Γιατί το πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη ένα αυτόνομο ΠΑΣΟΚ

Η πολιτική δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου για την υποψηφιότητα προέδρου του ΚΙΝΑΛ και κατ’ επέκταση του ΠΑΣΟΚ, ήταν κάτι παραπάνω από σαφής, χωρίς περιθώρια παρερμηνειών: «Χρειαζόμαστε μια Νέα Αλλαγή. Για τους πολίτες και τη χώρα. Για αυτό η Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη χρειάζεται να ξαναγίνει μεγάλη. Να συμπορευτεί με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις στην Ευρώπη και τον κόσμο, που επανέρχονται δυναμικά».

Το γιατί αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα, είναι θέμα ρεπορτάζ. Είναι όμως βέβαιο ότι πιέστηκε για να κάνει κάτι, που έχει ρίσκο και που δεν είχε προσωπική ανάγκη καθώς έφτασε μέχρι το αξίωμα του πρωθυπουργού, ως πρόεδρος του μεγάλου έως τότε ΠΑΣΟΚ. Είναι δεδομένες οι εγχώριες πιέσεις από παλιά ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.

Αρκετοί βλέπουν και παραινέσεις για την πρωτοβουλία Παπανδρέου από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που μετά τα αποτελέσματα των γερμανικών εκλογών, τις εξελίξεις στην Ιταλία και τη συνεργασία Σοσιαλιστών-Αριστεράς στην Ισπανία, θεωρούν πλήγμα την πιθανή ομηρία του σχήματος ΚΙΝΑΛ στην αυταρχική ελληνική Δεξιά που κατεδαφίζει τις κοινωνικές δημόσιες δομές του μεταπολεμικού ελληνικού κράτους.

Θεωρούν, πέρα από τον “κλειδωμένο” Λοβέρδο, πως κανείς από τους υπόλοιπους, πλην του Παπανδρέου, δεν έχει το ειδικό βάρος να κρατήσει ζωντανό τον κεντρώο προοδευτικό χώρο στην Ελλάδα. Πως το σύστημα των πολιτικών διεργασιών για τον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας, κινδυνεύει από ετεροβαρείς σχέσεις χωρίς αρχές, όπως συνέβη με την διακυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και εξαέρωσε το ΠΑΣΟΚ στο 4,5% του εκλογικού σώματος!

Η αντίδραση Λοβέρδου

Η παρέμβασή Παπανδρέου όπως προκύπτει και από το λιτό μήνυμά του, αφορά την σωτηρία του σημερινού υπολείμματος και την επιστροφή στο ΠΑΣΟΚ εκείνου το μεγάλου κεντροαριστερού κόμματος που τερμάτισε την μακροχρόνια μεταπολεμική κυριαρχία της Δεξιάς. Αυτό όμως που κάνει εντύπωση, είναι πως ο μόνος που αντέδρασε από τους υπόλοιπους πέντε υποψήφιους στη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου, ήταν ο Ανδρέας Λοβέρδος.

Παρότι όλοι γνωρίζουν τις αντι-ΣΥΡΙΖΑ απόψεις του, ποιος ο λόγος να περιορίσει την επιρροή του, εν όψει της διαδικασίας για την εκλογή του προέδρου; Γιατί να πολώσει από τώρα τα πράγματα και να μην αναζητήσει υποστήριξη από όλες τις εσωκομματικές τάσεις; Και αυτό, διότι η συγκεκριμένη δήλωση δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών: «Η δική μου υποψηφιότητα θα καταστρέψει κάθε σενάριο που μπροστά μου λανσάρεται ως δήθεν προοδευτική διακυβέρνηση ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ ίσως και Βαρουφάκη»!

Και για να μην υπάρχουν αμφιβολίες, προσέθεσε πως ο όρος “προοδευτική διακυβέρνηση” του φαίνεται ύποπτος! Από τους υπόλοιπους διεκδικητές, ο μόνος που σχολίασε την παρέμβαση Λοβέρδου ήταν ο Χάρης Καστανίδης, που δήλωσε: «Διάβασα ότι “ο όρος προοδευτική διακυβέρνηση είναι ύποπτος”. Δεν υπάρχουν ύποπτοι όροι. Αποκτούν διαφορετική σημασία ανάλογα με τους ανθρώπους που εκφωνούν τις λέξεις». Πολλές λοιπόν οι απορίες.

Η αναπόφευκτη έξελιξη

Αν εκλεγεί πρόεδρος το ΚΙΝΑΛ και το συνέδριο του κόμματος, που θεωρείται το ανώτατο όργανο, αποφασίσει ότι πρέπει να αποκλειστεί κάθε συνεργασία με το κόμμα του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως αυτό έχει γίνει σήμερα με αντιπρόεδρο τον Άδωνι Γεωργιάδη και υπουργούς τον Βορίδη και τον Πλεύρη, αυτός τι θα κάνει έχοντας δεσμευτεί τόσο κατηγορηματικά;

Δεν έχει καμία σημασία το κυβερνητικό πρόγραμμα που θα του προτείνει η ΝΔ ως αρχηγό για να συνεργαστούν; Συμφωνεί εκ των προτέρων άνευ όρων; Η μόνη ερμηνεία που λογικά μένει είναι, πως ο Λοβέρδος προετοιμάζει το επόμενο του βήμα στην πολιτική, όχι μόνο ως νικητής της κούρσας διαδοχής. Ό,τι λοιπόν και να προκύψει, είναι βέβαιο πως η διάσπαση του σημερινού σχήματος των αξιωματούχων που συγκροτούν το ΚΙΝΑΛ, είναι αναπόφευκτη.

Μπορεί να είναι λυτρωτική, μπορεί και να είναι καταστροφική καθώς οι ελίτ που στηρίζουν σήμερα τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν χρειάζονται ανεξάρτητα ανυπάκουα στις επιταγές τους πολιτικά κόμματα. Όμως, το πολιτικό μας σύστημα για να λειτουργήσει ομαλά και δημοκρατικά, έχει μεγάλη ανάγκη από ένα σοβαρό ανεξάρτητο κεντρώο κόμμα.