Γιατί το ευρωπαϊκό Ζeitgeist (πνεύμα εποχής) στρέφεται δεξιά

Αυτό συμβαίνει αλλού γρηγορότερα και αλλού με πιο αργούς ρυθμούς, όμως η στροφή –με σαφή εθνικιστικά στοιχεία– είναι παντού ορατή, ακόμα και σε περιφερειακές χώρες της Ευρώπης όπως η διαρκώς ασθμαίνουσα Ελλάδα. Είναι γεγονός ότι όλα αυτά τα 25 χρόνια οι Ευρωπαίοι πολίτες γνώρισαν πολλές “ευρωπαϊκές λύσεις” (στην πραγματικότητα κυρίως γερμανικές), αμέτρητες βρυξελλιώτικες ντιρεκτίβες, πάρα πολλή ανεξέλεγκτη μετανάστευση, πολλή πολυπολιτισμικότητα, πολύ ελιτίστικο αντινατιβισμό, πάρα πολύ παγκοσμιοποιητικό δικαιωματισμό, πάρα πολλή κοινωνική αδικία και φτωχοποίηση, πολύ “αντι-Τραμπισμό” κι ακόμα πιο πολύ “αντι-Πουτινισμό”.

Ακόμα πολύ υποβάθμιση του έθνους-κράτους και του εθνικού (και ευρωπαϊκού) πολιτισμού, πολύ μηδενισμό και αντιθρησκευτικότητα, πολύ κυβερνητική αλαζονεία και υποβάθμιση της δημοκρατίας, πολύ ισλαμισμό και δημογραφικές ανακατατάξεις, πάρα πολλή μεγάλη εγκληματικότητα και υπερφίαλη ανεκτικότητα –τελευταία προστέθηκαν και τα αμερικανόπνευστα διαλυτικά στοιχεία της woke και cancel culture.

Εν κατακλείδι, αυτό που ξεχώριζε συχνά όλα αυτά τα χρόνια ήταν η καταπιεστική για μεγάλα κοινωνικά στρώματα αριστερόστροφη ιδεοληπτική υπερβολή, χιλιάδες μίλια μακριά από την κοινωνική πραγματικότητα. Τώρα ήρθε και η σειρά της Γερμανίας να στρίψει δεξιά, κι αυτή εξαιτίας κυρίως του μεταναστευτικού. Το ιδιαίτερο για τη Γερμανία είναι όμως ότι η δεξιά στροφή της γίνεται με τον ούριο άνεμο μιας νέας ιδεολογίας, που σαρώνει στα μεσαία και χαμηλά εργατικά κοινωνικά στρώματα της Γερμανίας, προκαλώντας παράλληλα ταραχή και νευρικότητα σε παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις.

Η Γερμανία στρέφεται δεξιά

Πρόκειται για την “αντιπράσινη ιδεολογία”. Κι όπως σημειώνει το γερμανικό περιοδικό “focus”, οι Πράσινοι που όλα αυτά τα χρόνια κατάφεραν να μπολιάσουν με “πράσινη ιδεολογία” όλα τα παραδοσιακά κόμματα, τις εκκλησίες, τα συνδικάτα κλπ, είναι πλέον “οι εκπρόσωποι του παλιού καιρού”, ένα “κόμμα του παρελθόντος” που καταρρέει εκλογικά. Μια αποκάλυψη που δεν την έκανε –αν και την χρησιμοποιεί ευρέως– το ακροδεξιό λαϊκιστικό κόμμα AfD, που αυτή τη στιγμή είναι δεύτερο σε δύναμη στη Γερμανία. Την  έκαναν δύο σημαντικές και εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους προσωπικότητες.

Η πρώτη είναι μια γυναίκα, χαρισματική πολιτικός με αριστερές καταβολές, που κατάλαβε εγκαίρως ότι με την “αντιπράσινη” ιδεολογία μπορεί να φτιαχτεί ένα νέο λαϊκό κίνημα, το οποίο να συνθέτει πειστικά συντηρητικά και προοδευτικά στοιχεία της εποχής, απαλλαγμένο από βάρη του παρελθόντος: η Σάρα Βάγκενκνεχτ. Η δεύτερη προσωπικότητα είναι ένας λευκός και ηλικιωμένος άνδρας, πεπεισμένος αντιμερκελικός χριστιανοδημοκράτης, συντηρητικός με θητεία στην Blackrock και με ανοιχτούς λογαριασμούς με το “πρασινίζων” κόμμα που προΐσταται: ο Φρίντριχ Μερτς.

Πιθανότατα αυτός θα είναι ο επόμενος καγκελάριος. Ενδεχομένως πολύ σύντομα, εφόσον η επόμενη εκλογική αναμέτρηση στο κρατίδιο του Βρανδεμβούργου στις 22 Σεπτεμβρίου θα είναι –μετά την Σαξωνία και την Θουριγγία– όπως αναμένεται, καταστροφική για τα παραπαίοντα κόμματα της συγκυβέρνησης του “Φωτεινού Σηματοδότη” υπό τον ήδη αποδυναμωμένο καγκελάριο Σολτς.

Το σημαντικό είναι όμως ότι πρόκειται για μια απότομη στροφή δεξιά με άδηλο μέλλον, σε μια χώρα με την –γνωστή ιστορικά– «διακαή αίσθηση μοναδικότητας ανάμεσα στα υπόλοιπα έθνη». Στο πλαίσιο αυτό, ένα πιθανό ενδεχόμενο είναι ακόμα και η επιστροφή πάνω από την Ευρώπη του “απαίσιου Γερμανού” (der hässliche Deutsche). Όπως και η ανάδυση, εξ αντανακλάσεως, του παραδοσιακού αντιγερμανισμού, ιδιαίτερα στους Νοτιοευρωπαίους και τους Αγγλοσάξονες.

Η μονομερής κι απρόσμενη απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να καταργήσει λόγω του τεράστιου μεταναστευτικού της προβλήματος για ένα εξάμηνο την Συνθήκη Σένγκεν, μεταφέροντας έτσι τα δικά της προβλήματα σε Ευρωπαίους εταίρους της, μπορεί να είναι και το έναυσμα για έναν νέο ευρωπαϊκό αντιγερμανισμό, που προφανώς αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο το ήδη ευάλωτο “κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι”. Φαίνεται πως το έχει η ιστορική μοίρα της Γερμανίας…