“Γαλάζιο” ΠΑΣΟΚ και αδιάφορη Αριστερά αφήνουν τη δημοκρατία απροστάτευτη…

Αδιαφορούν, κάνουν ότι δεν βλέπουν, γιατί τους βολεύει να κάθονται στις καρέκλες τους. Σε ένα θέατρο σκιών. Τόσο απλά. Με αυτή τη στάση τους, βάζοντας πάνω από τη δημοκρατία το προσωπικό τους συμφέρον, χαρίζουν την εξουσία στη ΝΔ. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της Alco, το 69% των πολιτών θεωρεί ότι η κυβέρνηση είναι αναποτελεσματική. Το ποσοστό αυτό είναι εκκωφαντικό για ένα κόμμα που εκλέχτηκε με το διακύβευμα που κατάφερε να επιβάλλει στις εκλογές η ΝΔ.

Το 70% των πολιτών πιστεύει ότι η λέξη διαφθορά χαρακτηρίζει καλύτερα την κυβέρνηση, έναντι μόλις του 14% που την συνδέει με την εντιμότητα. Η συγκάλυψη ταυτίζεται με την κυβέρνηση σε ποσοστό 74%, ενώ μόλις το 14% της αποδίδει την αξία της διαφάνειας. Τέλος, το 62% θεωρεί ότι δεν υπερασπίζεται αποτελεσματικά τα συμφέροντα της χώρας. Την ίδια στιγμή, σύμφωνα με έρευνα της About People, το 56,5% των πολιτών χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως μάλλον προοδευτικό και μόνο το 14,5% ως μάλλον συντηρητικό.

Με αυτά τα δεδομένα, σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο θα γνωρίζαμε ήδη τον επόμενο πρωθυπουργό. Θα ήταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όμως, αυτό το ΠΑΣΟΚ δεν τραβάει. Δεν μπορεί να δημιουργήσει οποιαδήποτε αντίστοιχη προσδοκία. Αναβάλλοντας την ουσία της συζήτησης, η ηγετική του ομάδα είχε εναποθέσει για μήνες όλες τις ελπίδες της στη ΔΕΘ. Ακόμα και τότε, τίποτα δεν άλλαξε. Σύμφωνα με την έρευνα της MRB, ακόμα και μετά τη ΔΕΘ, η καταλληλότητα του αρχηγού του για πρωθυπουργός παρέμεινε στο 5%. Εξίσου απογοητευτικές παρέμειναν οι αποδόσεις των στοιχηματικών εταιριών. Ενώ η πιθανότητα να βγει η ΝΔ πρώτο κόμμα δίνει απόδοση 1,10, η αντίστοιχη απόδοση για το ΠΑΣΟΚ είναι 10. Η πιθανότητα να εκλεγεί ο Μητσοτάκης ξανά πρωθυπουργός έχει απόδοση 1,40, ενώ η πιθανότητα να γίνει ο Ανδρουλάκης εκτοξεύεται στο 19.

Το χρέος στη δημοκρατία

Ενώ το κόμμα χρειάζεται έναν ηγέτη να πάρει την ομάδα πάνω του, τη “φανέλα με το 10” φοράει ένα αναπληρωματικό δεξί μπακ. Με μοναδικό προσόν ότι ελέγχει τον κομματικό μηχανισμό, τα κομματικά αποδυτήρια. Τα χρονικά περιθώρια για την αλλαγή της κατάστασης στενεύουν απελπιστικά. Ένα παιδί του κομματικού σωλήνα έχει εγκλωβίσει, με τη μετριότητά του, μια ολόκληρη παράταξη. Η συνέχιση της παραμονής του στην ηγεσία του κόμματος υπονομεύει την αυτόνομη πορεία του. Την καθιστά πρακτικά ανέφικτη. Οι ευθύνες πλέον δεν περιορίζονται στον ίδιο ή στην ομάδα που τον περιβάλλει. Τα στοιχεία είναι τόσο αποκαλυπτικά, που διευρύνονται σε όλα τα ηγετικά στελέχη του Κινήματος. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να βγει αργότερα και να δικαιολογηθεί ότι δεν ήξερε.

Τελευταία ελπίδα είναι πια το συνέδριο. Εκεί θα κληθούν όλοι να βγουν από το βολικό καλούπι των δημοσίων σχέσεων, με μοναδικό σκοπό την επανεκλογής τους, και να πάρουν ξεκάθαρη θέση για τα μεγάλα και τα σημαντικά. Ποιος μπορεί να βγει μπροστά για να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί να κυβερνήσει; Ας είναι άλλος ο αρχηγός του κόμματος και άλλος ο υποψήφιος πρωθυπουργός. Αυτός που έχει τη μόρφωση, το κύρος, την επαγγελματική εμπειρία και το χάρισμα να γίνει πρωθυπουργός. Σε διαφορετική περίπτωση, το μόνο που θα τους έχει απομείνει είναι να παραμείνουν μια ακαδημία στελεχών της ΝΔ. Ένα γαλάζιο ΠΑΣΟΚ, έτοιμο να λειτουργήσει ως δεκανίκι για τον σχηματισμό της επόμενης συστημικής κυβέρνησης.

Αντίστοιχη είναι η κατάσταση και στα κόμματα της Αριστεράς. Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχτηκε από το λαό στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν κατάφερε να διατηρήσει ούτε τα αυτονόητα για τη δημοκρατία. Μετά τον Τσίπρα ακολούθησε το χάος. Μπορεί ο Φάμελλος και ο Χαρίτσης να είναι πιο ικανοί από τον Ανδρουλάκη, αλλά δεν είναι “δεκάρια” για να πάρουν την ομάδα πάνω τους. Μπορεί ο Κασσελάκης να είναι πιο χαρισματικός, η Ζωή και ο Βαρουφάκης πιο μορφωμένοι, αλλά δεν μπορούν να ενώσουν την Αριστερά για να διεκδικήσουν την κυβέρνηση. Πέρα όμως από τα πρόσωπα, εκτός από τον Πέτρο Κόκκαλη, δεν έχουν να προτείνουν κάτι διαφορετικό. Ενώ ο κόσμος αλλάζει, επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια. Ο λόγος τους έχει ταβάνι. Αναμασάνε στερεότυπα, που δεν αγγίζουν κανέναν.

Επειδή δεν έχουν έρεισμα στην κοινωνία, έχουν αφήσει τη δημοκρατία απροστάτευτη. Σαν να μην υπάρχει Σύνταγμα. Στο θέμα της ακρίβειας δεν έχουν να πουν κουβέντα. Αντίστοιχα και για τη μαύρη τρύπα της Δικαιοσύνης. Δεν τολμούν να μπουν στην ουσία του προβλήματος. Λες και το ζήτημα είναι γραφειοκρατικό ή διαδικαστικό. Απογοήτευση. Tα παλιά προοδευτικά κόμματα κατάντησαν συστημικά. Μέρα με τα μέρα, η ανάγκη για τη δημιουργία νέων κομμάτων καθίσταται μονόδρομος. Η μεταβατική περίοδος της σύγχυσης αγγίζει τα όριά της. Το κενό είναι εμφανές. Σε διαφορετική περίπτωση, η κοινωνία θα εκραγεί. Η απαίτηση για αλλαγή του πολιτικού συστήματος έχει καταστεί επιτακτική.