Γιατί το Συνέδριο δεν άνοιξε δρόμο για τον ΣΥΡΙΖΑ

Τα κομματικά Συνέδρια ήταν πάντα μια γραφειοκρατική διαδικασία και τίποτα παραπάνω. Η πάλη για την κομματική εξουσία έχει δοθεί και έχει σφραγιστεί, πριν από την έναρξη του Συνεδρίου. Η πολιτική γραμμή, επίσης. Ο αρχηγός είναι δεδομένος πριν ανέβει στο βήμα ο πρώτος ομιλητής. Τα Συνέδρια γίνονται για τους εκτός Συνεδρίου, το χύδην πλήθος.

Στην ουσία τα Συνέδρια γίνονται για το θεαθήναι. Άρτος και θεάματα. Ο άρτος, ποιος έχει την εξουσία, έχει διανεμηθεί. Τα θεάματα είναι διαρκείας. Τα Συνέδρια είναι, τέλος, η υποτιθέμενη απόδειξη ότι τα πράγματα λειτούργησαν δημοκρατικά, ότι υπερίσχυσαν οι δημοκρατικές διαδικασίες. Τα κομματικά στελέχη δρουν σύμφωνα με το κομματικό τους συμφέρον. Τα περί Δημοκρατίας, τρέχα γύρευε!

Όλα αυτά έχουν ενδιαφέρον εφόσον συγκεντρώνουν την προσοχή του ευρύτερου κοινού. Εν όψει εκλογών. Αυτές είναι το κριτήριο, ακόμα και αν το αποτέλεσμά τους είναι γνωστό εκ των προτέρων. Διότι, ως γνωστόν, η κοινή γνώμη διαμορφώνεται πολύ πριν από την Κυριακή που στήνονται οι κάλπες. Το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται σε όλα αυτά τα κριτήρια. Ο αρχηγός, η κομματική γραμμή, οι ηττημένοι και όλα τα παρεπόμενα ήταν γνωστά και δεδομένα πριν να αρχίσουν οι εργασίες του Συνεδρίου. Γνωστή ήταν και η ανταπόκριση του κοινού, η απήχηση του Συεδρίου στον κόσμο, στους ψηφοφόρους.

Το ερώτημα πόσο ενδιαφέρουν τον κόσμο όσα λέγονται στο Συνέδριο, έχει κι αυτό απαντηθεί. Τα ποσοστά του κόμματος στις δημοσκοπήσεις είναι σταθερά και αποκαλυπτικά. Η διαφορά του ΣΥΡΙΖΑ από τη ΝΔ κυμαίνεται λίγο παρακάτω από τις 10 μονάδες. Παρά τις απεγνωσμένες, “φιλότιμες” προσπάθειες των δημοσκόπων να φέρουν τα δυο κόμματα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ-, οντά το ένα στο άλλο ώστε να δημιουργήσουν την εντύπωση “ντέρμπι”, η διαφορά παραμένει αγεφύρωτη.

Γιατί δεν ανακάμπτει ο ΣΥΡΙΖΑ

Έπεσα έξω όταν πέρυσι έγραφα ότι οι δημοσκοπήσεις θα δημιουργήσουν εικόνα θρίλερ όσο πλησιάζουν οι εκλογές. Διότι ναι μεν υπάρχει αυτό το ειρωνικό σχόλιο γνωστού δημοσκόπου ότι το αποτέλεσμα των δημοσκοπήσεων είναι “ότι θέλει ο πελάτης”, αλλά η πραγματικότητα τον διαψεύδει. Ο -όποιος- “πελάτης” μπορεί να θέλει, αλλά ο κόσμος επιμένει να απορρίπτει κατηγορηματικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε δεν ενδιαφέρει τους εντός και εκτός της χώρας παράγοντες η τύχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν θα πετύχουν κυβερνήσεις συνεργασίας, ώστε να εφαρμοστούν, πχ όσα περί διαμελισμού του Αιγαίου ψιθυρίζονται αλλά δεν επιβεβαιώνονται, έως ότου επιμερισθούν οι ευθύνες σε περισσότερα κόμματα.

Η απάντηση στο ερώτημα γιατί ο κόσμος συνεχίζει να απορρίπτει τον ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά τον αρχηγό του δεν είναι δύσκολη. Επειδή είναι πολύ λίγος ο χρόνος από την υπογραφή των Πρεσπών και οι αγκαλιές με τον Ζάεφ στο Συνέδριο δεν πρόσφεραν ψήφους. Αλλά υπενθύμισαν σε κάθε αρμόδιο εντός ή εκτός της χώρας, τις προσφερθείσες υπηρεσίες αποζητώντας ανταπόδοση. Επειδή οι κωλοτούμπες του αρχηγού -και όλων των υπολοίπων, “γερόντων” και “νεαζόντων” ηττημένων διεκδικητών της ηγεσίας- στο δημοψήφισμα και σε όλα τα σημαντικά, δεν ξεχνιούνται εύκολα, ίσως ποτέ.

Και επειδή η υφαρπαγή του τίτλου “Αριστερά” από ένα τόσο ασυνεπές και θολό πολιτικό συνοθύλευμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτό από τον κόσμο. Η Αριστερά μπορούσε να κατηγορηθεί για ιδεολογική και πολιτική ακαμψία και αποτελμάτωση, αλλά, τέλος πάντων, είχε μια συνέπεια λόγων και πράξεων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο αρχηγός του βρίσκονται σε ένα ανεπίλυτο δίλημμα.

Διεκδικούν ένα χώρο με ρίζες στην παλαιά Αριστερά αλλά δεν τον αγαπούν ούτε, όμως, έχουν την ικανότητα προσαρμογής, όπως ο Μπλερ και οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές, υιοθετώντας ανοιχτά την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Κόβουν και ράβουν ανάλογα με την περίσταση της στιγμής, ευκαιριακά, έτσι ώστε να φαίνονται, σύμφωνα με το γνωστό ανέκδοτο, ότι φοράνε το “κοστούμι του σακάτη”. Δεν έφταιγε ούτε το ρούχο ούτε ο άνθρωπος, αλλά ο κακός ράφτης, η ηγεσία.

Καράβι σε τρικυμισμένη θάλασσα

Οι άλλοι λόγοι, οι διαμάχες των “γερόντων” μεταξύ τους (δεν διεκδικούν πλέον τη δεύτερη νεότητα), οι μάχες περί την εξουσία, η βαθιά αντιπάθειά στο πρόσωπο του Τσίπρα, (τον θεωρούν σφετεριστή) αδικαιολόγητη με βάση την ανικανότητα που είναι κοινό γνώρισμα στους κύκλους των στελεχών, όλα αυτά είναι δευτερεύοντα. Το ιστορικό ατύχημα είναι ότι ναι μεν ο αρχηγός βρίσκεται τουλάχιστον ένα σκαλί επάνω από όλους τους άλλους, αλλά δεν έχει το απαραίτητο έρμα για να ισορροπεί το καράβι στην τρικυμισμένη θάλασσα, που ταρακουνάει συθέμελα τη χώρα μας. Λείπει η πυξίδα, λείπει το έρμα, ακυβέρνητο και ασυνάρτητο το καράβι.

Το τεράστιο πλεονέκτημα που είχε, το περίφημο “πρώτη φορά Αριστερά”, που θρυμάτισε το ταμπού του εμφυλίου και των μετέπειτα δεκαετιών, το σπατάλησε άσκοπα, άτοπα, ασυλόγιστα. Αντί να αναταχθεί η χώρα, βυθίστηκε ο ίδιος και ένας ολόκληρος κόσμος στην ανυποληψία. Ένας κόσμος που είχε ξεκολλήσει από ιδεοληψίες του παρελθόντος και ήλπιζε σε κάποιο νέο ξεκίνημα. Ο μόνος ζημιωμένος από την πρώτη (και μόνη) κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ο παλαιός πολιτικός κόσμος, τα απηρχαιωμένα κόμματα. Πλην, όμως, ο κύριος Τσίπρας, ούτε καν μυρίστηκε το φαγητό. Το πέταξε στα σκουπίδια. Εννοείται ότι οι αεί αντιπολιτευόμενοι “γέροντες” ήταν μαζί του, θλιβεροί παραστάτες. Τι διεκδικούν τώρα;