Η δύσκολη υποχρεωτική συγκατοίκηση Τσίπρα-Καμμένου

Γράφει ο Σταύρος Λυγερός  – 

Μπορεί ο Πάνος Καμμένος να βρέθηκε κατά καιρούς στο στόχαστρο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είχαν ποτέ δει με καλό μάτι τη συνεργασία με ένα δεξιό κόμμα, αλλά οι πιέσεις που ασκούνται στον Αλέξη Τσίπρα να πάρει αποστάσεις από τον κυβερνητικό εταίρο του δεν έφεραν αποτέλεσμα. Είναι αληθές, ωστόσο, ότι πλέον οι σχέσεις τους θυμίζουν δύσκολη υποχρεωτική συγκατοίκηση.

Πριν λίγο καιρό, στην προσπάθειά του να κάνει άνοιγμα προς την Κεντροαριστερά, ο πρωθυπουργός ουσιαστικά είχε ανεχθεί, εάν δεν είχε ανάψει το πράσινο φως για την εκδήλωση επιθέσεων εναντίον του υπουργού Άμυνας. Από την άλλη πλευρά, όμως, η κυβέρνηση δεν επιβιώνει χωρίς τους ΑΝΕΛ. Γι’ αυτό και το Μαξίμου ανέκρουσε πρύμνα, όταν ο Πάνος Καμμένος αντέδρασε και για τις επιθέσεις που δέχθηκε και για την περιθωριοποίησή του, προειδοποιώντας ότι δεν θα τις ανεχθεί άλλο.

Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να κοιτάζει και μετεκλογικά, αλλά σ’ αυτή τη φάση ύψιστη προτεραιότητα έχει η ενότητα της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Η προ εβδομάδων συνάντηση με τον Σταύρο Θεοδωράκη είχε τροφοδοτήσει σενάρια και πολλά λέγονται για μελλοντική σύγκλιση με το ΚΙΝΑΛ. Στην πραγματικότητα, όμως, σήμερα δεν υπάρχουν διαθέσιμοι εναλλακτικοί εταίροι. Κατά συνέπεια, η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ είναι όρος επιβίωσης για τη σημερινή κυβέρνηση.

Όπως παλαιότερα εξαρχής είχε προβλέψει ο Πάνος Καμμένος, οι διαφορές των δύο κυβερνητικών εταίρων θα έρχονταν κάποια στιγμή στην επιφάνεια. Πράγματι, στην πορεία φάνηκαν διαφορές. Πάντα, όμως, βρέθηκε τρόπος να αποφευχθεί το ρήγμα. Το ρήγμα προέκυψε όταν αναδύθηκε το Μακεδονικό. Η εισβολή του στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας άλλαξε ριζικά την εικόνα.

Μακεδονικό και ελληνοτουρκικά

Για τον πρωθυπουργό η συμφωνία με τα Σκόπια εκτός από συμβατή με τις ιδεολογικές αντιλήψεις του, υπαγορεύεται και από πιέσεις που δέχεται και από την Ουάσιγκτον και από την ΕΕ. Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, όμως, πιστεύει στη γραμμή “ούτε Μακεδονία ούτε παράγωγα” και κυρίως θεωρεί πως ευθυγραμμιζόμενος με το κλίμα των μαζικών συλλαλητηρίων θα διεκδικήσει με αξιώσει την κοινοβουλευτική επιβίωση στις επόμενες εκλογές.

Τα ίδια συμβαίνουν και στο ελληνοτουρκικό μέτωπο. Από την πλευρά τους, το Μαξίμου και ο Κοτζιάς προσπαθούν να κρατούν πολύ χαμηλά τους τόνους, εάν είναι δυνατόν να κρύψουν τις τρέχουσες τουρκικές προκλήσεις “κάτω από το χαλί”. Πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό θα αποφύγουν επικίνδυνες εμπλοκές. Από την άλλη πλευρά, ο Καμμένος συνήθως απαντάει με ανάλογο ύφος στην υψηλότονη τουρκική επιθετική ρητορική, με αποτέλεσμα να έχει γίνει τα τελευταία δύο χρόνια κόκκινο πανί για την Άγκυρα.

Είναι προφανές πως η στάση που τηρεί όλο αυτό το διάστημα ταιριάζει και στην ιδεολογία και στην ιδιοσυγκρασία του Καμμένου. Σ’ αυτό το πλαίσιο εγγράφεται και η διαρροή για τη ρίψη προειδοποιητικών βολών από τη φρουρά στη Ρω όταν τουρκικό ελικόπτερο πλησίασε τη νησίδα. Η στάση του αρχηγού των ΑΝΕΛ του εξασφαλίζει ένα ακροατήριο, το οποίο έχει απηυδήσει όλα αυτά τα χρόνια από την τάση των ελληνικών κυβερνήσεων να δέχονται τουρκικές προκλήσεις, επικαλούμενες το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι χώρα-μέλος της ΕΕ!

Προς το παρόν το Μαξίμου εκφράζει δυσφορία και στέλνει μηνύματα στον μικρό κυβερνητικό εταίρο να είναι πιο προσεκτικός, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει άλλη επιλογή από το να τον ανέχεται. Ο κόμπος θα φθάσει στο χτένι και η πολιτική δοκιμασία για τον κυβερνητικό συνασπισμό θα προκύψει εάν οι Κοτζιάς και Ντιμιτρόφ γεφυρώσουν τις διαφωνίες και η συμφωνία τους πάει στην ελληνική Βουλή προς ψήφιση.