Γιατί είναι οδυνηρή η μοίρα της Ελλάδος

Ενόψει των νέων εκλογών της Κυριακής και με βάση την ποιότητα της μακράς προεκλογικής περιόδου όσο και να προσπαθεί κανείς να είναι αισιόδοξος για την πορεία της χώρας, δεν μπορεί αν θέλει να είναι αντικειμενικός να μην ανασύρει τα ερωτήματα και τις καταγραφές, που περιλαμβάνονται στο δοκίμιο του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου Κώστα Αξελού με τίτλο “La destin de la Grece” (“Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας”).

Tο σημαντικό αυτό δοκίμιο που αναλύει την ελληνική πραγματικότητα μέσα από τις “δυσπλασίες” της, τις οποίες εντοπίζει στην αδυναμία παραγωγής σκέψης, άρα αυτογνωσίας, και αδυναμία παραγωγής έργου, άρα αδυναμία προσαρμογής στους όρους της νεωτερικότητας, καθώς και στον σπαραγμό της Νεοελληνικής κοινωνίας από εσωτερικούς διχασμούς, στην προσπάθειά της να αναζητήσει ταυτότητα, θα μπορούσε να είχε γραφτεί σήμερα. Όπως, μάλιστα, αναφέρει χαρακτηριστικά, η Ελλάδα είναι μια «σχεδόν πραγματικότητα», που προσπαθεί να καλύψει το κενό της σκέψης, δημιουργώντας μύθους.

Το βαθύτερο νόημα αυτών των προβληματισμών έχει πολύ μεγάλη σημασία εν σχέσει με τη σημερινή κατάσταση της χώρας μετά τον δεκαετή “μνημονιακό οδοστρωτήρα” και την αέναη συμφωνηθείσα μεταμνημονιακή κηδεμονία, που μετά το διάλειμμα του Covid, θα επανέλθει ως “ακάνθινο στεφάνι”, καθώς εξ αυτών τίθεται το καταλυτικό ερώτημα, που πρέπει κάθε Νεοέλληνας να θέσει στον εαυτό του και να απαντήσει.

Τι πραγματώσαμε ως κοινωνία σε αυτά τα εβδομήντα περίπου χρόνια από την συγγραφή του βιβλίου «ως προς το δρόμο του ελληνικού έθνους και την ελληνική αυτοσυνείδησή του»; Δυστυχώς, οι απαντήσεις είναι πολύ οδυνηρές για την σύγχρονη Ελλάδα, που πορεύεται χωρίς σχέδιο, βιώνοντας τη μεγέθυνση του παρασιτισμού σε όλα τα επίπεδα, τη διάλυση της παραγωγικής της βάσης, την πολιτιστική και εκπαιδευτική υποβάθμιση της, τη διόγκωση των κοινωνικών ανιστοτήτων, που υπονομεύουν την κοινωνική ισορροπία και τη μεγέθυνση του δημογραφικού προβλήματος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της παρακμιακής πορείας είναι η φυγή της πνευματικής αφρόκρεμας της νέας γενιάς στις καπιταλιστικές μηχανές της Δύσης, ως έτοιμο επιστημονικό προσωπικό, τη στιγμή που θα έπρεπε να είναι ένα από τα μεγαλύτερα “εργαλεία” της Ελλάδος «για την μετατροπή της από εισαγωγέα, καταναλωτή ξένων επιτευγμάτων σε παραγωγό-παρασκευαστή του πεπρωμένου της», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο δοκίμιο του ο Κώστας Αξελός.

Οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος

Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στις μείζονες αιτίες της διαχρονικής αυτής υποβάθμισης και καθυστέρησης της χώρας, που αφορούν μεταξύ άλλων την έλλειψη εθνικής αστικής τάξης από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους και την παρουσία στη θέση της, μιας κλεπτοκρατικής παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας, τον έντονο “πελατειασμό”, που έχει διαβρώσει το πολιτικό σύστημα και όλους τους ενδιάμεσους θεσμούς του κρατικού εποικοδομήματος, αλλά και την κοινωνία που εμφανίζει ολοένα και περισσότερο την εικόνα μιας ασθενικής ατομικιστικής κοινωνίας.

Όμως, τις μεγαλύτερες ευθύνες για την οδυνηρή μοίρα της Ελλάδος τις έχει το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό εν συνόλω, αφού η ύπαρξη και η λειτουργία των κομμάτων θα έπρεπε να έχει ως κεντρικό στόχο την “επούλωση” των διαχρονικών “πληγών” της xώρας και την αναζήτηση της οδού της ανάπτυξης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, λαμβανομένων, βεβαίως, υπόψη των συμφερόντων, που εξυπηρετούν τα διάφορα κόμματα ιστορικά.

Το πολιτικό, όμως, προσωπικό, που άσκησε εξουσία ιδιαιτέρως κατά την ύστερη περίοδο της Μεταπολίτευσης ως σήμερα, αντί να αποτελέσει τον σηματωρό για την επιβολή ενός ισχυρού εθνικού πλαισίου ανάπτυξης, με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος, μετατράπηκε σε οργανικό τμήμα της “παρασιτικής” οικονομικής ολιγαρχίας, αποκτώντας συμφέροντα, ως επιμέρους ειδικό στρώμα στο κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες, που συμμετέχουν στο σημερινό πολιτικό εποικοδόμημα.

Παρά τη θηριώδη χρεωκοπία της χώρας το 2010 σε οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο και τον δεκαετή “μνημονιακό χειμώνα”, επί της ουσίας τίποτα δεν άλλαξε ως προς το εύθραυστο της ελληνικής οικονομίας, που είναι βέβαιο ότι στην πρώτη σοβαρή κρίση θα ρίξει τη χώρα στα βράχια.

Σπατάλες υπέρ της ολιγαρχίας

Ενώ η κεντρική στόχευση της πολιτικής εξουσίας, του κράτους και των ενδιάμεσων θεσμών θα έπρεπε να είναι η θεμελίωση με κάθε τρόπο μιας σοβαρής ενδογενούς ανάπτυξης και ενός ανταγωνιστικού παραγωγικού μοντέλου, στη χώρα μας ενισχύεται αδιάκοπα ο παρασιτικός χαρακτήρας της οικονομίας και η παρασιτική ολιγαρχία με τις μεγάλες ρίζες της διαπλοκής της με την εξουσία και το πελατειακό κράτος. Καθημερινά η χώρα πλέον ως παρίας του διεθνούς οικονομικού συστήματος, μετατρέπεται σε μια ιδιότυπη “τουριστική αποικία”, όπου ξένα συμφέροντα αγοράζουν αντί πινακίου φακής τις ελληνικές περιουσίες (βιομηχανίες, κατοικίες, ξενοδοχεία και μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις).

Τα προβλεπόμενα χρήματα από το Ταμείο Ανάκαμψης που προβλέφθηκε από την ΕΕ για την αντιμετώπιση των συνεπειών του κορονοϊού και που για τη χώρα μας μαζί με τις μοχλεύσεις ιδιωτικών κεφαλαίων ανέρχονται στα 80 δις ευρώ περίπου, αποτελούν την τελευταία ευκαιρία για αλλαγή του παραγωγικού-παρασιτικού μοντέλου, αφού με την ενίσχυση του πρωτογενούς τομέα, τη βοήθεια του δευτερογενούς τομέα με προτεραιότητα στις διατροφικές εταιρείες, τη στόχευση σε επιχειρήσεις υπηρεσιών και έρευνας με βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας για τη δημιουργία ισχυρών ελληνικών εταιριών, π.χ. στην αμυντική βιομηχανία, ενέργεια και τεχνολογία θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο.

Ήδη όμως το 1/3 αυτών των χρημάτων έχουν κατασπαταληθεί από την απελθούσα κυβέρνηση της ΝΔ με κατεύθυνση αυτών τους παρασιτικούς αρμούς της διαπλεκόμενης οικονομικής ολιγαρχίας. Είναι, δε, βέβαιο ότι με τη συνέχιση της κυβερνητικής θητείας της ΝΔ θα απολεστεί πλήρως αυτή η ευκαιρία. Με τα παραπάνω συνδέεται άμεσα η δυνατότητα της Ελλάδας να βρίσκεται σε επαρκή ετοιμότητα αποτροπής έναντι της τουρκικής απειλής, εξασφαλίζοντας την εθνική της ανεξαρτησία, καθώς και η αντιμετώπιση του σοβαρού δημογραφικού προβλήματος που απειλεί την ύπαρξη της σε μεσομακροπρόθεσμο ορίζοντα.

Τα χαρακτηριστικά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ

Τα παραπάνω κρίσιμα ζητήματα για το παρόν και το μέλλον της χώρας, καθώς και η ανάταξη του κράτους πρόνοιας που έχει υπονομευτεί, όπως και η αντιμετώπιση του δημοσίου αλλά και του ιδιωτικού χρέους που απειλεί ευθέως χιλιάδες νοικοκυριά θύματα της χρεωκοπίας, ουδόλως συζητήθηκαν στην προεκλογική περίοδο, αφού δεν αποτελούν για τα σημερινά κοινοβουλευτικά κόμματα κεντρικό κορμό των θέσεων τους, όπως και των άλλων κομμάτων που εμφανίζονται ως υποψήφια να εισέλθουν στη νέα βουλή.

Η ΝΔ παρά τα αρχικά φιλελεύθερα επικοινωνιακά φληναφήματα με στόχο την αλίευση των ψηφοφόρων του κέντρου, επανέκαμψε γρήγορα στα κλασσικά παλαιο-δεξιά χαρακτηριστικά της, με κύριο όχημα την άγρια νομή του Κράτους. Κατά την τετραετή διακυβέρνηση της έχει διευρυνθεί η οικονομική ανισότητα, έχει γιγαντωθεί η ψηφοθηρική επιδοματική πολιτική ψίχουλων στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού που πένεται εν μέσω σκληρής ανόδου του πληθωρισμού και τον υπεραυξήσεων στην ενέργεια και στα τρόφιμα, ενώ την ίδια ώρα γιγαντώνεται ο πλούτος, που διοχετεύεται στα συγκεκριμένα κανάλια της παρασιτικής ολιγαρχίας.

Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αντί μετά την ήττα του 2019 να προχωρήσει σε ουσιαστική ανασυγκρότηση και να προβάλλει προγραμματική αντιπολίτευση, με ουσιαστικό πολιτικό σχέδιο για την επόμενη μέρα, λόγω του εγκλωβισμού του στη παραδοσιακή αδιέξοδη κοίτη του δικαιωματισμού, παρέμεινε στο γήπεδο της επιφανειακής ρηχής αντιπολίτευσης εντός του πλαισίου της αδιέξοδης διαχειριστικής λογικής, με αποτέλεσμα να χαθεί η αξιοπιστία του ως κινήματος ουσιαστικής ανατροπής και αλλαγής στη χώρα.

Ανυπόληπτα και τα αντιπολιτευόμενα κόμματα 

Αλλά η ίδια ιδεολογική και πολιτική κρίση κυριαρχεί και στα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, τόσο στο ΠΑΣΟΚ, που δεν μπορεί να απαλλαγεί από την προηγηθείσα ιδεολογική του απονεύρωση, όπως φάνηκε και από τους νεόκοπους και ημιμαθείς εκπροσώπους του στα τηλεπαράθυρα, παρά τις προσπάθειες της νέας ηγεσίας του, όσο και στο ΚΚΕ, το οποίο συνεχίζει την ιδεολογική του περιχαράκωση και την ατταβιστική πολιτική του λειτουργία. Όσον αφορά τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα, το ΜΕΡΑ25 επιδόθηκε σε ένα ιδιότυπο βερμπαλισμό και επικοινωνιακό ακτιβισμό μένοντας εκτός Βουλής, η, δε, Ελληνική Λύση διαπνέεται από ένα ακραίο λαϊκισμό και εκλεπτυσμένο ρατσιστικό λόγο.

Αλλά και ως προς τα νέα κόμματα που φλερτάρουν με την είσοδο του στη Βουλή η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι ένα αμιγώς προσωπικό όχημα χωρίς κανένα ιδεολογικό στίγμα και πολιτικό σχέδιο με έντονα τα αυταρχικά-αρχηγικά στοιχεία, συνοδευόμενα απλώς με χαμόγελα, η δε Νίκη, που αποτελεί τον εκπρόσωπο των παραεκκλησιαστικών οργανώσεων στην Ελλάδα, εμφανίζει έναν επιμελώς κρυπτόμενο ομοφοβικό, ρατσιστικό και φασίζοντα λόγο. Αποτελεί, δε, τραγική κατάληξη για τη χώρα το γεγονός ότι δεξιά της ΝΔ το ποσοστό εκπροσώπησης ξεπερνά το 10%,, δείχνοντας ότι το αυγό του φιδιού που επώασε η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής υπάρχει ακόμα.

Συμπερασματικά, από το σύνολο του υπάρχοντος κομματικού δυναμικού, προκύπτει η αδυναμία αξιοπρεπούς πολιτικής εκπροσώπησης, παραγωγής προγραμματικού λόγου και υλοποιήσιμου έργου, με συνέπεια να εμφανίζεται σήμερα ολοένα και περισσότερο ένα τεράστιο πολιτικό κενό. Απέναντι σε αυτήν την βαθιά παρακμιακή πορεία της Ελλάδος που φαίνεται ότι θα συνεχιστεί χωρίς κανένα φραγμό η μόνη ελπίδα είναι η αναζήτηση της οδού προς την Ελληνική αυτοσυνείδηση, όπως την προσδιορίζει εύστοχα ο Κώστας Αξελός, μέσω ένα Πολιτικού Υποκειμένου Ανατροπής με δημοκρατικά, πατριωτικά και προοδευτικά στοιχεία.

Ένα κίνημα που θα εκφράζει πραγματικά την ελληνική κοινωνία, τους πόθους και τις χαμένες ελπίδες της, και θα αποτελείται από ενεργούς πολίτες, που δεν θα έχουν ως κυρίαρχη πολιτική λογική την κατάληψη της εξουσίας, ως αυτοσκοπό και λάφυρο και που θα υλοποιήσουν ένα ριζοσπαστικό και παράλληλα ρεαλιστικό πολιτικό πρόγραμμα, αναλαμβάνοντας το μεγάλο αυτό εθνικό έργο για να σταματήσει το τελεσίδικο της πορείας της Ελλάδος ως “φθίνον έθνος”.