Γιατί δεν διαφωνούν ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ

Φαίνεται πως πολλοί δημοσιογράφοι δεν άκουσαν σήμερα τον κυβερνητικό αντιπρόσωπο τι είπε. Ο κ. Πέτσας έθεσε επίσημα το ενδεχόμενο μελλοντικής συνεκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου και από κει πέρα σιωπή. Αντί να ακολουθήσουν έκτακτα, μπαράζ ερωτήσεων και αρθρογραφία η είδηση πέρασε έτσι. Ο κ. Πέτσας ουσιαστικά υιοθέτησε τα ίδια που έχει ξεστομίσει στο παρελθόν -για τα οποία δέχτηκε κριτική- ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς. Πριν λίγες μέρες λοιπόν, το Vooliwatch δημοσίευσε μια εντυπωσιακή έρευνα που αποτυπώνει ακριβώς αυτό: Πως δηλαδή τα κόμματα συμφωνούν μετά το 2015.

«Πίσω από τους ομηρικούς καβγάδες στη Βουλή, τις κόντρες στα τηλεοπτικά παράθυρα, τους ενίοτε ακραίους χαρακτηρισμούς, ο πήχης της πολιτικής συναίνεσης βρίσκεται πάρα πολύ ψηλά» σύμφωνα με την έρευνα. Στο 60% σχεδόν των ψηφοφοριών, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα ταυτίστηκαν πλήρως. Τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησης ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ υπερψήφισε νομοσχέδια της κυβέρνησης σε ποσοστό 46,66%! Γιατί όμως το κόμμα του Πολάκη φαίνεται να ταυτίζεται τόσο πολύ με εκείνο του Γεωργιάδη; Η εξήγηση είναι “μεταλλαγμένα” βρετανική.

Όταν οι πλούσιοι αστοί έστησαν το πρώτο -ίσως- μοντέλο κοινοβουλευτικά ελεγχόμενης διακυβέρνησης στην Αγγλία του 18^ου αιώνα, αυτό που αναζητούσαν ήταν η “κοινή λογική”. Δηλαδή τι θα ήταν ωφέλιμο για όλο το έθνος. Αν και ακούγεται όμορφο ωστόσο, στην πραγματικότητα δεν είναι. Την εποχή εκείνη, το δικαίωμα για να αξιολογήσει κάποιος ποιος είναι το καλό του έθνους το είχαν οι μορφωμένοι και οι έχοντες περιουσία. Συνεπώς, οι βουλευτές δεν προέρχονταν από διαφορετικές τάξεις και συμφέροντα, αλλά μόνο από τις άρχουσες. Ο πλούσιος έμπορας καθόταν άνετα δίπλα στον πλούσιο γελαδάρη, εκείνος έκανε chat με τον εφοπλιστή και ο τελευταίος χαριεντίζονταν με τον κλωστοϋφαντουργό.

Το απαύγασμα της φιλελεύθερης δημοκρατίας, το οποίο μπόλιασε όλα τα συντάγματα της Ευρώπης αργότερα, ήταν να τιθασεύσουν την αυθαιρεσία του βασιλιά, πάντα προς όφελος των προνομιούχων. «Ο αγγλικός κοινοβουλευτισμός του 18^ου αιώνα, στη βάση του οποίου αναπτύσσονται αρχικά τα κόμματα, δείχνει σαφώς την πολιτική-ιστορική τους λειτουργία» έγραφε ο Reinhard Kuhne πριν πολλά χρόνια. «Εδώ δεν υπήρξε πλέον ο ανταγωνισμός δύο ομάδων του κοινοβουλίου, οι οποίες δεν εκπροσωπούσαν διαφορετικά κοινωνικά συμφέροντα, παρά μόνο διαφορετικές απόψεις».

Όταν τον 19^ο αιώνα οι άνθρωποι που λέρωναν τα χέρια τους από την εξαθλιωτική εργασία κατάφεραν να μπούν στο εκλογικό “παιχνίδι”, το φιλελεύθερο μοντέλο έπρεπε να προσαρμοστεί, δίχως όμως να χάσει την ουσία. Πόσοι άραγε θα είχαν τη δυνατότητα να εργάζονται και να να διεκδικούν επί ίσοις όροις μια εκλογή στο κοινοβούλιο; Περάσαν οι δεκαετίες και η ουσία της δημοκρατικής επιλογής παρέμενε εν πολλοίς κενού περιεχομένου.

«Η επιλογή αυτή περιοριζόταν στη δυνατότητα επιλογής προσώπων που διασκευάζονταν σε προσωπικότητες μπροστά τα μάτια του κόσμου ώστε να ξεχνιέται η –από άποψη πολιτικού περιεχομένου– κενότητα της εκλογικής πράξης» (Jorg Kammler). Αυτό βέβαια ο Kammler το λέει για την Γερμανία του 20^ου αιώνα.

Γίναμε Ευρώπη

Δείτε λοιπόν σήμερα στην Ελλάδα τις προσωπικότητες που μπαίνουν στην πολιτική. Ηθοποιοί, παρουσιαστές, ποδοσφαιριστές, συγγραφείς, γόνοι οικογενειών, δηλαδή άνθρωποι που έπρεπε να είναι “καταξιωμένοι” (τηλεόραση γαρ) από το μάρκετινγκ αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρουν και δεν θέλουν να διαφοροποιηθούν μεταξύ τους.

«Η υιοθέτηση από τα κόμματα τεχνικών που αναπτύχθηκαν στον οικονομικό χώρο για την αύξηση των πωλήσεων (έρευνα αγοράς, δημοσκοπήσεις, διαφήμιση, σποτάκια) δημιουργεί την πολιτική αγορά, στην οποία προσφέρονται πολιτικές ηγετικές ομάδες»(Jorg Kammler). Έτσι οι πολίτες αντιμετωπίζονται ως «απολίτικοι καταναλωτές» με δικαίωμα σταυρού. Το μόνο στοιχείο που θυμίζει –έστω μια γκροτέσκ– υποψία πολιτικής είναι ο λόγος που παίρνει ποσοστά ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ: ο φόβος εκλογής του άλλου και όχι η πραγματική εμπιστοσύνη στον φορέα.  Έτσι, οι βουλευτές και των δύο κομμάτων θα οδηγηθούν στα ίδια νομοθετικού περιεχομένου μονοπάτια στη Βουλή ανεξέλεγκτοι από τους ψηφοφόρους, εκτός βέβαια του μικρού κομματικού “στρατού”.

Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλα σχεδόν τα κόμματα, δεν μπορούν να διαφοροποιηθούν διότι αποφάσεις για την πολιτική και οικονομική πορεία της χώρας δεν λαμβάνονται στην Ελλάδα. Οι Έλληνες βουλευτές επιχειρούν να τιθασεύουν την πραγματική “εκτελεστική” εξουσία που βρίσκεται στον άξονα Βρυξελλών-Βερολίνου.

Τον 18^ο αιώνα, οι Βρετανοί βουλευτές κατάφερναν, έναντι του βασιλιά, να κινούνται προστατεύοντας τα συμφέροντά τους. Απλώς στο κοινοβούλιο αντάλλαζαν απόψεις. Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα 250 χρόνια μετά. Γι΄αυτό ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ δεν έχουν περιθώρια διαφοροποίησης. Ωστόσο, ο καθένας τους θα μιλάει πάντα για το καλό του “έθνους” διότι τα χρήματα εκλογής είναι πολύ καλά για το… καλό του κόμματος (δηλαδή του έθνους, βεβαίως βεβαίως…). Από τη δεκαετία του 1970, Έλληνες δημοσιογράφοι εκθείαζαν την συναίνεση των κομμάτων στην ΕΟΚ. Ε, τώρα το καταφέραμε… γίναμε Ευρωπαίοι.