Η πολιτική ανακύκλωση ζει και βασιλεύει

Την χτυπούσε για χρόνια. Δεν τον χώριζε. Την απατούσε αλλά στο τέλος πάντα σε κείνη γυρνούσε. Τη θεωρούσε δεδομένη. Ήταν όμως; «Γιατί δεν τον χωρίζεις; Δεν βλέπεις ότι όλο τα ίδια σου λέει και μετά πάλι τα ίδια κάνει; Και σαν να μη φτάνει μόνο αυτό, σε δέρνει κιόλας!», της έλεγαν οι φίλες της, μα αυτή με ένα ελαφρύ μειδίαμα τις καθησύχαζε: «Με χρειάζεται. Εξαρτάται από εμένα. Με όσες κι αν τρέξει, πάλι σε μένα θα γυρίσει. Και στο κάτω-κάτω ένα χαστουκάκι μου δίνει πού και πού, δεν με σκοτώνει κιόλας…».

Πώς θα χαρακτηρίζατε την παραπάνω γυναίκα; Τι την κρατά σε αυτόν τον σύντροφο και δεν μπορεί να τον αποχωριστεί; Γιατί συναινεί στην σωματική και ψυχολογική βία; Αν απαντήσετε σε αυτή την ερώτηση, θα δώσετε λύση και στο γιατί το εκλογικό σώμα ανέχεται εδώ και χρόνια την πολιτική ανακύκλωση. Ανακύκλωση σε όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής ζωής της χώρας.

Η αποκαθήλωση των εκάστοτε κυβερνητικών προσώπων παίρνει μονάχα λίγα λεπτά πλέον χάρις στο Διαδίκτυο. Αρκεί να παρατηρήσει κανείς τους λόγους δημάρχων, βουλευτών, και αρχηγών πολιτικών κομμάτων, ώστε να φτάσει στο διαζευκτικό συμπέρασμα είτε ότι όλοι οι λόγοι γράφονται από ένα άτομο, είτε ότι δεν υπάρχουν πια ιδεολογίες, είτε ότι οι ψηφοφόροι θεωρούνται ξεχασιάρηδες.

Φράσεις γραφικές, φράσεις χιλιοειπωμένες βλέπουμε να επαναλαμβάνονται χωρίς φειδώ και χωρίς αιδώ: «Η Ελλάδα αλλάζει» (εδώ και πάρα πολλά χρόνια), «θα πέσει άπλετο φως» (άπλετο όσος και ο καιρός που το υπόσχονται), «να πάμε τον τόπο μπροστά» (ακόμη πάντως η ταχύτητα στη νεκρά είναι), «πέρα από μικροπολιτικές σκοπιμότητες» (από τις οποίες ζουν δεκάδες επιστημονικοί συνεργάτες υπουργών). Η αναφορά θα μπορούσε να κρατήσει για πολλές ακόμη αράδες.

Η ανακύκλωση δεν σταματά όμως εδώ. Πέρα από ανακύκλωση των λόγων, έχουμε και ανακύκλωση των υποσχέσεων. Ο εξακολουθητικός και ο στιγμιαίος μέλλοντας βρίσκουν τη δικαίωσή τους στις προεκλογικές ομιλίες δεκάδων πολιτικάντηδων και ελάχιστων πολιτικών. Τα φυλλάδια-προγραμματικές δηλώσεις γεμίζουν από λίστες αρίθμησης των έργων που θα γίνουν μόλις «σηκώσουν τα μανίκια» (Να άλλη μία φράση ανακύκλωσης…). Η ανακύκλωση των πρακτικών παλαιάς κοπής κρατά ακόμη τη δυναμική της με αποστολή έτοιμων, σταυρωμένων ψηφοδελτίων στα σπίτια των ψηφοφόρων, θεωρώντας προφανώς οι αποστολείς τους τελευταίους ανάξιους να κρίνουν ή να τοποθετήσουν έναν απλό σταυρό στον υποψήφιο που τούς υποδείχθηκε ή (πιο σπάνια) επιθυμούν.

Για το καλό της πατρίδας

Όμως η ανακύκλωση προχωρά και σε έμψυχο υλικό, με βουλευτές να μεταπηδούν χωρίς καμία αναστολή, ούτε καν με κάποια επιφύλαξη, από το ένα κόμμα στο άλλο και μάλιστα θεωρητικά εντελώς αντίθετης ιδεολογικής κατεύθυνσης μεταξύ τους. «Για το καλό της πατρίδας», βεβαίως, βεβαίως… (Να και άλλη μια φράση ανακύκλωσης…).

Πολιτικοί περασμένων χρόνων, κλειδωμένοι μέχρι πρότινος στο χρονοντούλαπο της πολιτικής ιστορίας (σοφή γι’ αυτούς κίνηση) αποφασίζουν να ξεμυτίσουν και να επιστρέψουν δυναμικά σε εκείνο το κόμμα, το οποίο συνεχίζει να αποκαλεί τον ιδεολογικό πυρήνα των μελών που θα υποδεχθεί ως «τελειωμένο» και να διατυμπανίζει με περηφάνια ότι «ξέμπλεξε με το παλιό». Αλήθεια, εν τέλει ποιο είναι το παλιό; Όταν βάζεις ένα παλιό, φθαρμένο ανταλλακτικό σε ένα καινούριο αυτοκίνητο η απόδοσή του θα πέσει. Επομένως, δεν απορροφάται το παλιό από το καινούριο, αλλά το καινούριο υποτάσσει την ποιότητά του στο παλιό, στο (διε)φθαρμένο.

Στη διαδικασία της ανακύκλωσης τα χρησιμοποιημένα υλικά μετατρέπονται σε πρώτες ύλες, από τις οποίες παράγονται νέα προϊόντα. Η διαδικασία αυτή της μετατροπής με βάση τις ανενδοίαστες και ενίοτε θρασύτατες μετακινήσεις βουλευτών οδηγεί πολλές φορές σε ένα νέο, υβριδικό πολιτικό προϊόν χωρίς ξεκάθαρο στίγμα, χωρίς σαφή κατεύθυνση, χωρίς ουσιώδη (για τους εκλογείς) σκοπό, παρά μονάχα με πυξίδα την κάρπωση εξουσιών και εξυπηρέτηση ιδιοτελών κινήτρων.

Τέλος, μέρος της διαδικασίας της ανακύκλωσης αποτελεί και η μετατροπή βλαβερών για το περιβάλλον υλικών σε λιγότερο ή και καθόλου βλαβερά. Σε μία πολιτική ανακύκλωση τα αποτελέσματα είναι αντίθετα, καθώς αν επιτραπεί στο παλιό να εισχωρήσει στην όποια φρεσκάδα του καινούριου (έχει καταφέρει να απομείνει), τότε το νέο προϊόν θα εξαχθεί όχι μόνο περισσότερο βλαβερό για το ίδιο το κόμμα που το υιοθέτησε από την πολιτική του μοναξιά και ορφάνια, αλλά θα εξαχθεί βλαβερό κυρίως για το εκλογικό σώμα που σαν τελικός αποδέκτης θα το καταναλώσει –ίσως και ευχάριστα– με συνέπεια τη διαιώνιση του είδους των πολιτικών τυχοδιωκτών.