Γιατί το έκανε η Ασημακοπούλου; – Προφανώς γιατί μπορούσε
05/03/2024
Σε απόλυτο φιάσκο – προσωπικό, αλλά με πρόδηλες επιπτώσεις σε κομματικό επίπεδο – εξελίσσεται η πρωτοβουλία της ευρωβουλευτού της ΝΔ Άννας-Μισέλ Ασημακοπούλου να απευθυνθεί με προεκλογικό υλικό σε Έλληνες αποδήμους/επίδοξους ψηφοφόρους της. Αποκτώντας τα emails τους με τρόπο που ναι μεν “φωνάζει νιάου-νιάου στα κεραμίδια” για το ότι υπήρξε διαρροή προσωπικών δεδομένων, αλλά τώρα διενεργείται σεμνοπρεπής έλεγχος από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων, ώστε να διακριβωθεί η πηγή της διαρροής.
Από την υπερδραστήρια στα όρια του μπιζιμποντισμού Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου, διαδοχικές “εξηγήσεις” περισσότερο εξέθεσαν το υπουργείο Εσωτερικών και (την όσο και να το κάνουμε!) ουσιαστικότερη υπουργό Νίκη Κεραμέως, αλλά και ανατίναξαν “άδικα” την καημένη την επιστολική ψήφο ως διαδικασία, παρά συμμάζεψαν την κατάσταση.
Σε ακόμη πιο δυσάρεστο φιάσκο αποδεικνύεται ότι οδηγεί την ακλόνητη, αγέρωχη, “41%” κλπ. κυβερνητική πλειοψηφία η ιταμή επιλογή κλεισίματος της τραγικής υπόθεσης των Τεμπών από την (ΜΗ-) Εξεταστική των Πραγμάτων Επιτροπή της Βουλής των Ελλήνων. Όπου ο, αντιστοίχου ύφους, πρόεδρος της Επιτροπής βουλευτής Β’ Πειραιώς και με πείρα (διάβολε!) δημοσιογράφου και πανελίστα Δημήτρης Μαρκόπουλος, έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να απωθήσει την κλήση μαρτύρων, να αποτρέψει την προσκόμιση αποδεικτικών στοιχείων, να αφήσει “εκτός” την δικογραφία που φιλότιμα στηνόταν στην ανάκριση από ειδικό εφέτη-ανακριτή.
Εν γένει έδειξε εκείνο που όλοι γνώριζαν: ότι από την Εξεταστική – και αυτή την Εξεταστική! – δεν επρόκειτο να προκύψει κάτι. Κάτι το ουσιώδες, κάτι το χρήσιμο για να αποπλύνει το άγος της φρίκης των 57 παιδιών που πέθαναν υπό φρικτές συνθήκες στα Τέμπη. (Άλλωστε, η μονοπρόσωπη εξεταστική είχε ήδη αποφανθεί: “φταίει ο σταθμάρχης”/ ανθρώπινο λάθος, τραγικό αλλ’ ατομική ευθύνη). Μέχρι και ο πρωθυπουργικός μέντορας Απόστολος Δοξιάδης εξανέστη: τα ύστερα του κόσμου.
Μετά την Ασημακοπούλου ο Αρβανίτης…
Για να μην καταγγελθούμε για στρατευμένη μονομέρεια, ας πάρουμε και ένα από την χώρα της αντιπολίτευσης: έρχεται ο – επίσης με πείρα δημοσιογράφου/πανελίστα – ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Αρβανίτης, βέβαια ευρισκόμενος λίγο πριν τις ευρωκάλπες άρα σε αναζήτηση προφίλ/ψήφων, και σεμνύνεται ότι εκείνος, ο ίδιος, προσέθεσε στο ψήφισμα-ράπισμα του ΕυρωΚοινοβουλίου για την κατάντια (δική μας η διατύπωση) των θεμελιωδών δικαιωμάτων και της ελευθερίας του λόγου στην Ελλάδα την παράγραφο περί ελέγχου, από πλευράς Ευρωπαϊκής Επιτροπής, των όρων αιρεσιμότητας/conditionality κατά την εκταμίευση πόρων προς την Ελλάδα. “Δικαιώνοντας” έτσι τις κυβερνητικές ιαχές περί αμφίβολου πατριωτισμού, όσων συνέτρεξαν στο ψήφισμα και περί κακόβουλης δυσφήμισης της χώρας, συνολικά, από το Ευρωκοινοβούλιο.
Το πικρό είναι ότι και οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ άριστα γνωρίζουν ότι την (υπερβολική, δική μας και αυτή η εκτίμηση…) “ρήτρα Όρμπαν” στο ψήφισμα για την Ελλάδα, την έβαλαν οι βασικοί ενορχηστρωτές του – ΜΗ-Έλληνες, από πέντε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους (εν οις και Φιλελεύθεροι/Μακρονιστές). Και τούτο όταν το Λαϊκό Κόμμα/οι Χριστιανοδημοκράτες πήγαν να πουλήσουν υποστήριξη στην ελληνική κυβέρνηση, να εκτροχιάσουν την διαδικασία καταδίκης της Ελλάδας με δικό τους αντι-ψήφισμα. Και… έχασαν μεγαλοπρεπώς.
Και μένει το ερώτημα, το ίδιο και στις τρεις αυτές περιπτώσεις: «Γιατί το έκανε αυτό; Μα γιατί; Δεν καταλάβαινε;…». Η απάντηση είναι μια. Μια, η ίδια και απαράλλακτη: «Επειδή μπορούσε!»
Η αυταπάτη της κυριαρχίας, του ανόητα αυτάρεσκου “41%” στην κυβερνητική παράταξη. Το αντίστοιχο άγχος, ο ίλιγγος μπροστά στην πτώση – θυμηθείτε και Κατρούγκαλο, πριν τις αληθινές εκλογές – και την έκλειψη στην αντιπολίτευση. Αυτά οδηγούν, σήμερα. Μάλλον… θα οδηγούν και αύριο.
