Φοβού την αλά Μητσοτάκη “αξιολόγηση”…

Ποιο καλοπροαίρετος πολίτης θα είχε αντίρρηση με την αξιολόγηση, αν δεν στριφογυρνούσαν στο μυαλό του δύο πράγματα:

• Πρώτον, όσα ειπώθηκαν από έναν πρωθυπουργό που διανύει τον έκτο χρόνο στο αξίωμα και μέχρι τώρα δεν έχει κάνει τίποτα αξιόλογο προς αυτή την κατεύθυνση.
• Δεύτερον, είναι ο ίδιος πρωθυπουργός που επί των ημερών του διορίστηκε στη διοίκηση της ΕΥΠ ένας σεκιουριτάς με πτυχίο… μουσικής, αλλά με εντυπωσιακές επιδόσεις στις υποκλοπές. Και βεβαίως επί των ημερών του υπουργοποιήθηκε στέλεχος με πλαστό βιογραφικό!

Fast forward και στην Ελλάδα, την οποία κυβερνά και διαχειρίζεται με μικρές παραλλαγές η ίδια πολιτική ομάδα με τον ίδιο προϊστάμενο ιεραρχικά, συμβαίνουν πολλά απαράδεκτα. Διαλέγω στην τύχη δύο: Δασκάλα που εργάζεται από τον Σεπτέμβριο του 2024 σε δημοτικό σχολείο στα Κύθηρα καταγγέλλει ότι η σπιτονοικοκυρά της, την κλέβει στο ρεύμα, εφαρμόζοντας αυθαίρετη επανακοστολόγηση. Επίσης δασκάλα –στην Κρήτη αυτή την φορά– καταγγέλλει ότι εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το σπίτι που νοίκιαζε (πριν λήξει το συμβόλαιο) και ο ιδιοκτήτης για να την αναγκάσει να φύγει της έκοψε το ρεύμα, το νερό και την άφησε χωρίς πόρτα εν μέσω κακοκαιρίας.

Επανερχόμενοι στο πρόσφατο παρελθόν και σε δηλώσεις του Μητσοτάκη στο Υπουργείο Παιδείας σχετικά με την αξιολόγηση, διαβάζουμε: «Εκπαιδευτικοί που αρνούνται να αξιολογηθούν δεν έχουν θέση στο δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης». Καθαρή η εξήγηση, αλλά ούτε κουβέντα για το τι περνάνε οι εκπαιδευτικοί, γυρίζοντας την Ελλάδα ως πλάνητες, αντιμετωπίζοντας εχθρικούς σπιτονοικοκύρηδες και αμειβόμενοι με ψίχουλα. Αλλά μια τέτοια διαπίστωση θα έφερνε τον ίδιο μπροστά σε μια αναπόδραστη αλήθεια: Οι δημόσιες επενδύσεις στην Παιδεία, που προφανώς εμπεριέχουν ως δείκτη το ανθρώπινο δυναμικό, είναι ένα αστείο, όπως επιβεβαιώνει στην τελευταία έκθεσή της η Κομισιόν.

Σε αυτές τις συνθήκες πολλοί προβλέπουν ότι η αξιολόγηση χρησιμοποιείται ρητορικά σαν μια ακόμη ψευδομεταρρύθμιση, ότι πρόκειται για ένα λεονταρισμό με σκοπό την αλλαγή της πολιτικής ατζέντας κι όχι για ένα σύστημα αξιόπιστης και ουσιαστικής αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και συνολικά των δημοσίων υπαλλήλων. Και πως να μην υπάρχει αυτός ο φόβος, αυτή η επιφύλαξη εάν ληφθούν υπόψη τα έργα και οι ημέρες του “επιτελικού κράτους”;

Το “ουσιαστική” και το “αξιόπιστη” είναι δύο κρίσιμοι και πολύ ευαίσθητοι όροι. Γιατί εάν η αξιολόγηση χρησιμοποιηθεί για τον εκτοπισμό ή την υποβάθμιση μη αρεστών υπαλλήλων με σκοπό την αντικατάστασή τους από μέλη του κομματικού στρατού, η αξιολόγηση εκφυλίζεται στο ακριβώς αντίθετό της. Δυστοπία; Αδιαμφισβήτητα. Μόνη λύση είναι η αξιολόγηση που πρόκειται να γίνει από τους πολίτες στην κάλπη για να κλείσει ένας κύκλος αδιεξόδων. Ανοίγοντας παράλληλα έναν άλλον, που δεδομένης της ορμητικής εισόδου νέων κομματιών της κοινωνίας στο προσκήνιο, μοιάζει γρίφος το τι αυτή θα επιφέρει…