Γιατί δεν προκόβει πολιτικά-εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ

Δήλωσε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Όλγα Γεροβασίλη ότι «αν δεν κερδίσουμε αυτές (τις επόμενες) τις εκλογές δεν θα υπάρχει χώρα για να σώσουμε». Η υπερβολή είναι κάτι σύνηθες για να υπογραμμίζει προθέσεις και πολιτικές. Η αμετροέπεια, όμως, όταν μιλάς για μια χώρα με ιστορία 3.000 ετών είναι ένδειξη σκέψης του τύπου “αν χάσουμε τις εκλογές θα έρθει ο κατακλυσμός”. Το είπε και ο Λουδοβίκος (ή η Πομπαντούρ;) λίγο πριν από το τέλος.

Αυτό το κείμενο δεν γράφτηκε, ωστόσο, για όσα είπε η κ. Γεροβασίλη αλλά με αφορμή τυχαία συνάντηση με παλιό φίλο και συνεργάτη (όχι δημοσιογράφο) της ΕΡΤ στο Σύνταγμα, στις 20 του μηνός. Με ρώτησε, λοιπόν, γιατί δεν προκόβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Του απάντησα συνοπτικά, ολιγόλεπτα (τα είπα όμως ευθέως και με γλώσσα ωμή, αλλιώς τα γράφω τώρα πιο κομψά, όπως ταιριάζει στο γραπτό λόγο), παραβιάζοντας μία υπόσχεση στον εαυτό μου, να μην ασχοληθώ, παρά μόνο σε μεγάλη ανάγκη, με την Αριστερά συνολικά.

Όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή αυτός ο χώρος δεν υπάρχει πλέον συγκροτημένα, με ζωντανή ιδεολογία και πολιτική άποψη. Δεν υπάρχει στην Ελλάδα και στην Ευρώπη με την εξαίρεση του αδοκίμαστου Μελανσόν, ο οποίος, πάντως, έχει χαρακτηρίσει πολύ σκληρά και απαξιωτικά το 2018 τον κ. Τσίπρα. Τί υπάρχει εκτός Ευρώπης, κυρίως στην Κίνα ή σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, είναι άλλο ζήτημα.

Πάει το μέτρο, πάει κι ο φίλος… 

Ο ΣΥΡΙΖΑ –είπα του φίλου– δεν προκόβει επειδή δεν λέει τίποτα καινούργιο κι εποικοδομητικό. Όταν κατηγορεί τον Μητσοτάκη ότι δεν έκανε αυτό ή εκείνο προκύπτει αμέσως η ερώτηση γιατί δεν τα έκανε αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν κυβέρνηση. Επίσης, οι ανακολουθίες του προκαλούν λογικές αμφιβολίες ότι αν υπάρξει επόμενη φορά τίποτα δεν εγγυάται ότι δεν θα ακολουθήσουν άλλες ανακολουθίες –οι κοινώς λεγόμενες κωλοτούμπες– με ή χωρίς δικαιολογίες.

Τα περί αριστερής στροφής και άλλα ηχηρά παρόμοια ούτε συγκινούν, ούτε ενδιαφέρουν. Ούτε συγκινούν, ούτε ενδιαφέρουν επειδή, πέραν της αξιοπιστίας του προσώπου που τα λέει, ισχύει πρωτευόντως το γνωστό «μαύρη γάτα, άσπρη γάτα δεν έχει σημασία, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια», που έλεγε Τενγκ Χσιάο Πιγκ, προκάτοχος του σημερινού Σι.

Δεύτερον επειδή βαραίνει το παρελθόν. Είναι αριστερή (και ως εκ τούτου πατριωτική;) πολιτική η υπογραφή των Πρεσπών; Χωρίς αυτοκριτική επ’ αυτού (αναγνώριση λάθους) για ποια αριστερή και πατριωτική στροφή γίνεται λόγος; Σε συγγενές πεδίο: Είναι ηθική η ανοχή (λέω μόνο η ανοχή για να μην πω η έμπνευση) ενός κόμματος της Αριστεράς(;) στη χυδαιότητα του γνωστού συνθήματος για τον (όποιον) πρωθυπουργό της χώρας;

Στον καπιταλισμό που ζούμε κανείς δεν μπορεί να κατηγορηθεί αν εξασφαλίζει όχι απλώς το ζειν αλλά και το ευ ζειν, τα εν αφθονία υλικά αγαθά. Αλλά με κάποιο (κάποιο…) μέτρο. Το γνωστό “μέτρον άριστον”. Υπάρχει μέτρο(;) ρώτησα τον φίλο από την ΕΡΤ. Αλλά αυτός είχε ήδη απομακρυνθεί, μάλλον δεν με άκουσε, και δεν μου απάντησε…