Γιατί ο πρωθυπουργός πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται

Η σταθερότητα περιλαμβάνει την ηρεμία στις σχέσεις με τον γείτονα, αλλά αυτός είναι με τα νύχια και τη γλώσσα έξω και το μάτι να γυαλίζει. Η πολιτική σταθερότητα είναι καλή αν εξασφαλίζει την ηρεμία σ΄ αυτά και σε όλα τα άλλα. Αν δεν το κάνει γίνεται νόμισμα άνευ αξίας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν καταρρέει, επειδή τα άλλα κόμματα δεν έχουν βρει βηματισμό της προκοπής. Σ’ αυτό ποντάρει ο πρωθυπουργός. Στην ερώτηση αν θα τον βρουν η απάντηση είναι: αμάν και πότε…

Οι ευρωεκλογές ίσως δώσουν τη χαριστική βολή. Η ΝΔ συνολικά και ιδιαίτερα η ηγεσία της πριόνισαν το κλαδί της εξουσίας που κάθονταν. Το κακό είναι ότι δεν διαφαίνεται νέα ηγεσία, εκ των ένδον. Το έδαφος είναι πρόσφορο, ώστε κάποιοι να αναζητήσουν επιβολή ηγεσίας από πρόσωπα εκτός της χώρας. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ένα τέτοιο δείγμα, αλλά αποτυχημένο, αν ισχύει ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι κάποια στιγμή ο πρωθυπουργός νόμιζε ότι το καλύτερο γι’ αυτόν θα ήταν να βρει μια καλή θέση στην Ευρώπη και να αφήσει τους άλλους να βουρλίζονται στην Αθήνα. Σύντομα αυτή η πόρτα, έκλεισε. Για να πάρεις μια υψηλή θέση σε ένα συνασπισμό κρατών πρέπει κάτι να εκπροσωπείς εσύ ο ίδιος, αλλά κυρίως η χώρα σου. Οι υψηλές θέσεις δεν είναι “ελεημοσύνη στον φτωχό”. Αυτός που την έχει είναι “αιχμή του δόρατος”, πρέπει να εμπνέει αν όχι σεβασμό, τουλάχιστον να έχει κοινή αποδοχή και γι’ αυτό να προκαλεί κάποιο φόβο. Ποιος φοβάται στην ΕΕ (ή στις ΗΠΑ) την Ελλάδα και προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Ο πρωθυπουργός και τα ομόφυλα ζευγάρια

Ο πολιτικός χώρος στην Ελλάδα έχει χάσει και τα τελευταία ίχνη κάποιου αξιοπρεπούς στάτους, τον σεβασμό της κοινωνίας. Έτσι δεν μπορεί να προσφέρει άλλες υπηρεσίες, εκτός από εκείνη που πρόσφερε στους βασιλιάδες της Γαλλίας ο αυλικός που εξασφάλιζε την στοιχειώδη ατομική καθαριότητα στον άνακτα και ταυτόχρονα έδινε στους παρευρισκόμενους την ευκαιρία να ανοίξουν τα παράθυρα ώστε, μαζί με τα αρώματα να ελαφρύνει η ατμόσφαιρα.

Αυτό, λοιπόν, που εκπλήσσει σήμερα είναι η απέραντη ευκολία, ακριβέστερα η προθυμία, με την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης και σύμπασα η κυβέρνηση συντάσσονται –και με πρωτοβουλία τους προτάσσουν– θέματα όπως π.χ. τον γάμο και την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευαγιών, παριστάνοντας ότι αγνοούν τι θέλει η ελληνική κοινωνία. Είναι σαν να λένε οι έξωθεν προστάτες στον πρωθυπουργό και στην κυβέρνηση: Μετά από αυτά δεν σας χρειαζόμαστε άλλο, αντίο.

Όσα κάνει η κυβέρνηση δεν είναι από άγνοια του κινδύνου. Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι γνωστό στους δημοσκόπους, τουλάχιστον ένα εξάμηνο πριν από την ψηφοφορία  –έτσι πληροφορήθηκα, από έγκυρη πηγή, με ακρίβεια το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ– έξι μήνες πριν από τις εκλογές του 2012. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαία η αναφορά στην τηλεόραση ότι ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι αν η ΝΔ κρατηθεί στις ευρωεκλογές σε ποσοστά έως 30% δεν θα είναι θρίαμβος, αλλά μία απόδειξη ότι η κυβέρνηση αντέχει. Αν κατέβει έως 27% το πράγμα δυσκολεύει, αλλά το παλεύει. Αν πάει πιο κάτω τότε παύουν τα σχόλια και αρχίζουν τα δάκρυα, μου είπαν συγκινημένοι οι συνομιλητές μου…