Η Ελλάδα, η ρωσική εισβολή και η real politik

Ο πόλεμος του Πούτιν και των φίλων του ολιγαρχών στην Ουκρανία, που υποστηρίζονται από άγνωστο ποιο, αλλά υπαρκτό ρωσικό κοινό, έχει αναζωπυρώσει τη συζήτηση στη χώρα μας με θέμα την ελληνική στάση απέναντι στους εισβολείς-σφαγείς του ουκρανικού λαού. Δεν θα με απασχολήσει εδώ η στάση της Αριστεράς γιατί δεν με εκπλήσσει. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει. Ούτε ο… πωλητής επιστολών του Χριστού προς τους δυστυχείς οπαδούς του.

Δηλώνουν ότι ανησυχούν αλλά συμπεριφέρονται, δυστυχώς, ακατάλληλα, εάν κανείς κρίνει τα καμώματά τους με βάση τα λεγόμενα του Χριστού περί αγάπης και άλλων τινών για την σωτηρία των ψυχών. Θα με απασχολήσει, όμως, η συζήτηση καθώς και οι συμβουλές ειδικών περί των πραγμάτων και, κυρίως αυτές που έχουν ως βάση την θεωρία και πρακτική της real politik. Δηλαδή του τυχοδιωκτισμού και της διασποράς του, εντέχνως μάλιστα και από παράγοντες που είναι πολύ ειδικοί περί την εξωτερική πολιτική και άμυνα.

Θα με απασχολήσουν τα διάφορα κυκλοφορούντα, έχοντας υπόψη ότι αυτό το ρωσικό καθεστώς, που δηλητηριάζει τους πολιτικούς του αντιπάλους και εκδηλώνει σε πολλά χιτλερικές συμπεριφορές, υπάρχει γιατί υποστηρίζεται στο εσωτερικό του από πολλούς “καλούς” ορθόδοξους χριστιανούς. Χριστιανούς που δεν δίστασαν να φέρουν ακόμα και τον Αττίλα στην Ευρώπη και οι οποίοι ούτε καν την εμπειρία μιας αστικής δημοκρατίας δεν έχουν βιώσει.

Είναι μια ειδική περίπτωση που χρήζει μελέτης, γιατί η Σοβιετία “έπεσε”, αλλά επικεφαλής της Ρωσίας τώρα είναι ένας πρώην κατάσκοπος της KGB. Ειδικευμένος στις δολοφονίες και, σαν άλλος Ιβάν ο Τρομερός, δεινός διώκτης αλλοτινών εχθρών της Σοβιετίας. Δηλαδή, εκεί “άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τη σκούφια του αλλιώς”! Αυτό το τελευταίο πρέπει να το κρατήσει κανείς στο μυαλό του, αναλύοντας την κατάσταση, καθώς και το γεγονός ότι οι υποστηρικτές του καθεστώτος αυτού ανά τον πλανήτη, είτε ανήκουν στη φασιστική Δεξιά είτε στην Αριστερά, εμφορούνται από τις ίδιες αυταρχικές ιδέες καταπίεσης και ενεργούν με βάση την αρχή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Από τον Ιβάν στον Πούτιν

Ως γνωστόν, δεν είμαι οπαδός των αστικών δημοκρατιών. Τις θεωρώ και αυτές υπεύθυνες για πάμπολλα δεινά που έχουν διαπράξει. Ορισμένα από αυτά υπήρξαν πρότυπα και διδασκαλιών για μαθητευόμενους τύπου Πούτιν, ώστε όταν έρθει η ώρα να κάνουν και αυτοί τα ίδια. Οι αστικές δημοκρατίες και τα δικτατορικά καθεστώτα, δεξιά και αριστερά, αποτελούν οχήματα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Η διαφορά τους έγκειται στο ότι στις αστικές δημοκρατίες, στις οποίες αναφέρομαι και ως δημοκρατίες “μαϊμού”, οι καπιταλιστές ανταγωνίζονται μεταξύ τους ενώ στα σοβιετικά μοντέλα ο καπιταλιστής είναι ένας: Η νομενκλατούρα του κόμματος των προλετάριων, που είναι ιδιοκτησία του γενικού γραμματέα στα αρχικά στάδια και η οποία φοράει και το καπέλο του πολιτικού που εκτελεί απλώς εντολές. Στη συνέχεια, επειδή αναδεικνύονται και άλλοι που διεκδικούν το μερίδιό τους, τα καθεστώτα αυτά εξελίσσονται τελικά σε καθεστώτα τύπου Πούτιν με ολιγάρχες. Και υπηρετούν αξιόπιστα και ανοιχτά πλέον τον καπιταλισμό.

Αυτά είναι τα καθεστώτα διεθνώς. Και είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι υπήρξαν κατακτήσεις κοινωνιών σε ό,τι αφορά την πληροφόρηση και ενημέρωση των πολιτών και ξαφνικά αυτές οι κατακτήσεις χάθηκαν λόγω του πολέμου στην Ουκρανία και μάλιστα με αφορμή, δήθεν, των κυρώσεων της Δύσης. Στις αστικές δημοκρατίες δεσπόζει η πληροφόρηση και ενημέρωση των πολιτών που προσφέρουν οι καπιταλιστές, όπου, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, είναι περισσότεροι του ενός.

Αυτοί που ευθύνονται για την ποιότητα της πληροφόρησης, γιατί δημιουργούν την αγορά για επενδύσεις στον τομέα αυτό από τους καπιταλιστές, είναι οι θύτες που παριστάνουν τα θύματα και ακούουν εις το όνομα επαγγελματίες πολιτικοί. Πολιτικοί που προκύπτουν ως αποτέλεσμα του τρόπου ανάδειξης που κατά κανόνα χρησιμοποιούν τα πολιτικά κόμματα. Κάποιες φωνές ανεξάρτητης δημοσιογραφίας υπάρχουν. Με πολλά “αχ και βαχ” και πολλές θυσίες και ως συνήθως είναι στα αζήτητα από το κατεστημένο για να περιοριστεί η δύναμη αυτών των φωνών. Στα αυταρχικά καθεστώτα από την άλλη, το μόνο που κυκλοφορεί είναι η προπαγάνδα. Και αν κάποιος την έχει ανάγκη μπορεί να τη βρει. Δεν χρειάζεται όμως να της στρώνουμε και κόκκινο χαλί!

Τυχοδιωκτική real politik 

Τέλος, υπάρχουν και οι φωνές που λένε «καλώς η Ελλάδα καταδίκασε την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία», αλλά δεν θα έπρεπε να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Και σε καμιά περίπτωση «δεν έπρεπε να παράσχει αμυντική βοήθεια» στο δοκιμαζόμενο λαό της Ουκρανίας που ξεκληρίζεται από τη ρωσική βαρβαρότητα. Αυτοί που έχουν αυτή τη γραμμή πλεύσης, ακολουθούν το αξίωμα της real politik, το οποίο στην ουσία είναι συνώνυμο του αξιώματος του τυχοδιωκτισμού, όπως ανέφερα παραπάνω. Αυτοί φρονούν πως δυσαρεστώντας τον Πούτιν δεν θα έχουμε την υποστήριξη του στα δικά μας εθνικά θέματα, που είναι το Κυπριακό και η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας.

Ο Πούτιν έκανε τόσα βήματα για να τραβήξει την Τουρκία πιο μακριά από το ΝΑΤΟ και να την ενθαρρύνει με την πολιτική του να γίνει ακόμα πιο επιθετική εναντίον μας και αυτοί περιμένουν βοήθεια από έναν δήθεν ομόθρησκο που χρησιμοποιεί ακόμα και τον Αττίλα για να προωθήσει τις επεκτατικές πολιτικές του. Από την άλλη δεν είμαστε εμείς που ζητάμε από την ΕΕ κάθε βοήθεια για να αντιμετωπίσουμε την τουρκική επεκτατική πολιτική; Και δεν είμαστε εμείς που κατηγορούμε συγκεκριμένες χώρες της ΕΕ για την τυχοδιωκτική τους στάση;

Δεν αντιλαμβάνονται, λοιπόν, όλοι αυτοί που μας συμβουλεύουν να ακολουθήσουμε την τυχοδιωκτική τους συμβουλή, ότι τότε δεν μας πέφτει λόγος για το τι κάνουν και οι άλλες χώρες που αγνοούν τα δίκαιά μας; Δεν αντιλαμβάνονται ότι εμείς είμαστε θύματα αυτής της τυχοδιωκτικής πολιτικής που κατά κανόνα εφαρμόζεται; Δυστυχώς, οι μικρές χώρες που αναζητούν προστασία από τις συμμαχίες, στις οποίες και η χώρα μας είναι μέλος, δεν είναι ίσες όσο είναι κάποιες άλλες. Το μόνο μέσο που μας μένει είναι η άσκηση πολιτικής μακριά από τις φωνές τυχοδιωκτισμού, για να έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε την ομπρέλα της Συμμαχίας για βοήθεια.