Η Δημοκρατία της Βόρειας Αφρικής, της Δυτικής Τουρκίας και της Ανατολικής Ιταλίας ποτέ δεν πεθαίνει

Έρχονται στιγμές που η ελεύθερη εντολή συναντά την κομματική πειθαρχία, αυτή συναντά την υπουργική θέση και η τελευταία συναντά τις δημοσκοπήσεις και τότε όλες μαζί διασκορπίζονται. «Εξελέχθη το όνομα Βόρεια Μακεδονία καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτό, ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν».

Όλα γυρίζουν γύρω από μία αφορμή. Και οι αφόρητες δημοσκοπικές πιέσεις, όσο κι αν διατείνονται κάποιοι ότι δεν λαμβάνονται υπόψη από ορισμένα πολιτικά κόμματα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχει ρήγμα στην κυβερνητική συνεργασία, το οποίο τη στιγμή ψήφισης της συμφωνίας των Πρεσπών στη Βουλή θα γίνει χαράδρα. Από τη μία η ανόθευτη, ελεύθερη εντολή φωνάζει σε βοήθεια την ψήφο κατά συνείδηση και από την άλλη η κομματική πειθαρχία και ο λίγος χρόνος παραπάνω για την καρέκλα εκλιπαρούν για μια παράταση, μήπως και κερδηθεί ο αγώνας στα πέναλντι.

Είναι τοις πάσι (ή σχεδόν τοις πάσι) φανερό ότι μέσα από μία αμέριστη φιλική σχέση μεταξύ των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης, δεν μπορεί από τη μια να εξαπολύονται απειλές στον αέρα για παραίτηση και από την άλλη να διαβεβαιώνεται η εξακολούθηση της στήριξής της. Προφανώς η μειοψηφούσα συγκυβερνητική δύναμη βλέποντας ότι δεν μπαίνει στην επόμενη (μην τολμήσω να πω και στη μεθεπόμενη Βουλή) λόγω του δημοσκοπικού καταποντισμού της στη Βόρεια Ελλάδα (ή νότια Μακεδονία αν προτιμάτε), προσπαθεί να βρει την καλύτερη δυνατή μεγάλη έξοδο. Γιατί το ότι θα γίνει έξοδος, θα γίνει. Το θέμα είναι πότε θα γίνει και ο τρόπος που αυτή θα λάβει χώρα.

Ο πρωθυπουργός θα ενημερωθεί καιρό πριν (μπορεί ήδη να έχει ενημερωθεί), ώστε να έχει άπλετο χρόνο να οργανώσει την προεκλογική του καμπάνια. Πρώτα εσωτερικά, ξεσκαρτάροντας τυχόν «αντιρρησίες συνείδησης» και ύστερα εξωτερικά, με το επιχείρημα ότι «δεν τους άφησαν να ολοκληρώσουν τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις και καθώς χρειάζεται μία δυνατή εντολή, δεν μπορεί παρά να την ανανεώσει μέσω της επανεκλογής του από τον ελληνικό λαό (συμπεριλαμβανομένου του λαού των Νοτιομακεδόνων)». Κάπως έτσι θα είναι το διάγγελμά του, πλην της παρενθέσεως.

Αλήθεια για ποια ελεύθερη εντολή μιλάμε από τη στιγμή που υπάρχει η έντονη απαίτηση παράδοσης της έδρας από αντιφρονούντα βουλευτή; Για ποια δημοκρατική νομιμοποίηση μιλάμε, όταν, λόγω ανασφάλειας και κυβερνητικής αστάθειας, γίνεται λόγος για δεύτερο δημοψήφισμα μέσα σε τρία χρόνια; Για ποια ομοψυχία λαού και ομόνοια μιλάμε, όταν βλέπει κανείς εκατέρωθεν των παρατάξεων, να εξαπολύονται ύβρεις και μνησίκακες εκφράσεις, τη στιγμή που «το καλό της Ελλάδας» έρχεται «πάντα» σε πρώτη μοίρα;

Ο καπετάνιος και το πλήρωμα

Μια μικρή διευκρίνιση: Τα δημοψηφίσματα σαφώς και αποτελούν δημοκρατική έκφραση του εκλογικού σώματος. Ουδεμία αντίρρηση. Όμως χρησιμοποιούνται σε αδιέξοδες καταστάσεις με προφανή μετακύλιση της πολιτικής ευθύνης στον λαό. Αν ήταν να κυβερνούσε ο λαός, τότε καλύτερα στην επόμενη συνταγματική αναθεώρηση να μετατρέψουμε το πολίτευμα σε «άμεση δημοκρατία» και να ψηφίζουμε στο Ηρώδειο με ανάταση των χειρών. Ένας καλός καπετάνιος δεν αφήνει το πηδάλιο στον αρχιμούτσο και ρωτά το πλήρωμα ποια διαδρομή θέλει να ακολουθήσει. Εξάλλου, απ’ όσο έχουμε δει πρόσφατα, το «όχι» δεν διαφέρει σε κάτι από το «ναι».

Και έπειτα, το αποτέλεσμα της ασυνεννοησίας μεταξύ του 90% των κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων θα δώσει έρεισμα στο 7% (πόσο βάρβαρο φαίνεται το ποσοστό, αλλά είναι αλήθεια) να καπηλευτούν την έννοια της πατρίδας, να βάλουν την μπέρτα του σούπερμαν και να γίνουν οι μοναδικοί πατριώτες με φωτοστέφανο, γιατί αυτοί μόνο «νοιάζονται πραγματικά για την πατρίδα», αυτοί θα δώσουν ελπίδα. Μην ξεχνάμε ότι παραμάσχαλα με την τελευταία εξελέγη το κυβερνόν κόμμα και με αγκαλιά αυτή θα αναδειχθεί και η αξιωματική αντιπολίτευση ως κυβέρνηση σε λίγους μήνες (ή εβδομάδες).

Αλήθεια, πόσα άγρυπνα 17ωρα κοστίζει η ελπίδα; Σε πόσες ψήφους αντιστοιχεί η εξαγορά του όρου «πατρίδα»; Πόσοι αλλοδαποί, αλλόθρησκοι ή αλλόφυλοι θα πεταχτούν στον Θερμαϊκό, για να «εξευγενίσουν» το ανθρώπινο είδος; Πόσες Μακεδονίες – με υποσημειώσεις στη γλώσσα – πρέπει να δοθούν ώστε να φανούμε «καλοί υπάλληλοι» της ΕΕ, μιας Ένωσης του Ντε Γκωλ που ξεκίνησε με μεγαλεπήβολες προσδοκίες και κατέληξε γερμανικό προτεκτοράτο; Με πόση καταστροφολογία θα ντύσει την προεκλογική της εκστρατεία η αντιπολίτευση για μια θέση με προσωρινή ημερομηνία λήξης και με οριστική κρίση στην ιστορία; Με πόσο λαϊκισμό θα μπολιαστεί ακόμη το κοινοβουλευτικό έδρανο του Ελευθέριου Βενιζέλου και του Χαρίλαου Τρικούπη;

Όλες οι απαντήσεις βρίσκονται στους καθρέφτες μας και στα παιδιά που κρατάμε από το χέρι.