Φούσκες λέξεων για τη συγκάλυψη ευθυνών

Όταν οι πολιτικοί διαγκωνίζονται με την εντελέστερη δυνατή στειρότητα να ορίσουν ποιος φταίει στο ένα ή στο άλλο θέμα, ακόμη και τώρα πάνω στην καταστροφή στην βόρειο-ανατολική και στη νότιο-δυτική Αττική, χρησιμοποιούν τα κατάλληλα μπαστουνάκια, στέκες, λαστιχάκια και άλλα τεχνουργήματα. Τα κυριότερα από αυτά μπορούμε ευχερώς να τα συνοψίσουμε στο όνομα «κολλητοί δημοσιογράφοι», ή «κυβερνητικά μεγάφωνα» ή «κομματικά ενεργούμενα στα ΜΜΕ».

Η επιλογή του χαρακτηρισμού εξαρτάται από την θέση που λαμβάνει ο «κολλητός δημοσιογράφος» στο φάσμα εξάρτησης της γραφίδας, της φωνής, ή της εικόνας που παράγει. Το άνοιγμα του φάσματος, στο οποίο τοποθετούνται οι «κολλητοί δημοσιογράφοι» ξεκινάει από την στρεψόδικη συγκάλυψη πραγματικών δεδομένων και φτάνει έως το κράξιμο και την κατασυκοφάντηση του πολιτικού αντίπαλου του προστάτη του.

Έτσι οι πολιτικές ηγεσίες διατηρούν την ψευδαίσθηση πως η φωνή τους, για την ακρίβεια οι στριγκλιές τους στον δημόσιο χώρο που συνιστά ο πολιτικός λόγος κάθε είδους, αναμεταδίδονται μέσω των «κολλητών δημοσιογράφων» και άρα επηρεάζουν τους πολίτες, και τουλάχιστον συσπειρώνουν τους κομματικούς ψηφοφόρους.

Αν εκτός των άλλων αυτά είναι τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά του μηχανισμού έκπτωσης της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα και αλλού, αυτός ο ίδιος μηχανισμός είναι μία βασική γεννήτρια παραγωγής απαξίωσης της πολιτικής και διάχυσης της απολιτικοποίησης απέναντι στο συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα και το συγκεκριμένο υφιστάμενο σήμερα προσωπικό του, και όχι εν γένει για την πολιτική.

Για ποιο λόγο όμως κυβερνήσεις, πολιτικά κόμματα και πολιτικοί καταφεύγουν σε αυτό τον καταφανώς ευτελή, κατά κανόνα χυδαίο και μαζί αναποτελεσματικό μηχανισμό; Νομίζω πως η απάντηση, συνοπτική στα μέτρα του χώρου που επιτρέπει η καλή μας εδώ ιστοσελίδα, είναι η άρνηση, και εντέλει ο φόβος άσκησης πολιτικής και της διεύθυνσης του κράτους με κριτήριο την εφαρμογή των κανόνων για όλους.

Εκτός από το μνημόνιο. Α! Όλα κι όλα, το μνημόνιο είναι ευρωπαϊκή υπόθεση και τα ελληνικά κόμματα στις κυβερνητικές τους θητείες το εφαρμόζουν εδώ και οκτώ χρόνια με την μεγαλύτερη δυνατή αυστηρότητα. Και οι καλύτεροι μαθητές της μνημονιακής πολιτικής, οι πλέον αυστηροί και συχνά άτεγκτοι, είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Φούσκες λέξεων

Αυτός ο φόβος επιδιώκεται, σήμερα όπως από δεκαετίες, να συγκαλυφθεί με ανόητες κοινοτοπίες, φούσκες λέξεων που θέλουν να αποδώσουν σθένος και αυστηρότητα στους κυβερνώντες. Ιδού ένα δείγμα από τον κ. Τζανακόπουλο, κυβερνητικό εκπρόσωπο: Από την πρώτη στιγμή ο πρωθυπουργός είχε δώσει εντολή να διερευνηθούν ταχύτατα και μεθοδικά όλα τα στοιχεία και να μην μείνει τίποτε αναπάντητο.

Δηλαδή, θα μπορούσε να πει το αντίθετο ο πρωθυπουργός; Και γιατί μια τόσο πομπώδης δήλωση για το αυτονόητο; Μήπως επειδή ακριβώς δεν πρόκειται να διερευνηθεί τίποτε στα σοβαρά; Και περαιτέρω τί δουλειά είχε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας να αναγκάσει την ηγεσία του στρατεύματος να τον συνοδεύσει στα καμμένα, για να γεμίσει το πολιτικό κενό του με τα αστέρια των στρατηγών;

Και σε αυτό το σημείο συναντώ το κείμενο του κ. Δημήτρη Χρήστου (τον οποίο δεν γνωρίζω) στην παρούσα ιστοσελίδα να εκτοξεύει το ζήτημα του κράτους σε όλα ή τίποτε: … «είναι μεγάλη ανάγκη επανίδρυσης του ελληνικού κράτους. Και πως κάνεις την επανίδρυση τώρα, που είναι αναγκαία όσο ποτέ; Πως μπορείς να διορθώσεις το έγκλημα με ένα εκατομμύρια αυθαίρετα για παράδειγμα;» Και συνεχίζει θέτοντας τις προϋποθέσεις της εν λόγω επανίδρυσης: «Πόσο έτοιμα και μετανοημένα είναι τα παλαιά κυβερνητικά κόμματα να βοηθήσουν;» εννοείται στην επανίδρυση.

Ιδού, λοιπόν, το εμπόδιο που συναντάει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με το κράτος: για να επιτρέψουν οι σημερινοί κυβερνώντες στις κρατικές υπηρεσίες να ασκήσουν αυτοτελώς τις αρμοδιότητές που διαθέτουν από το Σύνταγμα και τους νόμους, θα πρέπει τα παλαιά πολιτικά κόμματα να μετανοήσουν και να βοηθήσουν, ώστε η κυβέρνηση Τσίπρα να μην αναλάβει το πολιτικό κόστος, τουλάχιστον όχι μόνη της. Καλά χαζοί είναι που θα αφήσουν τους κρατικούς μηχανισμούς να ασκήσουν τις αρμοδιότητές τους; Ή μήπως είναι ανόητοι να ελέγχουν τους Δήμους; Τόσοι ψήφοι να πάνε υπέρ της επανίδρυσης του κράτους;

Ποιός τους εμπόδισε;

Ο κ. Χρήστου με διαφανείς (και ας μου επιτραπεί, αφελείς) ισχυρισμούς που αντικειμενικά λειτουργούν σαν συγκαλύψεις, επαναφέρει -για τις ανάγκες στήριξης της κυβέρνησης- ένα σύνθημα που αρκετά επιπόλαια και εκλογοθηρικά είχε εκστομίσει ο Καραμανλής ο μικρός: την επανίδρυση του κράτους. Και αυτήν την εξαρτά από τις μετάνοιες και τις πλάτες της αντιπολίτευσης.

Ποιος εμπόδισε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ενισχύσει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς για το περιβάλλον και την δόμηση αντί να προσλαμβάνει μετακλητούς κολλητούς στα υπουργεία; Ποιος εμπόδισε την κυβέρνηση να τροποποιήσει τη νομοθεσία περί κατεδαφίσεων αυθαιρέτων, ώστε να μην απαιτούνται έξι με δέκα χρόνια για να τελεσιδικήσει μια απόφαση; Να τροποποιήσουν το νόμο περί απαλλοτριώσεων υπέρ του δημοσίου συμφέροντος;

Να ασκήσουν ελέγχους στους οικοπεδικούς συνεταιρισμούς, στις σχέσεις τους με την Εκκλησία και να τροποποιήσουν δραστικά την σχετική νομοθεσία, όλα ψηφοθηρικοί μηχανισμοί συνυφασμένοι με τις άπειρες εθνικοτοπικές οργανώσεις. Και φυσικά ποιος τους εμπόδισε να εξαιρέσουν, χωρίς συζήτηση, την εσωτερική ασφάλεια, την εθνική άμυνα, την εκπαίδευση και την δημόσια υγεία από το μνημόνιο; Η Μέρκελ, θα μου απαντήσουν. Άρα, για την εφαρμογή του μνημονίου το κράτος είναι απολύτως λειτουργικό. Για τα υπόλοιπα; Σύμφωνα με τον κ. Χρήστου το εμπόδιο είναι η απουσία μετάνοιας των παλαιών κυβερνητικών κομμάτων συν οι αδύναμες πλάτες τους.

Στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενσωματωθεί στο παλαιό θεσμικά φαύλο πολιτικό σύστημα και το αναπαράγει διευρυμένα. Όμως, ο κ. Χρήστου δεν πρόσεξε πως ο μικρός κυβερνητικός εταίρος έχει μια πολύ προχωρημένη άποψη για το κράτος: Μετά από μία τέτοια τραγωδία είναι καιρός να καταλάβουν [οι πολίτες] ότι είναι επικίνδυνο γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους να μην τηρούν τους νόμους και τους κανόνες.

Ο κ. Καμμένος, λοιπόν, στα καμμένα, δεν περιμένει μόνο την μετάνοια και τις πλάτες των παλαιών κυβερνητικών κομμάτων. Αναμένει και την συναίνεση των ίδιων των αυθαιρετούχων. Κατόπιν τούτου περιμένω από τον κ Χρήστου, ως δημοσιογράφο που υποστηρίζει την κυβέρνηση, στο επόμενο σημείωμα να της ζητάει, να αλλάξει τον σχετικό νόμο, ώστε οι κατασχέσεις μικροοφειλετών προς το κράτος, που γίνονται αυτόματα από τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, να προαπαιτούν την προκαταβολική συναίνεση τους.