Γιατί η αντιπολίτευση αντέδρασε στην επιλογή του Μπένου

Οι φωτιές καίνε τα δάση μας, αλλά συγχρόνως βάζουν φωτιά και στην καπιταλιστική αρχή: «Ο καθένας για πάρτη του». Φωτιά που συγχρόνως φέρνει στην επιφάνεια τους κρυπτο-οπαδούς της, οι οποίοι κατά τα άλλα δηλώνουν προοδευτικοί, σοσιαλιστές, αριστεροί και πάντως όλοι με επιθετικό προσδιορισμό την ομπρέλα “δημοκρατικοί”. Δεν επιθυμώ να επικαλεστώ, για ευνόητους λόγους, μεταφυσικές δυνάμεις και να τις παρακαλέσω να μας σώσουν από αυτό το χάος.

Ανθρώπινο έργο είναι και οι άνθρωποι πρέπει να συνέλθουν για να σωθούμε από τα επικίνδυνα “δώρα” της κλιματικής αλλαγής. Όμως, όπως σήμερα είναι οργανωμένες οι κοινωνίες, πρέπει να συνέλθουν οι ταγοί της, οι οποίοι είναι και υπεύθυνοι για ό,τι κακό μας συμβαίνει. Θα ήταν δυνατόν να παραδειγματιστούν από το καλό παράδειγμα τον πολιτών στα Βίλια, όπου όλοι μαζί χέρι-χέρι αγωνίζονταν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο που κατέστρεφε το σπιτικό τους, εάν οι ταγοί προέκυπταν ως αποτέλεσμα των λειτουργιών ενός δημοκρατικού πολιτεύματος (βλ. “Έτσι θα λειτουργήσει η δημοκρατία”, 03/08/2021).

Δεν έχω καμία απολύτως ψευδαίσθηση ότι κάτι τέτοιο μπορεί να προκύψει από ένα πολιτικό σύστημα που είναι κομμένο και ραμμένο έτσι ώστε να λειτουργεί όπως ακριβώς και η καπιταλιστική οικονομία, όπου οι καπιταλιστές με στόχο το κέρδος ανταγωνίζονται μεταξύ τους με βάση την αρχή “ο θάνατός σου η ζωή μου”. Στο ίδιο ακριβώς ανταγωνιστικό πλαίσιο λειτουργούν και οι σημερινοί αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων.

Χρησιμοποιούν τα ίδια μακιαβελικά μέσα, τα οποία είναι και διανθισμένα με, ολίγη ή πολύ ανάλογα με την περίπτωση, μαρξιστική σάλτσα, ώστε ο κάθε ανταγωνιστής να ζωγραφίζεται ποικιλοτρόπως ως ο υπ’ αριθμόν ένας εχθρός για το λαό και φυσικά για το κόμμα και συνάμα, παραδόξως, και ανίκανος! Το μέσο, με το οποίο το επιτυγχάνουν είναι το “εργοστάσιο” του καθενός.

Όπως ο καπιταλιστής έχει το εργοστάσιό του, μικρό ή μεγάλο, έτσι και ο πολιτικός αρχηγός έχει το δικό του, που φέρει τον τίτλο πολιτικό κόμμα με σαφή ή ασαφή ιδεολογία και που φέρεται να ανήκει στους εργαζόμενους-μέλη του, αλλά στην πράξη είναι ιδιοκτησία του κάθε αρχηγού. Μέσα σε αυτά τα “εργοστάσια” εκπαιδεύονται οι μαχητές τους με στόχο να γνωρίζουν καλά τη διεξαγωγή του πολέμου ενάντια στον εχθρό. εσωτερικά στο κόμμα ή εξωτερικό.

Η διαφορά του ενός εργοστασίου από το άλλο είναι ότι ο καπιταλιστής πρέπει να διαθέτει κεφάλαιο, ενώ το κεφάλαιο του πολιτικού αρχηγού είναι η “ιδεολογία”, καθώς και το χρηματικό κεφάλαιο που προσφέρεται στις περισσότερες καπιταλιστικές “δημοκρατίες” δια της διαπλοκής προς το πολιτικό “εργοστάσιο”. Γι’ αυτό το κόμμα μπορεί και να κληρονομείται. Όχι όμως πάντα! Αυτό εξαρτάται από το συσχετισμό δυνάμεων που επικρατεί στις διαμορφωμένες διαπλεκόμενες κλίκες-φέουδα. που αντικειμενικά δημιουργούνται εσωτερικά στο κόμμα ως αποτέλεσμα της προοπτικής που υπάρχει για αλλαγή του αρχηγού, όχι μόνο κληρονομικώς αλλά και δια των εκλογών.

Κομματοκρατία και διαπλεκόμενες κλίκες

Αυτό σημαίνει ότι η εσωστρέφεια στο πολιτικό “εργοστάσιο” παράγεται αντικειμενικά, ακόμα και αμέσως μετά την εκλογή νέου αρχηγού. Αυτή η λειτουργία το πολιτικού κόμματος δεν έχει καμία σχέση με τη δημοκρατία. Γι’ αυτό κάθε κόμμα που φτάνει στην εξουσία εξάγει στην κοινωνία την αντιδημοκρατική του συμπεριφορά όταν την έχει ανάγκη και πάντως όχι ως αποτέλεσμα κεκτημένης ταχύτητας.

Η εικόνα που περιγράφω δεν είναι καθόλου τιμητική για τα πολιτικά κόμματα, αλλά αυτή είναι πραγματικά η κατάσταση. Γι’ αυτό όλο και περισσότεροι πολίτες, οργανωμένοι και μη, αγωνίζονται για την απελευθέρωσή τους από την κομματοκρατία, όσο αυτή δεν αλλάζει χαρακτηριστικά. Περιττό να ρωτήσει κανείς εάν σε ένα τέτοιο καθεστώς μπορεί να υπάρξει συνεργασία των πολιτικών κομμάτων για το καλό του συνόλου.

Όχι βέβαια, είναι η απάντηση. Γι’ αυτό άλλωστε τα κόμματα εξουσίας, προς χάριν της κυβερνησιμότητας της χώρας βεβαίως-βεβαίως, επινόησαν με την έναρξη της μεταπολίτευσης την ενισχυμένη αναλογική. Επί ΠΑΣΟΚ, η ενισχυμένη αναλογική εξελίχθηκε σε αναλογική με μπόνους 40 βουλευτών στο πρώτο κόμμα (κατά τα πρότυπα του πρωταθλητισμού!) που αργότερα η ΝΔ το αύξησε σε 50. Όλα με στόχο την αποκατάσταση της “δημοκρατίας”, όπου οι αποφάσεις είναι της μειοψηφίας αντί της πλειοψηφίας, όπως η πραγματική δημοκρατία σαφώς ορίζει.

Το δε καθεστώς που επικρατεί τόσο γενικώς όσο και εντός των κομμάτων σε ζητήματα συνεργασίας, θα το δει κάποιος εάν κάνει μια βόλτα στο διαδίκτυο, τη μεγάλη εκκλησία του δήμου, ευτυχώς χωρίς την απόλυτη εξουσία που διέθετε η αθηναϊκή. Στο διαδίκτυο, λοιπόν, θα διαπιστώσει την ύβρη, τη χυδαιότητα και το μίσος που κυκλοφορεί ιδιαίτερα ανάμεσα σε “συντρόφους”. Η συνεργασία σε καπιταλιστικό καθεστώς, από το οποίο εμφορούνται όλα τα κόμματα (θα έχετε ακούσει κάτι περί κρατικού καπιταλισμού στην κομμουνιστική Κίνα) είναι ανάθεμα.

Αντιδράσεις για τον Μπένο

Τελευταίο δείγμα αυτής της στάσης και συμπεριφοράς αντανακλάται στην περίπτωση του Σταύρου Μπένου, του οποίου η προσφορά στο ΠΑΣΟΚ, γι’ αυτούς που γνωρίζουν, δεν αμφισβητείται. Δεν είναι ξεκάθαρο, τουλάχιστον σε εμένα, εάν η αντίδραση σχετίζεται με τη συγκεκριμένη δήλωσή του ή ότι αποδέχτηκε την πρόταση του πρωθυπουργού να αναλάβει το συγκεκριμένο αξίωμα φορτωμένο με πολύ μεγάλες ευθύνες.

Αλλά αυτό ποσώς διαφοροποιεί τη στάση των πολιτικών κομμάτων. Αυτή είναι πάντα αρνητική σε τέτοια συμβάντα για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω. Προφανώς, ο πρωθυπουργός είχε και άλλες επιλογές στο τραπέζι γι’ αυτή τη δουλειά. Δεν νομίζω ένα κόμμα εξουσίας να στερείται στελεχών εξίσου ικανών να διεκπεραιώσουν την ίδια δουλειά. Όμως, προέταξε το ασυνήθιστο.

Προσκάλεσε έναν πολιτικό αντίπαλο να αναλάβει το έργο. Και λέω αντίπαλο, γιατί θεωρώ πως ο Σταύρος Μπένος ήταν άνθρωπος της προσφοράς προς την κοινωνία σε όλη του την πολιτική ζωή από συγκεκριμένο μετερίζι. Τελευταία από τη θέση του προέδρου στον οργανισμό “Διάζωμα”. Θεωρώ, λοιπόν, ότι προς το τέλος της ενασχόλησης του με τα κοινά δεν θα λάκιζε από το πεδίο προσφοράς στα κοινά, στο οποίο και αναδείχτηκε και μάλιστα πολύ επιτυχημένα.

Άρα η αποδοχή του συγκεκριμένου αξιώματος από τον Σταύρο Μπένο δεν μεταβάλλει τα πολιτικά χαρακτηριστικά του. Κακώς τον κατακρίνουν. Θα έπρεπε να εκφράσουν την ικανοποίησή τους για να ωφεληθούν και πολιτικά. Ίσως αυτό να δυσκολεύει τα τετριμμένα αντιπολιτευτικά χαρακτηριστικά των κομμάτων που αντιδρούν τόσο έντονα. Φανταστείτε, άλλωστε, να είχε επιλέξει ο πρωθυπουργός ένα νεοδημοκράτη για τη δουλειά πόσο πιο αποδοτική θα ήταν η αντιπολιτευτική προσπάθεια!

Μπορώ να φανταστώ και το σύνθημα: ανίκανοι μας κάψατε τα δάση και τώρα μας τα ξεπουλάτε στις ανεμογεννήτριες. Τουλάχιστον έτσι μας πληροφορούν διάφοροι ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητές και άλλοι πολλοί, όλοι τους ειδικοί στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής! Ενώ τώρα, όλη η βαβούρα εξατμίζεται γύρω από τον Μπένο, με μόνο κόστος για τη ΝΔ την εκχώρηση κάποιας εξουσίας σε έναν πολιτικό αντίπαλο. Μήπως, όμως, αυτό είναι ένα ενδιαφέρον μήνυμα του πρωθυπουργού με ευρύτερες διαστάσεις; Ο χρόνος θα δείξει. Κατά τα άλλα να ευχηθώ στο Σταύρο Μπένο καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο που αναλαμβάνει.