Έχει και το πολιτικό σύστημα τα “ραπανάκια” του…
10/09/2024
Την mainstream άποψη κάθε εκλογικής συγκυρίας – εθνικών, δημοτικών, ευρωπαϊκών, αλλά ενίοτε και εσωκομματικών – αποτελεί ο μύθος των νέων προσώπων. Σαν μην έφτανε που φάγαμε στο κεφάλι τα “νέα παιδιά με τις φρέσκες ιδέες”, αυτούς που είχαν περάσει από το 3% στην κυβέρνηση, φέρνοντας τον αέρα της “προόδου” μαζί με την μυρωδιά της πιο θλιβερής παρακμής.
Σήμερα, λοιπόν, όποια εφημερίδα ανοίξει κανείς, όποιο τηλεοπτικό παράθυρο και αν παρακολουθήσει – και έχει κάνει και κάποιο στοιχειώδες αρχείο με εκλογικά φυλλάδια, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης – θα διαπιστώσει το πλήθος από “ραπανάκια” που έχουν φυτρώσει από το σπόρο της καινοτομίας, της πρωτοτυπίας και της αλλαγής! Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα “προόδου και αναγέννησης του σάπιου πολιτικού κόσμου” εμφανίζονται κατά καιρούς ευειδείς κυρίες και προσεγμένοι κύριοι με άποψη, επαγγελματικές ανησυχίες, σπουδές επιστημονικού κύρους και παρθένο πολιτικό παρελθόν, έτοιμοι να ασβεστώσουν με την πάνλευκη αγνότητά τους, την μαυρίλα και την βρωμιά του πολιτικού κατεστημένου.
Όλα αυτά τα νέα πρόσωπα, περίπου σαν οικολογικό απορρυπαντικό που δεν μολύνει το περιβάλλον, υποτίθεται ότι εξασφαλίζουν με την παρουσία τους και μόνον την κάθαρση του δημοσίου πολιτικού βίου, έστω και αν οι “αλλαγές” που ευαγγελίζονται δεν περιλαμβάνουν τίποτα το καινούργιο. Αυτά, λοιπόν, τα νέα πρόσωπα θα έκαναν ορισμένους δογματικούς να νοσταλγούν παραδοσιακούς πολιτικούς, σαν την κυρία Αλέκα Παπαρήγα.
Πόσο γελοίο φαντάζει το ψευδεπίγραφο χαμόγελο κάθε μαϊντανού ή γλάστρας που στολίζει τα ψηφοδέλτια των εκάστοτε παρατάξεων πλαισιώνοντάς το με το ανάλαφρο lifestyle που φυσά τον αέρα της “αλλαγής και της ανατροπής”; Πόσο αθώες και αλτρουιστικές είναι οι προθέσεις των υποψηφίων με τα λευκά πολιτικά μητρώα που συνωστίζονται για μια θέση στο ηλιόλουστο πολιτικό σύστημα που τα νέα πρόσωπα φέρουν μαζί τους; Για να δούμε τι καινούργιο, διαφορετικό και καινοτόμο έχουν να προτείνουν τα νέα πρόσωπα μιας πολιτικής με φωτογένεια, αν όχι μια ωραιοποιημένη και εξωραϊσμένη κοσμοπολίτικη εκδοχή ενός ειρηνευμένου κόσμου απαλλαγμένου από τα πάθη, τις λοβιτούρες –και βεβαίως– τα κεκτημένα του παρελθόντος;
Ο λαός μπορεί να κοιμάται (αν)ήσυχος: Όποια πέτρα κι αν σηκώσει έτοιμος να την πετάξει στο κεφάλι όσων τον ξεπούλησαν, αμέσως ηρεμεί βλέποντας από κάτω κάποιο νέο υποψήφιο να του χαμογελά με την άφθαρτη μάσκα του. Τον καθησυχάζει με τα ίδια ακριβώς στερεότυπα της κάθαρσης και της αλλαγής, με τα οποία ο λαός βομβαρδίστηκε εδώ και χρόνια…
