Γιατί δεν χάνουμε και πολλά που δεν θα γίνει το debate

Την επικαιρότητα απασχολεί από το πρωί σήμερα, η είδηση της μη συμφωνίας μεταξύ των πολιτικών κομμάτων για την πραγματοποίηση “τηλεμαχίας”, του γνωστού “debate”, αφού έτσι εισήχθη – από το εξωτερικό – η έννοια στην Ελλάδα για να ανακαλύψουμε στη συνέχεια την ελληνική λέξη και να ασκηθεί η γνωστή κριτική περί “ξενομανίας” κ.λπ. κ.λπ.

Από την άποψη της ‘ψυχαγωγίας’ το θέαμα πολιτικών αρχηγών να ‘συγκρούονται’ προσπαθώντας να κερδίσουν τις εντυπώσεις και να αυξήσουν με τον τρόπο αυτό τις πιθανότητές τους να σημειώσουν ένα καλύτερο εκλογικό αποτέλεσμα, αναλόγως των στόχων που έχουν τεθεί, δεν μου είναι αδιάφορο.

Εάν μάλιστα δεν υπάρχει και πολύ δουλειά, μπορεί να συνδυαστεί υπέροχα με συνάντηση φίλων, πίτσες, μπύρες, σουβλάκια και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή (βλ. στομάχι) του καθενός, μαζί με αρκετά σχόλια και μπόλικη πλάκα, αφού το θέαμα, με βάση τα μέχρι στιγμής γνωστά, προσφέρεται και γι’ αυτό. Ωστόσο, το επιχείρημα που με “κέρδισε”, ήταν το ότι τελικά με αφήνει παγερά αδιάφορο το αν θα διεξαχθεί μια τηλεμαχία ή περισσότερες, ανεξαρτήτως σύνθεσης (οι δυο κύριοι “μονομάχοι” ή το σύνολο των πολιτικών αρχηγών). Το γιατί, θα προσπαθήσω να σας το εξηγήσω.

Ο βασικότερος λόγος είναι διότι καταρχήν, έχω βαρεθεί τα πάντα στην Ελλάδα να παίζονται και να κρίνονται με όρους επικοινωνίας. Δηλαδή, κερδισμένος θα βγει ο καλύτερος ρήτορας, ο καλύτερος δικολάβος, ο περισσότερο επικοινωνιακά εύστροφος. Οπότε το ερώτημα είναι απλό: Είναι αυτά χαρακτηριστικά που θα μας εξασφάλιζαν έναν καλό και αποτελεσματικό πρωθυπουργό; Η δική μου απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο όχι.

Αυτό σήμερα μπορεί να βολεύει, θεωρητικά μιλώντας και με σημαντικό περιθώριο σφάλματος, μέχρις αποδείξεως του εναντίου, τον Αλέξη Τσίπρα, αν και οι ρητορικές ικανότητες του Κυριάκου Μητσοτάκη, υπό την έννοια του πόσο ετοιμόλογος είναι, δεν τις λες και ευκαταφρόνητες. Απλά, ο σημερινός πρωθυπουργός βρίσκεται μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών “με την πλάτη στα σχοινιά” και όλα δείχνουν πως μόνο κάτι πολύ θεαματικό θα μπορούσε να αλλάξει το σκηνικό οδηγώντας σε ανατροπή.

Αυτό θα μπορούσε να είναι μια τεράστια γκάφα του Κυριάκου Μητσοτάκη, η αποκάλυψη κάποιου σκανδάλου, εντός ή εκτός εισαγωγικών, αφού κι εδώ η επικοινωνιακή επίπτωση μετράει, όχι η ουσία. ή τέλος, μια θεαματική παρουσία του Αλέξη Τσίπρα σε ένα τηλεοπτικό τετ-α-τετ με τον διεκδικητή του πρωθυπουργικού θώκου από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της Νέας Δημοκρατίας.

Το κίνητρο Τσίπρα

Κι επειδή όλα όπως προαναφέρθηκε κρίνονται στο επίπεδο της επικοινωνίας, το μεν κίνητρο του Αλέξη Τσίπρα να επιθυμεί τη διεξαγωγή τηλεμαχίας είναι υψηλό, καθώς ακολουθεί με μεγάλη απόσταση στις δημοσκοπήσεις και αναζητά τρόπους να μειώσει αυτή τη διαφορά, ενώ αντιθέτως, το κίνητρο του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πολύ χαμηλό, ώστε να ελαχιστοποιήσει τα περιθώρια κάποιου σφάλματος που θα μπορούσε να απειλήσει αυτή την άνετη διαφορά που φαίνεται αν διατηρεί στον δρόμο προς τις κάλπες.

Όσον αφορά την ουσία της τηλεμαχίας, καθένας θα προσπαθεί να προβάλει αυτό που τον συμφέρει και ει δυνατόν να αποσιωπήσει όσα δεν είναι βολικά. Κατά κανόνα, σε τέτοιες συζητήσεις πολιτικών, την τιμητική της έχει η παρελθοντολογία, αλλά και η πλειοδοσία σε υποσχέσεις, παροχές και γενικά μεγάλα λόγια…

Διαβάστε τη συνέχεια στο Defence-point.gr