Η Ελλάδα χωρίς οξυγόνο – Τα Τέμπη ήταν η κορυφή του παγόβουνου

Ενώ σε αυτήν την κρίσιμη ιστορική περίοδο, μία χώρα σαν την Ελλάδα με ανοιχτά εθνικά θέματα, λόγω του καραδοκούντος τουρκικού αναθεωρητισμού, θα έπρεπε να έχει στραμμένη την προσοχή, με αναπτυγμένες τις κεραίες της συμμετέχοντας αποφασιστικά στην υπό διαμόρφωση νέα διεθνή ισορροπία, είναι παντελώς απούσα, αφού δεν διαθέτει σοβαρή πολιτική ηγεσία με κύρος, αλλά και εν δυνάμει υγιές συνολικό, πολιτικό σύστημα, που να μπορεί να αφουγκραστεί και να επηρεάσει τα τεκταινόμενα. Πρόκειται για μία χώρα που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, χωρίς καν να υπάρχουν ιμάντες ασφαλείας.

Η ανείπωτη εθνική τραγωδία των Τεμπών και η προσπάθεια συγκάλυψης των αιτιών και των υπευθύνων της από την αλαζονική κυβέρνηση της ΝΔ, που θεωρούσε, ότι με την δοκιμασμένη στο παρελθόν επικοινωνιακή διαχείριση σε αντίστοιχες μεγάλες τραγωδίες, θα μπορούσε να αποκοιμίσει την κοινωνία, όπως συνέβαινε σε μεγάλο βαθμό καθ’ όλη την προηγούμενη περίοδο, αποτέλεσε τον καταλύτη για τις μαζικότερες κοινωνικές αντιδράσεις, όπως αποτυπώθηκαν στις πρόσφατες, μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των πολιτών.

Συγκεντρώσεις, που πέραν των αισθημάτων συμπαράστασης στους συγγενείς των νεκρών και τραυματισμένων και το πρωταρχικό αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης και ανάδειξη της αλήθειας, εμπεριείχαν για πρώτη φορά, τέτοιο καθολικό μήνυμα αποδοκιμασίας της σημερινής μονοπολικής κυβέρνησης της ΝΔ. Διατρανώθηκε παράλληλα και η παταγώδης διάψευση των προσδοκιών, που καλλιεργήθηκαν από τα πολιτικά φληναφήματα και πελατειακά δίκτυα της κυβέρνησης της ΝΔ περί διαχειριστικής επάρκειας, αφού πίσω από την χρυσόσκονη των επικοινωνιακών δικτύων, έχει οδηγήσει τη χώρα σε βαθιά κρίση και παρακμή με σημαντικά προβλήματα εθνικής ασφάλειας σε ένα ταραγμένο διεθνή περίγυρο.

Καμία αυτογνωσία μπροστά στην κρίση

Το βίαιο άνοιγμα της κουρτίνας, μετά την ανείπωτη εθνική τραγωδία στα Τέμπη, έφερε αντιμέτωπη την κοινωνία, χωρίς κανένα αναισθητικό, μπροστά στο φαινόμενο των πολλαπλών και εφαπτόμενων ευθυνών των εκπροσώπων της πολιτικής εξουσίας, της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και όλων των διορισμένων από τις Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών διοικήσεων του ΟΣΕ και των ομοειδών εταιρειών, που καταδεικνύει το εύρος της παρακμιακής τροχιάς της χώρας μας και την κακή λειτουργία του πελατειακού ελληνικού κράτους, μία πτυχή των οποίων είναι η δραματική κατάσταση στον σιδηρόδρομο.

Το κεντρικό συμπέρασμα είναι, ότι η Ελλάδα παρά το ισχυρό σοκ της χρεωκοπίας της το 2010, μετά την προηγηθείσα κίβδηλη ευημερία και του μνημονιακού οδοστρωτήρα της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και της συνεχιζόμενης μεταμνημονιακής κηδεμονίας, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι δεν εμφανίζει κανένα σημάδι αυτογνωσίας, αφού πορεύεται στον αυτόματο πιλότο του ιδίου με πριν ληστρικού παρασιτικού μοντέλου. Κανένα σχέδιο αλλαγής αυτού, υφίσταται, ακόμα και ως συγκεκριμένη πρόταση στον δημόσιο πολιτικό διάλογο, παρά το γεγονός, ότι τα προβλεπόμενα κεφάλαια του ταμείου ανάκαμψης (ήδη αυτά κατασπαταλώνται από την σημερινή κυβέρνηση υπέρ των παρασιτικών φίλων της) ήταν η τελευταία ευκαιρία για κάτι τέτοιο.

Αντίθετα, οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες μεγεθύνονται δραματικά υπέρ μιας μικρής κάστας συμφερόντων που απαρτίζουν την ελληνική παρασιτική οικονομική ολιγαρχία, η οποία συνεχίζει να αυξάνει προκλητικά τον πλούτο της, τη στιγμή που συρρικνώνονται απαραδέκτως κρίσιμες και απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες για την επαρκή λειτουργία των βασικών υποδομών της χώρας (τρένα, πλοία, αεροπλάνα κλπ.).

Αυτό το δομικό πρόβλημα της χώρας, επικαλύπτονταν έως τώρα από τη ρηχή και τοξική πολιτική αντιπαράθεση των υπαρχόντων κοινοβουλευτικών κομμάτων και του ελεγχόμενου συστήματος ενημέρωσης του λαού. Πλέον είναι εμφανές σε όλους, ότι στην πραγματικότητα η χώρα βιώνει μια μακρά παρακμιακή πορεία που ξεκινά από την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης, της μνημονιακής επώδυνης κηδεμονίας και της σημερινής μεταμνημονιακής εποπτείας με τεράστιες ρωγμές στο κοινωνικό της ιστό και τρομακτικές στρεβλώσεις στην αέανη παρασιτική της οικονομία.

Μια εκ των βασικών αιτίων αυτής της παρακμιακής πορείας της, και ταυτόχρονα αποτέλεσμα αυτής, είναι η δραματική υστέρηση των πολιτικών ηγεσιών και του πολιτικού προσωπικού εξουσίας και συνολικά η μετατροπή του πολιτικού συστήματος της ως θεραπαινίδας της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του διεθνούς παράγοντα.

Χωρίς αμφιβολία αντιπροσωπευτικές για τον χαρακτήρα του πολιτικού προσωπικού είναι οι αναφορές του Παναγιώτη Κονδύλη που από τη δεκαετία του ’90 σημείωνε ότι «ο σημερινός ελληνικός “πολιτικός κόσμος”, κοινοβουλευτικός και εξωκοινοβουλευτικός, αποτελείται ως επί το πολύ από πρόσωπα ελαφρά έως φαιδρά, δεν αποτελεί καν κοινό μυστικό∙ αποτελεί πηγή δημόσιας θυμηδίας, συχνά με την σύμπραξη των ίδιων των διακωμωδούμενων. Οι λίγοι, που έχουν γνώση και συνείδηση, που κάτι είχαν και κάτι διατηρούν μέσα στους ρηχούς, καριερίστες ή απλώς ψευτόμαγκες συναδέλφους τους, καταπίνουν κι αυτοί τη γλώσσα τους ή μιλούν με πρόσθετες περιστροφές, όταν τα θέματα γίνονται οριακά για την πολιτική τους επιβίωση».

Αυτοκαταστροφική κομματοκρατία

Η μεγάλη εικόνα είναι, ότι το πολιτικό προσωπικό, που άσκησε εξουσία στα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης, αντί να συμβάλει στην επιβολή ενός ισχυρού εθνικού πλαισίου ανάπτυξης, με βάση τα ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος, μετατράπηκε σταδιακά σε τμήμα της “παρασιτικής” οικονομικής ολιγαρχίας, αποκτώντας συμφέροντα, ως επιμέρους ειδικό στρώμα στο Κράτος, μέσω των προνομίων και της ατιμωρησίας, τα οποία ενσωματώνουν σχεδόν τους πάντες, που συμμετέχουν στο πολιτικό εποικοδόμημα.

Η πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού, ανεξαρτήτως ιδεολογικών επικλήσεων και τυχόν “επιδεικτικών” αντισυστημικών συμπεριφορών, έχει ειδικά συμφέροντα αναπαραγωγής του εντός του υπάρχοντος νόθου πολιτικού εποικοδομήματος και της σχέσης του με το Κράτος, με συνέπεια να υπάρχει πλήρης απόσταση από τα πραγματικά συμφέροντα του “χειμαζόμενου” Λαού και των λαϊκών τάξεων.

Αυτό το πολιτικό σύστημα της “άφρονης κομματοκρατίας”, με κόμματα σχεδόν πανομοιότυπα ως προς την λειτουργία τους (αρχηγικά και χωρίς εσωτερική δημοκρατία), δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση. Και όχι μόνο αυτό, αλλά λειτουργεί παράλληλα αποτρεπτικά για οποιαδήποτε μορφή πολιτικής ανανέωσης, σε κεντρικό και ενδιάμεσο θεσμικό επίπεδο.

Έτσι η πλήρης κυριαρχία και η αναπαραγωγή αυτού του υπονομευμένου κομματικού συστήματος, που κινείται μεταξύ της μετριοκρατίας, των χαμηλών προσδοκιών και της ατομικής ή συντεχνιακής εξυπηρέτησης, αποτελεί ένα τεράστιο βαρίδιο για την Ελλάδα. Κανένα όραμα αναδημιουργίας, αυτογνωσίας και ισχυρού πλαισίου προστασίας του Ελληνισμού μέσα στις τελευταίες παγκόσμιες ανακατατάξεις δεν φαίνεται στο προσκήνιο.

Τα κυρίαρχα και ζωτικά θέματα, όπως η ανάγκη για παραγωγική ανασυγκρότηση του πρωτογενούς και βιομηχανικού τομέα με στόχο την διατροφική επάρκεια της χώρας, η σοβαρή ανάγκη ανάπτυξης της αμυντικής βιομηχανίας, που αποτελεί ζωτικής σημασίας παράγοντα επιβίωσης του ελληνισμού για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, η βελτίωση της λειτουργίας των βασικών δημοσίων υποδομών, η ασφάλεια των πολιτών και η αντιμετώπιση των διευρυνόμενων κοινωνικών ανισοτήτων, δεν αποτελούν καν θέματα συζήτησης στον δημόσιο διάλογο.

Επιπροσθέτως, το τεράστιο δημόσιο χρέος, μέσω του οποίου έχει υποθηκευτεί η ανεξαρτησία και η ουσιαστική κυριαρχία της χώρας, το ιδιωτικό χρέος μέσω του οποίου συντελείται από τα θεσμοθετημένα κερδοσκοπικά funds η μεγαλύτερη εκποίηση του εθνικού πλούτου και απειλείται η κατοικία μεγάλης μερίδας των Ελλήνων και η συνεχιζόμενη σκληρή λιτότητα στα ήδη εξαντλημένα κατώτερα οικονομικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας και στη μεσαία τάξη που συνθλίβεται ήδη από την ακρίβεια και τον πληθωρισμό, η ανακοπή της φυγής των Ελλήνων επιστημόνων και η επανάκαμψη τους και τέλος η αντιμετώπιση του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος, που αγγίζει πλέον τα όρια της εθνικής επιβίωσης, απουσιάζουν από το λασπώδες και χαοτικό εσωτερικό πολιτικό περιβάλλον.

Το κρίσιμο και βασικό συμπέρασμα που προκύπτει από αυτή την έλλειψη στον δημόσιο πολιτικό λόγο είναι, ότι δεν υπάρχουν, ιδιαίτερα στα κόμματα εξουσίας, ουσιαστικές πολιτικές διαφορές ως προς το διαχειριστικό αφήγημα τους. Πρόκειται για μείζονα κίνδυνο για τη χώρα, αφού η απουσία σοβαρών πολιτικών ηγεσιών και κομμάτων με όραμα κα αποφασιστικότητα για υλοποίηση αυτού, οδηγεί το πολιτικό σύστημα σε πλήρη αποτελμάτωση και τη χώρα συνολικά στην παρακμή.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η απέχθεια και η αποχή των πολιτών αυξάνεται, ενώ παράλληλα ενισχύονται κάθε είδους ανορθολογικές και ακροδεξιές πολιτικές εκφάνσεις. Και αυτό γιατί στον ίδιο αστερισμό κινούνται λίγο έως πολύ και τα υπόλοιπα μικρότερα κόμματα εντός και εκτός βουλής, αφού κανένα από αυτά δε έχει έστω και θεωρητικά μια συνολική εναλλακτική λύση για τη χώρα και αξιόπιστη ηγεσία που μπορεί να την εφαρμόσει.

Τελευταία ευκαιρία για την Ελλάδα

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, απαιτείται άμεση αντίδραση από την κοινωνία και τις υγιώς σκεπτόμενες κοινωνικές δυνάμεις, που βιώνουν όλα αυτά τα ζητήματα και αναζητούν διέξοδο. Απαιτείται η δημιουργία ενός νέου συλλογικού ορίζοντα, που ήδη διεκδικούν οι χιλιάδες των πολιτών που διαδηλώνουν, που δεν μπορεί να είναι άλλος σήμερα από την υποστήριξη και διαφύλαξη των δικαιωμάτων του Ελληνισμού στην ευρύτερη περιοχή, αλλά και την παράλληλη ανατροπή των εσωτερικών στρεβλώσεων, που αφήνουν “ανάπηρη” την ελληνική κοινωνία και τη μετατρέπουν σε “φθίνον έθνος”.

Επειδή από την αξιολόγηση του συνόλου του υπάρχοντος πολιτικού δυναμικού, προκύπτει η αδυναμία αξιοπρεπούς πολιτικής εκπροσώπησης, παραγωγής προγραμματικού λόγου και υλοποιήσιμου έργου, με συνέπεια να εμφανίζεται σήμερα ολοένα και περισσότερο ένα τεράστιο πολιτικό κενό, προκύπτει εμφατικά η ανάγκη δημιουργίας ενός δημοκρατικού προοδευτικού πατριωτικού πολιτικού κινήματος, μιας νέας δηλαδή προοδευτικής μεγάλης παράταξης από τις υγιείς διάσπαρτες κοινωνικές δυνάμεις, που δεν είναι εγκλωβισμένες στην κυριαρχούσα νοσηρή κομματοκρατία, που θα θέσει στο προσκήνιο τα μεγάλα υπαρξιακά θέματα της χώρας και θα παράσχει σε αυτήν το απαραίτητο οξυγόνο για την επιβίωση και ανάπτυξή της.