Γιατί τα ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε αφεντικά των πολιτικών

Η πιο συνηθισμένη μορφή διαμαρτυρίας που κυκλοφορεί σε συσκευασία άρθρων στα ΜΜΕ είναι η καταγραφή διαπιστώσεων των κακώς εχόντων σε ό,τι αφορά τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά πεπραγμένα. Το φαινόμενο καταγγελίας δια των διαπιστώσεων το έχουν αναγάγει σε επιστήμη όλα τα κόμματα εδώ και αλλού. Είναι εύκολο να διαπιστώνεις από το να προτείνεις τεκμηριωμένες λύσεις. Εδώ ιεραρχούνται τα καλά και συμφέροντα, δηλαδή το καλόπιασμα της εκλογικής πελατείας.

Πάρτε για παράδειγμα τα 150 ευρώ που χρησιμοποιούνται ως κίνητρο προς τους κοινωνικά αντιεμβολιαστές νεολαίους για να σώσουν το τομάρι τους και να προστατεύσουν τον περίγυρό τους, πολλές φορές συγγενικό, καθώς και να προστατευθεί η οικονομία, χωρίς την οποία οι νεολαίοι θα είναι τα πρώτα θύματα της ανεργίας. Και ξεσηκώθηκε περισσότερο από κάθε άλλο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας τις παρελάσεις του μεσούσης της πανδημίας και τη στάση κάποιων βουλευτών του που κάνουν το αντιεμβολιαστικό κίνημα σημαία τους!

Έχει κανείς ακούσει καμιά άλλη λύση από αυτή που οι συνετοί πολίτες λένε: παιδιά εμβολιαστείτε κινδυνεύουμε όλοι, ιδίως τώρα με την ινδική μετάλλαξη στο κατόπι μας. Η ατομική ευθύνη είναι υποχρέωση κάθε πολίτη σε μια δημοκρατία. Τι να περιμένει, όμως, κανείς από νεολαίους παραγόμενους από το καπιταλιστικό καλούπι: ο καθένας για πάρτη του. Όλοι μας είμαστε παιδιά του και οι κοινωνίες αυτών των παιδιών αντανακλούν αυτό το χαρακτηριστικό που φτάνει μέχρι και την ανθρωποφαγία, η οποία σε ηπιότερη μορφή είναι “δώσε μου για να σου δώσω”.

Η ιστορία έτσι θα συνεχίσει να εξελίσσεται χωρίς ουσιαστικές θεσμικές αλλαγές, τις οποίες κανένα απολύτως κόμμα δεν θα προωθήσει γιατί θρέφεται από το σύστημα το οποίο υπηρετεί.
Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο του Παντελή Οικονόμου που αρχίζει με τα λόγια: «Ασφαλώς και υπάρχουν ζωντανές μνήμες από την πρώιμη μεταπολίτευση: από την μαζικοποίηση των κομμάτων μέχρι την αναγνώριση τους, με συνταγματικές διατάξεις, ως αρμών του δημοκρατικού πολιτεύματος και τον δικομματισμό, με την εναλλαγή ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση. Μόνο που από τότε έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι. Ζήσαμε πρώτα την ιδιωτικοποίηση της ενημέρωσης με την ονομασία “ελεύθερη ραδιοφωνία και τηλεόραση” και την, όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση, νόμιμη και παράνομη, των ΜΜΕ στα χέρια ελάχιστων ισχυρών του χρήματος».

Τα ΜΜΕ μετατρέπονται σε αφεντικά

»Οι σχέσεις αυτών των τελευταίων με το πολιτικό προσωπικό, τις κυβερνήσεις και τους πρωθυπουργούς, θυμίζουν ανατριχιαστικά την σχέση προμηθευτή ουσιών με τον χρήστη τους, με συνηθισμένη κατάληξη τον χαμό του πελάτη. Η ολέθρια αυτή κατάσταση δεν είναι εφιαλτική φαντασίωση, αλλά τρέχουσα πραγματικότητα: κατάργηση της ισηγορίας, μετατροπή των συλλογικών συμβάσεων “μέλους-κόμματος” σε ατομικές “συμπαίκτη-μέσου ενημέρωσης” και μετάλλαξη των κομμάτων από εγγυητές δημοκρατικής ομαλότητας, σε μηχανισμούς διανομής θέσεων.

»Η οδυνηρότερη συνέπεια αυτού του εκφυλισμού όμως είναι η άρση νομιμοποίησης των “κομμάτων” μας και των “αρχηγών” τους. Η φαλκίδευση της αντιπροσώπευσης, με τους εντολοδόχους μας να δουλεύουν για τον εαυτό τους και άλλους, αλλά όχι για μας. Αυτό το βάσιμο δημόσιο αίσθημα πιστοποιείται αμάχητα με την διαρκή αύξηση της αποχής, ακόμα και από τις εθνικές εκλογές».

Πρόσφατα σε άρθρο μου για παρόμοιους λόγους είχα υπενθυμίσει ότι και ο θεσμός των σοβιέτ στην αρχή φάνηκε να λειτουργεί καλά, αλλά στην πορεία τους εξελιχτήκαν σε Σοβιετική Ένωση. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με την πρώιμη μεταπολίτευση και μάλιστα δεν άργησε να συμβεί. Πολύ σωστά επισημαίνει ο φίλος μου Παντελής, σε ό,τι αφορά την εξέλιξη των ΜΜΕ και την μετατροπή τους σε αφεντικά των πολιτικών και των κομμάτων που “ηγούνται”. Στο ερώτημα, όμως, που προκύπτει γιατί αυτό συνέβη απάντηση δεν δίνει. Και χωρίς απάντηση στο ουσιώδες αυτό ερώτημα λύτρωση δεν θα υπάρξει.

“Έλληνες Δημοκράτες”

Όμως θα θέσω και άλλα ερωτήματα με σκοπό να βοηθήσω τον Παντελή Οικονόμου να διατυπώσει την απάντησή του και το θεωρώ αυτό αναγκαίο γιατί στο τέλος του άρθρου του αναφέρει: «Χρειαζόμαστε μια προσπάθεια, πέρα και πάνω, από όσα έχουν ενσωματωθεί στο καθεστώς με το οποίο πρέπει να τελειώνουμε, πριν μας τελειώσει. Μια αδρή διαχωριστική γραμμή με το κατεστημένο μας που λειτουργεί ως αρμός του καθεστώτος αυτού».

»Χρειαζόμαστε μια δική μας, υπολογίσιμη πολιτική δύναμη να ξεκαθαρίσει προς όλους ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα δεν μας αρέσουν, ότι θέλουμε να τα αλλάξουμε και ξέρουμε πως. Μόνο σε τέτοια βάση θα μπορέσει να ξεκινήσει η προσπάθεια αποδέσμευσης της δημόσιας περιουσίας μας, εξόφλησης του κατοχικού δανείου και είσπραξης αποζημιώσεων και επανορθώσεων και προστασίας των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών από την λεηλασία. Μόνο έτσι θα ακουστούμε ξανά στην Ευρώπη ως φωνή εντιμότητας και διεξόδου».

Ιδίως “το ξέρουμε πως” με ανακουφίζει αλλά είναι έτσι; Εγώ αυτό που βλέπω σε όλες τις ιστοσελίδες του facebook, ο καθένας έχει επιλέξει και το μεσσία του. Προμηνύεται ότι στο τέλος όλοι θα γίνουν μαλλιά κουβάρια. Και έρχομαι, λοιπόν, στο μείζον ερώτημα: Ποιος άνοιξε το δρόμο στα ΜΜΕ να γίνουν τα αφεντικά; Δηλαδή, ποιες ανάγκες είχαν και έχουν οι αρχηγοί των κομμάτων που δημιούργησαν και δημιουργούν το κίνητρο στο μεγάλο κεφάλαιο να επενδύει στην αγορά των ΜΜΕ –δημιούργημα των αρχηγικών κομμάτων– και μέσω αυτών των επενδύσεων να γίνονται και τα αφεντικά τους;

Πως ακυρώνεται η διαπλοκή

Η απάντηση σε αυτά θα δείξει εάν η προσπάθεια που δηλώνει ο Παντελής Οικονόμου ότι χρειαζόμαστε θα έχει τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά για τη μεγάλη αλλαγή που οραματίζεται. Και επειδή έχει και σχέση με τους “Έλληνες Δημοκράτες” το Έλληνες μπροστά από τη λέξη Δημοκράτες άραγε χρησιμοποιείται για να δώσει έμφαση στη σχέση τους με τους αρχαίους Αθηναίους δημοκράτες; Γιατί όλοι ανά την υφήλιο δημοκράτες αυτοαποκαλούνται χωρίς να είναι.

Ως γνωστόν –μάλλον ως άγνωστο ακούγεται– στο δημοκρατικό πολίτευμα οι πολιτικοί αξιωματούχοι κληρώνονται και οι ειδικοί που εκτελούν τις αποφάσεις των πολιτικών εκλέγονται και στην πορεία ελέγχονται από τους πολιτικούς. Αυτό έκαναν οι βουλευτές και οι πολίτες-πολιτικοί στην αρχαία Αθήνα για να αφαιρέσουν τη διαπλοκή από το σύστημα. Για το σήμερα στο βιβλίο μου “Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας” (εκδόσεις Άμμων) αναπτύσσω με ποιον τρόπο κάθε κόμμα μπορεί να παύσει να είναι αρχηγικό και ελεύθερο από τη διαπλοκή.

Με ποιον τρόπο να διαθέτει βουλευτές και αξιωματούχους τους πιο άξιους, τους πιο έμπειρους και τους πιο αντιπροσωπευτικούς σε ό,τι αφορά την προέλευσή τους. Με ποιον τρόπο να έχει ως αρχηγούς τους πιο ειδικούς σε ό,τι αφορά τις γνώσεις και την εμπειρία τους στον επαγγελματικό τους τομέα και στην πολιτική. Αυτοί θα εκλέγονται από μη διαπλεκόμενους, από πλήρως ανεξάρτητους ψηφοφόρους σε κάθε κόμμα. Σε ό,τι με αφορά συνεργός στο δις εξαμαρτείν δεν επιθυμώ να γίνω, εκτός εάν η μελλοντική προσπάθεια θα έχει τα χαρακτηριστικά που θα εγγυώνται την επιτυχία των διακηρυγμένων στόχων.