Γιατί οι λαοί της ΕΕ δεν ελκύονται από τη ριζοσπαστική Αριστερά

Η ριζοσπαστική Αριστερά θα πρέπει να απαντήσει αν επιθυμεί να βρει καινούργιους δρόμους για να βαδίσει ή θα συρθεί στο πνεύμα της εποχής που ανακυκλώνει ιδέες, οράματα, ευκαιρίες. Σήμερα η ριζοσπαστική Αριστερά στην Ευρώπη, εξ’ αιτίας της αδράνειας της, χρεώνεται τη μοίρα των κατασκευασμένων και αποφασισμένων εξελίξεων. Δημιουργώντας αμυντικές ιδεολογίες, οι οποίες στη βάση τους διαθέτουν μια αναβλητικότητα.

Η ευρωπαϊκή ριζοσπαστική Αριστερά περιλαμβάνει ό,τι αρνιόταν για πολλά χρόνια και κάποιες φορές μάλιστα, φαίνεται να συμμαχεί με την περίσσεια οραματική εκκεντρικότητα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς του σύγχρονου κόσμου. Δεν μετατοπίζεται από αποφάσεις που πλήττουν την ταξικότητα. Δεν παραλλάσσει σχέσεις γιατί βρίσκεται στέρεα προσδεμένη ή γίνεται παρακολούθημα σ΄ ένα σύστημα οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών εξαρτήσεων. Δεν κατανέμει αντιθέσεις και διαφορές, γιατί έχει υιοθετήσει τις δάνειες προτάσεις της επιστημοτεχνικής εποχής μας.

Ήταν όλα αυτά που δεν έπεισαν τους Ευρωπαίους πολίτες. Γι’ αυτό και εκείνοι κράτησαν αποστάσεις και αρνήθηκαν να ψηφίσουν τη ριζοσπαστική ευρωπαϊκή Αριστερά. Ίσως γιατί οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν διέκριναν διαφορές και βαθμίδες δράσεις από τη ριζοσπαστική Αριστερά, ή για να το πούμε και αλλιώς, δεν είδαν διάθεση ανατροπής από τη ριζοσπαστική Αριστερά εκείνου που τα τελευταία χρόνια μας πολιορκεί με τη σύγχρονη βαρβαρότητα.

Τί αναζητά ο Ευρωπαίος πολίτης 

Ο Ευρωπαίος πολίτης αναζητούσε μια κριτική και όχι ένα παιχνίδι διερώτησης για τα κακώς κείμενα που εξελίσσονται με ρυθμούς υπερταχύτητας. Έψαχνε (ο Ευρωπαίος πολίτης) απελευθερωτικές στρατηγικές και όχι άλλοθι που συνυπόθεταν δικαιολογίες. Δεν γύρευε ανασυστημένες ιδεοληψίες με διαφυλαγμένες εκκρεμότητες. Ήθελε έναν ορίζοντα υπέρβασης και όχι πολιτικούς παραγκωνισμούς.

Αρνείται καιρό τώρα ο Ευρωπαίος πολίτης προτάσεις πολιτικής, δίχως εκείνες να διαθέτουν απελευθερωτική πρακτική. Αντ’ αυτού εισπράττει για καιρό μια εργαλειοποίηση της γλώσσας και των εννοιών και υποβάλλεται στη διαδικασία να χρησιμοποιεί λέξεις και έννοιες χωρίς ιστορικό νόημα.

Βλέπετε για παράδειγμα ότι η λέξη αισχροκέρδεια με την ποινική της εννοιολόγηση έγινε αθέμιτη κερδοσκοπία και έλαβε έτσι απαλλακτική σημασία. Όπως η εργασία έγινε απασχόληση, όπως η επιτροπεία έγινε επιτήρηση, καθώς και η ανεργία έγινε εφεδρεία, κλπ. Η τεχνολογική μονοκρατορία και η δογματική μονομέρεια οργάνωσε μια νέα γλώσσα και ο Ευρωπαίος πολίτης περίμενε από τη ριζοσπαστική Αριστερά να δείξει τόλμη και μαχόμενη προστασία εκεί όπου οι νεοφιλελεύθερες εμπνεύσεις προσπαθούσαν να τον παγιδεύσουν. Αντ’ αυτού η ριζοσπαστική Αριστερά αφομοιώθηκε στο πνεύμα των νέων καιρών και αποδέχτηκε με ευκολία όλα τα “αγνιστήρια” προγράμματα του νεοφιλελευθερισμού.

Όλες οι δυνάμεις της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς μετά τις ευρωεκλογές περνούν σε απολογισμούς γιατί απέδειξαν ότι λειτούργησαν ως σκηνοθετημένες διαφορές και όχι ως κομματικοί μηχανισμοί με δυνατότητες ανάπτυξης μιας κοινωνικά μαχόμενης συνείδησης του κόσμου. Η ριζοσπαστική Αριστερά έγινε επικαθορισμός μιας δήθεν αντίφασης και κατ’ ουσία μιας συναίνεσης, δεν κατάφερε με άλλα λόγια να κρατήσει ζωντανό και επίκαιρο το αίτημα της απελευθέρωσης. Βολεύτηκε άχαρα σ’ αυτό που έλεγε ο Μισέλ Φουκώ «όχι γεγονότα, τίποτε εκτός από ερμηνείες».