Η αποθέωση του ελληνικού πολιτικού σουρεαλισμού

Από τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα σταχυολογούμε ορισμένες κρίσιμες αντιφάσεις: Ο Αλέξης Τσίπρας κερδίζει βραχύβια ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, αλλά έχει χάσει τελεσιδίκως την προσεχή εκλογική αναμέτρηση. Η αποχώρηση του μέχρι πρότινος κυβερνητικού συνεταίρου, Πάνου Καμμένου, δεν απέτρεψε την αποστασία των βουλευτών του.

Η πολιτική μετάβαση σε μία περισσότερο ενιαία διακυβέρνηση δεν επέτρεψε την «πολυπόθητη» έξοδο της Ελλάδος στις αγορές (δανεισμού).«Οι πρόωρες εκλογές θα ήσαν προς το συμφέρον της οικονομίας», κατά την άποψη των αγορών, αλλά αναβάλλονται για περίοδο ασφαλώς χειρότερη. Στρατιωτικός εν ενεργεία αναλαμβάνει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, ενώ το μεταπολιτευτικό δόγμα απέκλειε την άποψη Βαν Φλητ ότι «στην Ελλάδα ο στρατός βουλεύεται», ως παρωχημένη.

Ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ απειλεί την παραδοσιακή σύμμαχο Τουρκία με «οικονομική καταστροφή», εάν στραφεί κατά των Κούρδων, παρ’ ότι πρόκειται για χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ. Η επιβίωση της ελληνικής κυβερνήσεως εξαρτάται από τους τρεις μουσουλμάνους βουλευτάς της Θράκης που ελέγχει ο Ερντογάν.

Εάν οι επισημάνσεις αυτές δεν αφορούσαν άμεσα τη «δοκιμή οξύτητος» (acid test) του εν Ελλάδι ισχύοντος πολιτεύματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, θα ήσαν ασφαλώς η αποθέωση του συγχρόνου πολιτικού σουρεαλισμού. Όμως, γι’ αυτό ισχύει ό,τι έγραψε ο πρόωρα χαμένος (1914) Άγγλος ποιητής Rupert Brooke: «Πήραμε στα χέρια μας την κληρονομιά μας».