Ευρωπαϊκό “φέρετρο” με γερμανικά “καρφιά”

Η πλανητικών διαστάσεων πανδημία του Covid-19 και η οχύρωση του παγκόσμιου καπιταλισμού στο κράτος, δημιουργεί ταυτόχρονα μεγάλο δημόσιο υγειονομικό κίνδυνο με πρωταγωνιστή την Ευρώπη, καθώς και τεράστια οικονομική κρίση και ύφεση απροσδιόριστου ακόμα ύψους. Οι εξελίξεις αυτές απογυμνώνουν δόγματα, ψευδαισθήσεις και προσχήματα σε όλα τα επίπεδα. Εκεί που όμως που φαίνεται να λειτουργούν σαρωτικά είναι στο χώρο της ΕΕ και στην κατ’ όνομα αρχή της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Πρωταγωνιστής και πάλι, όπως και στην μεγάλη καπιταλιστική κρίση του 2008, ο οικονομικός εθνικισμός της γερμανικής ελίτ, που στην παρούσα πανδημική κρίση, έχει όλα τα στοιχεία του “οικονομικού φασισμού”. Μέσω αυτής επιδιώκεται η πλήρης γερμανοποίηση της Ευρώπης και η μετατροπή των υπολοίπων χωρών σε ιδιότυπα οικονομικά προτεκτοράτα. Η περίπτωση της Ελλάδος στην κρίση του 2008 και η μετατροπή της σε ιδιότυπη “αποικία χρέους” του Βερολίνου είναι χαρακτηριστική.

Η πεισματική άρνηση της έκδοσης ευρωομολόγου, που θα έδινε την δυνατότητα σ’ όλες στις χώρες της ΕΕ να δανειστούν τα απαιτούμενα κεφάλαια για την αντιμετώπιση της κρίσης αυτής με χαμηλό επιτόκιο, (αποτρέποντας έτσι, μια νέα κρίση χρέους από την προβλεπόμενη μεγάλη οικονομική ύφεση), οφείλεται στην στόχευση αυτή. Είναι γνωστό ότι η Γερμανία σήμερα δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο -0,5%, σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες, που το επιτόκιο δανεισμού τους ανέρχεται σε 1,5% και άνω. Είναι βέβαιο, ότι σε περίπτωση μη συντονισμένης ευρωπαϊκής πολιτικής θα ανέλθει σε υψηλότερα επίπεδα.

Η προοπτική να ανέβει το επιτόκιο δανεισμού της Γερμανίας μέσω του ευρωομολόγου από -0,5% στο 1,5% κατά μέγιστο ποσοστό, αποτελεί τη βάση της γερμανικής άρνησης με το επιχείρημα της, δήθεν, αμοιβαιοποίησης των χρεών των υπολοίπων χωρών. Πρόκειται για ψευδές, ανήθικο και μυωπικό επιχείρημα. Από τη στιγμή που κερδίζει τεράστια ποσά από το κοινό νόμισμα, σε βάρος των υπολοίπων χωρών της περιφέρειας, οι άμεσες οικονομικές της απώλειες με την έκδοση του ευρωομολόγου θα είναι πολύ μικρές, ενώ οι οικονομικές και πολιτικές ωφέλειες της μακροπρόθεσμα πολύ μεγάλες.

Οι Γερμανοί δεν θέλουν ευρωομόλογα

Το επιχείρημα “ναι στο κοινό νόμισμα, όχι στα κοινά χρέη”, δυστυχώς αγγίζουν, πλην λίγων εξαιρέσεων, το μεγαλύτερο τμήμα των πολιτικών κομμάτων της Γερμανίας, καθώς και το σύνολο της γερμανικής κοινωνίας, συνθλίβοντας έτσι πλήρως κάθε έννοια κοινοτικής αλληλεγγύης. Την ίδια ώρα που προβάλλονται όλα αυτά, το γερμανικό Κοινοβούλιο ενέκρινε για το τρέχον έτος 156 δισ. ευρώ για την ρευστότητα της γερμανικής αγοράς.

Το συνολικό δε, ποσό που εκτιμάται ότι θα χορηγηθεί από το γερμανικό κράτος, ως δείκτης προστασίας τη γερμανικής οικονομίας, ανέρχεται στο 1,2 τρισ. ευρώ, που αντιστοιχεί στο 30% του γερμανικού ΑΕΠ. Αλλά δεν είναι μόνο η άρνηση της έκδοσης ευρωομολόγου. Είναι και η σθεναρή άρνηση της γερμανικής ελίτ, να δοθεί η άδεια χρησιμοποίησης του εκδοτικού της δικαιώματος στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, σε αντίθεση με τους άλλους παγκόσμιους πόλους (ΗΠΑ, Κίνα).

Με αυτό θα μπορούσε να αγοράσει από κάθε δημοσιονομικά αδύνατη χώρα κρατικά ομόλογα, πολύ μακράς διάρκειας και πάνω από το σημερινό περιορισμένο πλαφόν που έχει συμφωνηθεί (π.χ. 12 δισ. για την Ελλάδα), έτσι ώστε να χρηματοδοτηθούν όλες οι απαραίτητες δαπάνες για την αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης από την πανδημία του κορωνοϊού και την παραγωγική αναθέρμανση της οικονομίας.

Οι επικίνδυνες γερμανικές εμμονές

Η πολιτική αυτή του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού θα καταστεί καταστροφική όχι μόνο για τις άλλες χώρες, αλλά και για την ίδια τη Γερμανία. Μεταξύ άλλων, τα σημερινά πλεονάσματα της οφείλονται και στην άδικη και ανισομερή σχέση, μέσω της ΟΝΕ, με τις χώρες του Νότου, στις οποίες εξάγει σημαντικά βιομηχανικά και άλλα προϊόντα. Εάν οι τελευταίες αποδομηθούν οικονομικά και κοινωνικά, τότε εκτός των λαών τους που θα αντιμετωπίσουν την έκρηξη της ανεργίας και της φτώχειας, πρόβλημα θα προκύψει και για την οικονομία της Γερμανίας αυτοτελώς, διότι θα χάσει έναν εκ των ζωτικών χώρων όπου εξάγει τα προϊόντα της και διατηρεί τη σημερινή της κοινωνική ισορροπία.

Περαιτέρω, η εφαρμογή αυτής της πολιτικής, θα οδηγήσει και στην οικονομική και πολιτική περιθωριοποίηση της Ευρώπης, αφού οι λοιποί πόλοι του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία, όπως και στην κρίση του 2008, θα επιχειρήσουν να αντιμετωπίσουν αυτήν, μέσω της χορήγησης τεράστιας ρευστότητας στις οικονομίες τους, με πρωταγωνιστή το κράτος. Ήδη για παράδειγμα οι ΗΠΑ προτίθενται να προχωρήσουν σε εκτύπωση νέου χρήματος ύψους 2,8 τρισ. δολαρίων, όπως και οι υπόλοιποι πόλοι.

Αντίθετα, την ίδια ώρα, στον ευρωπαϊκό χώρο θα συντελεστεί, στην κυριολεξία, ένα “έγκλημα καθοσιώσεως”, που θα καταστρέψει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, το όραμα της Ευρώπης των Λαών και όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις, που δομήθηκαν στον χώρο της Ευρώπης από τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες του ευρωπαϊκού λαϊκού κινήματος, μετά την φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως αποτυπώθηκε στο ευρωπαϊκό κράτος πρόνοιας.

Το Γερμανικό Ράιχ

Η εμμονή της Γερμανίας σε αυτήν την καταστροφική πολιτική για την Ευρώπη (αλλά και για την ίδια, όπως έχει καταδείξει έως σήμερα η ιστορία), θα πρέπει να αναζητηθεί στην ισχυρή προτεσταντική αντίληψη και στα πλαίσια του μεγάλου διαχρονικά γερμανικού στόχου, που είναι η ανάδειξη του “γερμανικού Ράιχ” (Deutsches Reich). Ο όρος αυτός προέρχεται από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους και χρησιμοποιήθηκε ως ονομασία του ενιαίου γερμανικού κράτους, που σχηματίσθηκε το 1871 υπό τον καγκελάριο της Πρωσίας Μπίσμαρκ.

Έτσι, μετά το Α’ Ράιχ την περίοδο του Μπίσμαρκ (1871-1918), το Δεύτερο Ράιχ την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (1918-1933) και το Τρίτο Ράιχ τη ναζιστική περίοδο του Αδόλφου Χίτλερ (1933-1945), η γερμανική επανένωση του 1991 δημιούργησε τις συνθήκες του νέου Ράιχ, το οποίο εκφράζεται σήμερα μέσω του επιθετικού οικονομικού ηγεμονισμού που εμφανίζει το Βερολίνο. Ο απώτερος και ανομολόγητος στόχος της είναι η υλοποίηση της δημιουργίας της κυρίαρχης Γερμανίας, με βασικό εργαλείο το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, το οποίο έως τώρα αποτέλεσε μία εκ των αιτιών του μεγάλου δημόσιου χρέους και της απόκλισης της ανταγωνιστικότητας μεταξύ των κρατών, ιδιαίτερα του ευρωπαϊκού Νότου.

Στο βιβλίο “Η Προτεσταντική Ηθική και το Πνεύμα του Καπιταλισμού” του Γερμανού κοινωνιολόγου Μαξ Βέμπερ τονίζεται ότι η ηθική του προτεσταντισμού αποτέλεσε ένα κρίσιμο στοιχείο για την επικράτηση του καπιταλισμού στην Ευρώπη. Ο Βέμπερ, όμως, δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι η σημερινή γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ θα επεδείκνυε την κυνική προτεσταντική της ανηθικότητα, μπροστά στο φόβο του θανάτου της πανδημίας που σαρώνει ευρωπαϊκές χώρες (Ιταλία, Ισπανία). Ούτε πως θα χρησιμοποιήσει τις συνέπειες αυτής ως μέσο υλοποίησης της πλήρους γερμανοποίησης της Ευρώπης.

Απέναντι σ’ αυτόν τον μέγιστο κίνδυνο, επιβάλλεται ισχυρή οικονομική συμμαχία όλων των χωρών του Νότου, αλλά και των υπολοίπων ευρωπαϊκών χωρών που δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα της Γερμανίας (Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία), προκειμένου να ανατραπεί αυτή η αυτοκτονική για την Ευρώπη πολιτική. Η μεγάλη σύγκρουση πρέπει να γίνει τώρα. Υποχωρήσεις και αναβολές για το μέλλον, όπως διαφαίνεται από την τελευταία ελλιπέστατη απόφαση του Eurogroup για παροχή ρευστότητας ύψους 500 δισ. ευρώ με δημοσιονομικούς όρους, το μόνο που θα προσφέρουν είναι ένα ευρωπαϊκό “φέρετρο” με γερμανικά “καρφιά”.