Η Ακροδεξιά γράφει τη “δική της ιστορία” στην Κύπρο!

Ένα χρόνο πριν από τις βουλευτικές εκλογές, τα δεδομένα, που δεν είναι προφανώς στατικά, δείχνουν ενίσχυση της ακροδεξιάς, η οποία επιχειρεί να σταθεί απέναντι στο παραδοσιακό κομματικό σύστημα, αν και δεν είναι μια αντι-στημική δύναμη. Είναι ένα συντηρητικό σχήμα, που συνδέεται με τα διάφορα κατεστήμενα του τόπου. Τα παιχνίδια κανονικοποίησης του ΕΛΑΜ, η δημιουργία εντυπώσεων δεν είναι απλά τακτική ενόψει των βουλευτικών εκλογών, αλλά παράλληλα είναι σαφές ότι επιχειρείται και το αναποδογύρισμα της ιστορίας. Αξιοποιεί την ενίσχυση του για να πλασάρει άλλο αφήγημα από το πραγματικό.

Για παράδειγμα, το ΕΛΑΜ δεν μπορεί να είναι ο εκφραστής και ο συνεχιστής της ΕΟΚΑ, αν και το προσπαθεί. Κι αυτό γιατί στηρίζει τη δράση της ΕΟΚΑ Β. Δεν το λέει, βέβαια, στο πλαίσιο της κανονικοποίησης και του άλλου προσωπείου, του «χαμογελαστού» και του «δημοκρατικού». Η αλήθεια, όμως, δεν αλλάζει. Το κόμμα αυτό στέκεται, σε σχέση με την περίοδο πριν το πραξικόπημα, στην πλευρά της ΕΟΚΑ Β. «Χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν χρειάζεται», όπως αναφέρει και η λαϊκή ρήση

Κι αυτό φάνηκε και στην ομιλία του Προέδρου του κόμματος, Χρήστου Χρήστου, στην πεντηκοστή επέτειο από το πραξικόπημα και στην εισβολή, στη Βουλή. Μίλησε για την εισβολή και έθεσε ρητορικά ερωτήματα για την περίοδο που προηγήθηκε. Δεν άγγιξε τη δράση και το ρόλο της ΕΟΚΑ Β για ευνόητους λόγους, που μπορεί να κρύβουν σκοπιμότητες, να είναι αποτέλεσμα κομματικού σχεδιασμού, δείχνει όμως και πολιτική δειλία.

Γιατί δεν μπορεί να ερμηνευθεί διαφορετικά το γεγονός ότι έχουν μια αντίληψη, μια θέση για την ιστορία, αλλά δεν τη λένε για ψηφοφοριακούς λόγους. Όπως και με τη σχέση τους με τη “Χρυσή Αυγή”. Αρχικά πρόβαλλαν τη σχέση στη συνέχεια την υποβάθμιζαν μέχρι… εξαφάνισης. Σε όλο αυτό που παρακολουθούμε, λοιπόν, η ιστορία πρέπει να τυγχάνει μιας ανάγνωσης, αυτή της αλήθειας. Άλλωστε η Ελλάδα και η Κύπρος έχουν βιώσει το φασισμό, υπέφεραν και ζουν μέχρι σήμερα τις επιπτώσεις των πολιτικών του.

Το ΕΛΑΜ θέλει να γίνει… “κανονικό κόμμα”

Το ΕΛΑΜ αναζητεί τρόπους να… ξεπλυθεί και επιλέγει ενέργειες, που παραπέμπουν σε «πολιτικό καθωπρεπισμό». Κι αυτό γίνεται με τη διεύρυνσή του. «Βγαίνοντας» και εκτός από το ακροδεξιό μαντρί. Κάνει μεταγραφές, «αποψιλώνοντας» τον ΔΗΣΥ ενώ έχει δημιουργήσει και κανάλια για εισροές κι από άλλους κομματικούς χώρους.

Μια άλλη παράμετρος αφορά τα δεδομένα που βιώνουμε σήμερα, με βάση τις διεθνείς και κοινωνικές πραγματικότητές. Η ακροδεξιά ενισχύεται λόγω της παρατεταμένης κρίσης, οικονομικής και θεσμικής, της αμφισβήτησης του συστήματος. Αυτοπαρουσιαζόμενη ως αντι-συστημική προβάλλεται ως η διέξοδος. Δεν έδειξε ότι μπορεί να δώσει λύσεις. Όχι, μόνο, επειδή δεν έχει κυβερνήσει, αλλά γιατί τα όσα προβάλλει παραμένουν στη σφαίρα της ρητορικής. Την ίδια ώρα, λόγω της μη συμμετοχής του στην εξουσία δεν έχει και φθορά.

Η ενίσχυση του ΕΛΑΜ μπορεί να είναι προσωρινή και στο τέλος να μην καταγραφεί στις εκλογές. Αλλά μπορεί και να εκτοξευθεί εκλογικά κι αυτό προφανώς και θα είναι ευθύνη όλων και των κομμάτων και των πολιτών.

Μέχρι τις εκλογές υπάρχει χρόνος. Προφανώς ότι το ΕΛΑΜ συστηματικά επιχειρεί να… γίνει ΔΗΣΥ στη θέση του ΔΗΣΥ τούτο ενδεχομένως να μην έχει την απόδοση που θέλει. Όπως και δεν θα έχει αποτέλεσμα και η προσπάθεια του ΔΗΣΥ να κάνει κλικ δεξιότερα. Το ΕΛΑΜ επιχειρεί να είναι δεξιά και να κυριαρχήσει στο χώρο ενώ ο Συναγερμός «πάει» να το συναντήσει. Πολιτικές παραδοξότητες.

Νέοι σχηματισμοί, όπως αυτός του κ. Οδυσσέα Μιχαηλίδη, θα μπορεί να αφαιρέσει δύναμη από το κόμμα αυτό. Κι αυτό επειδή ο κ. Μιχαηλίδης δημιουργεί σχήμα αντι-συστημικής διεξόδου. Χρόνος, ωστόσο, υπάρχει και για τα παραδοσιακά κόμματα να αντιδράσουν.