Γιατί το δίλλημα αυτοδυναμία ή χάος μπορεί να γίνει μπούμερανγκ

Αυτοδυναμία ή χάος είναι το δίλημμα που θέτει μετ’ επιτάσεως ο πρωθυπουργός και ο επικοινωνιακός μηχανισμός του Μεγάρου Μαξίμου. Είναι όμως εμφανές ότι η ηγετική ομάδα της ΝΔ ξεκινά την προεκλογική περίοδο χαμένη στις αντιφάσεις της, όσον αφορά τον σχηματισμό κυβέρνησης μετά τις εκλογές και τις σχέσεις με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Από τη μία διακηρύσσει ότι η χώρα χρειάζεται σταθερότητα και άρα απαιτείται σχηματισμός κυβέρνησης και όχι παρατεταμένη ακυβερνησία και από την άλλη τορπιλίζει την δυνατότητα σταθερότητας και κυβέρνησης συνεργασίας.

Παράλληλα διακηρύσσει ότι στόχος είναι η αυτοδύναμη κυβέρνηση και γι’ αυτό, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα με την απλή αναλογική (ακόμη και αν υπάρχει περιθώριο) δεν θα αξιοποιήσει την όποια δυνατότητα για σχηματισμό κυβέρνησης και θα καταθέσει αμέσως την εντολή. Ένα μήνα αργότερα όμως θα ψάχνει για κυβερνητικό εταίρο, αφού και με το δικό της σύστημα είναι εξαιρετικά απίθανο να προκύψει αυτοδυναμία.

Εν ολίγοις εάν είναι πρώτη η ΝΔ στις 21 Μαίου θα αρνηθεί τον σχηματισμό κυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ -ακόμη και αν βγαίνουν τα κουκιά-και θα οδηγήσει την χώρα σε δεύτερες εκλογές. Αλλά έναν μήνα αργότερα όμως πιθανότατα θα κάνει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Εκτός αν στραφεί προς την Ελληνική Λύση που είναι και το πιθανότερο και γι’ αυτό προς το παρόν το κόμμα του κ. Βελόπουλου μένει έξω από την συζήτηση και την πολιτική εξίσωση. Ενώ όμως δηλώνει ότι δεν θα σχηματιστεί κυβέρνηση σε καμία περίπτωση μετά την πρώτη κάλπη, από την άλλη προσπαθεί να πείσει τους ψηφοφόρους της να μην δουν χαλαρά την εκλογική αναμέτρηση.

Εγκλωβισμένη στην επιδίωξη της αυτοδυναμίας η ΝΔ μέσα στην ιδεοληπτική της εμμονή συγχέει την απλή αναλογική με τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Γιατί και με το δικό της εκλογικό σύστημα αυτό που ψήφισε τον Ιανουάριο του 2020 -που δίνει μπόνους 40 εδρών- και πάλι είναι απίθανο να προκύψει αυτοδυναμία που απαιτεί 37,5%. Άρα οι κυβερνήσεις συνεργασίας προκύπτουν εκ των πραγμάτων και όχι λόγω της απλής αναλογικής. Τι θα πρέπει να γίνει μήπως, να κατέβει ο πήχης στο 30% για να είναι ξανά αυτοδύναμος ο Κυριάκος Μητσοτάκης;

ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ

Ένα ακόμη στοιχείο αντίφασης είναι ότι το πρόβλημα και ο παράγων αστάθειας είναι ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Άλλωστε εκείνος παρακολουθούσε τον Νίκο Ανδρουλάκη. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα είχε λιγότερο βάσιμη επιχειρηματολογία για να αρνηθεί συνεργασία εάν στην θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν άλλο στέλεχος από τη ΝΔ. Το ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας -που βάζει στην ίδια μοίρα τους δύο-, είναι η τελευταία υπηρεσία που προσφέρει στον πρωθυπουργό, έστω και αν δεν είναι αυτή η πρόθεσή του. Βέβαια στην πορεία προς τις εκλογές θα πρέπει να απαντήσει εάν το σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ μπορεί να συνεργαστεί έστω και χωρίς τον Κυριάκο Μητσοτάκη με την νεοφιλελεύθερη ΝΔ. Στην βάση ποιου προγράμματος;

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μόνος που δεν έχει παρόμοιο ζήτημα στρατηγικής αφού από τον Σεπτέμβριο του 2021 έχει διακηρύξει ότι επιδιώκει κυβέρνηση συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων -όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της κάλπης- και ότι τον πρωθυπουργό τον επιλέγει ο λαός. Φυσικά έχει να αντιμετωπίσει άλλα ζητήματα, όπως να πείσει ότι δεν θα είναι επανάληψη του 2015 και να ξεμπερδέψει με θέματα όπως ο φράχτης στον Έβρο και το μεταναστευτικό και τις τρικλοποδιές που του βάζουν τα δικά του στελέχη.

Πού είναι ο πήχης για τον Κυριάκο;

Για να ξαναγυρίσουμε στη ΝΔ, αντιφατική είναι η αντιμετώπιση του ΠΑΣΟΚ. Από τη μία κάνει πόλεμο στον Ανδρουλάκη -και ενεργοποίησε και τον Ανδρέα Λοβέρδο- και από την άλλη τον εκβιάζει να δεχθεί κυβέρνηση υπό τον Μητσοτάκη, και να καταπιεί την πολιτική και προσωπική του αξιοπρέπεια. Η αντίφαση φαίνεται στην ίδια πρόταση της δήλωσης της Ντόρας Μπακογιάννη: «Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να συνεννοηθεί μαζί μας και ενδεχομένως το κάνει μετά τις δεύτερες εκλογές, μετά τις κάλπες όλα τα καλάμια θα έχουν μείνει στο πάρκινγκ». Δηλαδή θα κάνει κυβέρνηση με τον Νίκο Ανδρουλάκη μετά τις εκλογές τον οποίο τώρα κατηγορεί ότι έχει καβαλήσει το καλάμι.

Η όλη συμπεριφορά τους δεν δείχνει ότι τον αντιμετωπίζουν με τον σεβασμό του μικρότερου εταίρου. Η αντίφαση της αυτοδυναμίας φάνηκε στην δήλωση του Άδωνη Γεωργιάδη: «Εάν υπάρχει δυνατότητα να γίνει συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, είναι πολύ καλύτερα με το μπόνους, διότι τότε θα έχουμε πραγματικά μια πολύ σταθερή κυβέρνηση. Εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ έχουν επιτύχει αυτό που εμείς θέλουμε, δηλαδή ένα μεγάλο ποσοστό και μία καθαρή νίκη της ΝΔ, σε αυτήν την περίπτωση θα οδηγήσουμε τη χώρα προς την αυτοδυναμία ή προς μία κυβέρνηση συνεργασίας με το μπόνους». Δηλαδή ζητάμε μεν αυτοδυναμία για να κάνουμε κυβέρνηση συνεργασίας.

Ο έτερος προερχόμενος από τον ΛΑΟΣ, Μάκης Βορίδης έβαλε τον πήχη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη: «άλλο είναι ένα ποσοστό 30%, άλλο είναι ένα ποσοστό 34%, άλλο είναι ένα ποσοστό 37%». Το ερώτημα βέβαια είναι τι γίνεται στην περίπτωση που ο Κυριάκος Μητσοτάκης περάσει κάτω από τον πήχη;

Το πιο δύσκολο ερώτημα όμως για τη ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι το εξής: Εφόσον μετά τις δεύτερες εκλογές υπάρχει η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ αλλά με άλλον πρωθυπουργό πχ το Νίκο Δένδια, τι θα κάνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ; Θα επιμείνουν και θα οδηγήσουν την χώρα σε τρίτη εκλογική αναμέτρηση και σε μία παρατεταμένη ακυβερνησία και αστάθεια; Και για τον μεν Κυριάκο Μητσοτάκη δεν υπάρχει αμφιβολία, αλλά η ΝΔ;