Η δημοσιογραφία δεν μένει πια εδώ…

Ανέκαθεν πίστευα ότι από τότε που τα ΜΜΕ (εφημερίδες, περιοδικά, τηλεόραση, ραδιόφωνο) πέρασαν στα χέρια μεγαλοεπιχειρηματιών, η δημοσιογραφία, η έρευνα, η άποψη, ο έλεγχος της εξουσίας έχει τελειώσει. Το να υποχρεώνει η δημοσιογραφία τους κυβερνήτες και και τα εντεταλμένα όργανά τους σε λογοδοσία, όμως, είναι η πεμπτουσία της Δημοκρατίας. Και είναι αυτή η δημοσιογραφία που έριχνε διεφθαρμένες κυβερνήσεις και έστελνε εξωνημένους πολιτικούς και επιχειρηματίες στη Δικαιοσύνη, η οποία πεθαίνει…

Ο δημοσιογράφος, υπάλληλος και ευνοούμενος του επιχειρηματία-εργοδότη, που “μίσθωσε” την πένα του στα επιχειρηματικά και στα διαπλεκόμενα συμφέροντα, απλά δεν είναι δημοσιογράφος. Είναι όμως πολλά άλλα… Θλίψη μόνο για το κατάντημα, αλλά ταυτόχρονα και ανυπόκριτος θαυμασμός σε κάποιους ρομαντικούς που επιμένουν να είναι δημοσιογράφοι. Δυστυχώς αυτοί είναι λίγοι και συνήθως είναι άνεργοι ή συνταξιούχοι ή ετεροαπασχολούμενοι, είτε σε βαθιά “κατάψυξη” !

Τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και δεν έχει νόημα εδώ να αρχίσουμε να αναφέρουμε ονόματα. Το ποιοι μεγαλοεπιχειρηματίες ελέγχουν τα Μίντια είναι γνωστό τοις πάσι. Αλλά και το ποιοι “δημοσιογράφοι” λειτουργούν σαν καλοπληρωμένες υποτελείς πένες είναι επίσης γνωστό. Η αλήθεια είναι ότι εάν ένας νέος, αλλά και παλιός δημοσιογράφος δεν υποταχθεί, αργά ή γρήγορα θα βρεθεί άνεργος με πρόβλημα επιβίωσης.

Δυστυχώς, δυστυχέστατα, δεν εξαιρούνται ούτε τα κρατικά και δημοτικά μέσα ενημέρωσης, διότι εκεί “κουμάντο” κάνει το κυβερνών κόμμα ή η πλειοψηφούσα δημοτική παράταξη που “χωρίζει” τους δημοσιογράφους, ακόμα και τους παραγωγούς ψυχαγωγικών εκπομπών στους “δικούς μας”, στα “δικά μας καλά παιδιά” και στους “άλλους” τους… απόβλητους. Η αξιοκρατία κείτεται ενώπιόν μας πτώμα, χωρίς κανείς από τους δράστες να ντρέπεται και χωρίς η κοινωνία να αντιδρά. Δράμα, διπλό δράμα…