Γιατί ο Μητσοτάκης προτιμάει τον Τσίπρα για εκλογικό αντίπαλο;

Ο Αλέξης Τσίπρας παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις, χωρίς να δείχνει διάθεση για πρόωρη επιστροφή ή για άσκηση σκιώδους ηγεσίας. Περιμένει κάτι πιο συγκεκριμένο και αυτό είναι οι επόμενες βουλευτικές εκλογές. Όχι για να είναι υποψήφιος, τουλάχιστον όχι ακόμα. Αλλά για να έχει μια ξεκάθαρη εικόνα, βασισμένη όχι σε δημοσκοπήσεις, αλλά σε πραγματικά, μετρήσιμα αποτελέσματα.

Η προσέγγιση Τσίπρα είναι κυνική αλλά ρεαλιστική. Μόνο μια εκλογική αποτυχία των σημερινών αντιπολιτευόμενων σχημάτων μπορεί να νομιμοποιήσει την επιστροφή του. Και σε αυτό επενδύει. Παρά τις έντονες πιέσεις από στελέχη και φίλιες δυνάμεις που τον καλούν «να επιστρέψει τώρα», ο ίδιος δεν φαίνεται διατεθειμένος να αναλάβει ξανά ρόλο “σωτήρα” πριν η κάλπη μιλήσει. Θέλει να έχει ένα ισχυρό επιχείρημα ότι οι σημερινοί παίκτες της αντιπολίτευσης – είτε αυτοαποκαλούνται “προοδευτικοί”, είτε “αντισυστημικοί” – απέτυχαν.

Η απουσία ενιαίας φωνής στον χώρο της αντιπολίτευσης, η πολυδιάσπαση, αλλά και η αδυναμία του νέου ΣΥΡΙΖΑ να αρθρώσει πειστικό πολιτικό λόγο, δημιουργούν ένα κενό. Ο Τσίπρας θεωρεί – και δεν είναι ο μόνος – ότι το κενό αυτό θα επιβεβαιωθεί στην κάλπη και τότε η ανάγκη για «επιστροφή σε κάτι δοκιμασμένο» θα φανεί πιο καθαρά. Όχι απαραίτητα με τον ίδιο να ηγείται κόμματος με το όνομα ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με κάτι νέο, το οποίο θα ελέγχει πολιτικά και επικοινωνιακά.

Η “ματιά” Μητσοτάκη

Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, στο κυβερνητικό στρατόπεδο υπάρχει μια “υπόγεια” ανακούφιση στο ενδεχόμενο επανεμφάνισης του Τσίπρα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει καλά πως ένας βασικός λόγος για την κόπωση και τα λάθη της δεύτερης θητείας του, είναι η απουσία σοβαρού αντιπάλου.

Η ΝΔ εδώ και καιρό κινείται χωρίς ουσιαστικό ανταγωνισμό, με τα κόμματα της αντιπολίτευσης να πασχίζουν να βρουν ταυτότητα, ρόλο και εκλογική δυναμική. Αυτό όμως, αντί να λειτουργεί υπέρ της, έχει δημιουργήσει χαλάρωση, αλαζονεία και αίσθηση πολιτικής ασυλίας. Η επιστροφή Τσίπρα θα αναγκάσει τη ΝΔ να συσπειρωθεί. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι θα ενισχυθεί σημαντικά εάν τεθεί ξανά το δίπολο: «Μητσοτάκης ή Τσίπρας».

Υπάρχει άλλωστε μια κρίσιμη δεξαμενή ψηφοφόρων του κέντρου και της μεσαίας τάξης, που σήμερα κρατά αποστάσεις από τη ΝΔ, αλλά δεν θα είχε καμία δυσκολία να επιστρέψει σε αυτήν υπό το φόβο μιας ενδεχόμενης νέας διακυβέρνησης Τσίπρα. Για πολλούς από αυτούς, η τετραετία 2015-2019 παραμένει μια “μαύρη σελίδα” για τη χώρα και η προοπτική επανάληψής της λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι σε κάθε «πειραματισμό».

Το μόνο βέβαιο είναι πως το ενδεχόμενο επιστροφής Τσίπρα, αλλάζει τη δυναμική του πολιτικού παιχνιδιού. Η αντιπολίτευση μπορεί να βρει προσωρινά έναν “ηγέτη”, έστω και μέσα από το παρελθόν, ενώ η ΝΔ θα έχει και πάλι έναν ξεκάθαρο αντίπαλο απέναντι στον οποίο μπορεί να οικοδομήσει αφήγημα. Πολιτικά, αυτό σημαίνει συσπείρωση και στα δύο στρατόπεδα – άρα μια επιστροφή στην πόλωση, ίσως και στον διπολισμό.