Η επιστροφή του δικομματισμού – Η ψήφος του καθένα στον “κανένα”

Είναι η ψήφος που ανέβασε-κατέβασε τουλάχιστον τις τρεις τελευταίες κυβερνήσεις, Γιώργου Παπανδρέου, Σαμαρά-Βενιζέλου, ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τώρα Μητσοτάκη. Ψήφος που δεν βασίζεται στην ιδεολογία του ψηφοφόρου ούτε στα πιστεύω της κυβέρνησης. Ψήφος οργής εναντίον των απερχόμενων και χωρίς πολλές αυταπάτες για τον επόμενο. Αλλά με την κρυφή ελπίδα ότι ίσως ο επερχόμενος να έχει, επιτέλους, εισπράξει το μάθημα από την πτώση του προηγούμενου, μάθημα απλό και σαφές:

«Αν είσαι ανίκανος, ιδεοληπτικός, κλέφτης ή με ξεγελάσεις, θα σε διώξω, δεξιός ή αριστερός, δεν με ενδιαφέρει». Είναι ψήφος χωρίς αλυσίδες κομματικές ή ιδεολογικές, ψήφος χωρίς οίκτο. Είναι η ψήφος του καθένα στον “κανένα”. Ψήφος που δεν μπορεί να βγάλει κυβέρνηση αλλά, ως προστιθέμενη αξία, ισοπεδώνει όσους την απογοητεύουν.

Στελέχη της ΝΔ αναγνώρισαν αυτή την απειλητική ψήφο λέγοντας, το βράδυ των εκλογών: «μας ψήφισαν μη Νεοδημοκράτες για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ». Η ίδια διαπίστωση είχε γίνει και το 2015 με όσους είχαν, για πρώτη φορά, ψηφίσει Αριστερά, όπως νόμιζαν. Ο Τσίπρας ηττήθηκε, η επάνοδος, παρά τα λεγόμενα, δεν είναι δεδομένη και τώρα θέλει να ενσωματώσει όσους τον ψήφισαν, ώστε να επανιδρύσει το κόμμα. Για να έχει δικούς του οπαδούς αντί να φοβάται τον κάθε κομματάρχη, Φίλη, Τσακαλώτο και Σία.

Ταυτόχρονα θέλει να προσαρμόσει τον ΣΥΡΙΖΑ στα ευρωπαϊκά στάνταρ της σοσιαλδημοκρατίας, φθίνουσας φευ! Στην πραγματικότητα αυτή η κεντροαριστερά είχε ήδη κυβερνήσει τον τόπο. Η “πρώτη φορά Αριστερά” δεν ήταν με τον Τσίπρα, ήταν με τον Σημίτη και εμπνευστή τον Μπλερ! Ο Καραμανλής επιχείρησε, στο ίδιο πνεύμα, να μεταστρέψει τη Δεξιά προς το Κέντρο. Δύο χώροι, με παραπλήσια συμφέροντα πλέον, για τη μάζα των οπαδών, και συγγενικά χαρακτηριστικά.

Η επιστροφή του δικομματισμού

Ο κόσμος το έχει πει απλά: όλοι ίδιοι είναι. Ο διαχωρισμός εξυπηρετεί ανάγκες του δικομματισμού. Τελικά το αρνητικό αποτέλεσμα είναι μπροστά μας: Σημίτης, Καραμανλής, Τσίπρας, τρεις απόπειρες, τρεις αποτυχίες. Οι δυο πρώτοι δεν επανήλθαν στην εξουσία, γιατί δεν είχαν τίποτα καινούργιο να πουν και επειδή οι ξένοι πάτρωνες είχαν ξεζουμίσει και την τελευταία ικμάδα τους. Ο Τσίπρας πιστεύει, φαίνεται, ότι αν “βάλει τα ρούχα του αλλιώς” κι από ψευτοαριστερός εμφανιστεί σαν ψευδοσοσιαλιστής, θα ξανακυβερνήσει. Θα πρέπει να συμπράξει και ο κόσμος, όμως.

Ως τώρα, πάντως, η λεγόμενη κεντροαριστερά, η μεγάλη μάζα των μικρομεσαίων (τώρα προβιβάστηκαν αδιακρίτως σε “μεσαία τάξη”) δεν μπήκε στα έτοιμα ευρωπαϊκά καλούπια. Ακολούθησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά οι διάδοχοι ταπεινώθηκαν με τα Μνημόνια, έγδυσαν όσους είχαν μόλις προλάβει να βάλουν ένα σακάκι της προκοπής, γονάτισαν στους διάφορους Τούρκους “σουλτάνους”, τελευταίος ο Ερντογάν, εξευτελίστηκαν ως τον τελευταίο. Αυτοί μαζεύονται περί τον Τσίπρα, αλλά ποιο καινούργιο κόμμα μπορεί να κάνεις με αποτυχημένους δακτυλοδεικτούμενους;

Στα προτεκτοράτα υπάρχει πάντα το απαραίτητο θέαμα, ώστε το φιλοθεάμον κοινό να βλέπει το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι. Για παράδειγμα: Την ώρα που χαζεύαμε τις ορκωμοσίες, τις παραλαβές των υπουργείων κλπ, συνεδρίασε το Eurogroup με αποκλειστικό θέμα την Ελλάδα, χωρίς Έλληνα πολιτικό εκπρόσωπο. Οι εταίροι επέλεξαν να μιλήσουν για μας, χωρίς εμάς. Συνειδητά περιφρονητική κίνηση προς το λαό, τη νέα Βουλή, τον πολιτικό κόσμο και τη νέα κυβέρνηση, τελικά προς τη χώρα. Ήθελαν, είπαν τα ΜΜΕ, να στείλουν στη χώρα μας το “σωστό μήνυμα”.

Ό,τι δηλαδή το πρόγραμμα θα εφαρμοστεί ως έχει, χωρίς εκπτώσεις στις θυσίες των Ελλήνων και χωρίς διορθώσεις των λαθών Βερολίνου-Βρυξελλών. Το μήνυμα ελήφθη, δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς, το κατάπιαμε αμάσητο. Τελεία. Υπόψιν, το “σωστό μήνυμα” περιλαμβάνει, σιωπηρά, και τα εθνικά. Συγχαρητήρια για τις “Πρέσπες” εν αναμονή επαίνων για τα ελληνοτουρκικά. Δεν θα μείνει πρωθυπουργός, κόμμα, πολιτικό προσωπικό, ακηλίδωτο.

Οι επενδύσεις

Τα δάκρυα για τη “μεσαία τάξη” είναι ψεύτικα. Τα Μνημόνια είχαν στόχο να καταστρέψουν τους μικρομεσαίους. Ήταν γνωστό από όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος διαπραγματεύονταν την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ. Τότε, το έχω ξαναγράψει, οι Ευρωπαίοι είχαν ενοχληθεί από τρία πράγματα: την υψηλή ιδιοκατοίκηση (στην Ευρώπη κυριαρχεί το νοίκι), τον μεγάλο αριθμό ανεξάρτητων μικρομεσαίων επαγγελματιών (στην Ευρώπη η πλειοψηφία είναι υπάλληλοι) και τέλος από την ισχυρή εμπορική ναυτιλία μας.

Τα Μνημόνια κατάστρεψαν την ιδιοκτησία ακινήτων και τους μικρομεσαίους ανεξάρτητους επιχειρηματίες, σπονδυλική στήλη της οικονομίας. Οι δεσμεύσεις των Μνημονίων ισχύουν για τα επόμενα 40 χρόνια, ώστε να μην ανασυγκροτηθούν οι μικροεπαγγελματίες και να παραμείνει υποχείριο η χώρα. Αυτό είναι το “σωστό μήνυμα”. Οι μικρομεσαίοι με δικό τους σπίτι και δική τους δουλειά έχουν ψυχολογία ατίθαση, τάσεις ανεξαρτησίας. Η εξουθένωση τους οδηγεί σε στιγμιαίες εκρήξεις, όπως π.χ. στις ευρωεκλογές, αλλά και σε φοβική παλινδρόμηση, όπως στις εθνικές εκλογές. Η ναυτιλία αντιμετώπισε περιφρονητικά τις προσπάθειες του Σημίτη να την χειραγωγήσει.

Ένα μόνο παράδειγμα από τα τρέχοντα προβλήματα, κεντρικό στους προσανατολισμούς της νέας κυβέρνησης: Η τελευταία επένδυση της προκοπής στη χώρα ήταν η COSCO, προ ετών. Πιο πριν υπάρχει κενό δεκαετιών. Η COSCO σχεδίαζε να κάνει τον Πειραιά κεντρικό ευρωπαϊκό λιμάνι, αναβαθμίζοντας την Ελλάδα. Οι ΗΠΑ είδαν στην COSCO διείσδυση της Κίνας και μας έκοψαν τη φόρα. Με αποτέλεσμα οι Κινέζοι να στραφούν σε ιταλικά λιμάνια. Νέκρωσαν και τα σχέδια ανάπτυξης στην Αλεξανδρούπολη.

Οι πολιτικοί σχεδιασμοί επιβάλλουν, κατευθύνουν ή αποτρέπουν τις επενδύσεις, όσο ισχυρά και αν είναι τα οικονομικά συμφέροντα. Στα προτεκτοράτα αποφασίζει ο επικυρίαρχος. Επένδυση σε επίπεδο χώρας σαρώνει τη γραφειοκρατία. Απομένουν επενδύσεις, σε κλίμακα κάποιου μεγαλοεπιχειρηματία, όπως το “Ελληνικό”, που προσφέρονται για πολυθέαμα με ανταγωνισμούς και καρφώματα για πραγματικά ή υποτιθέμενα σκάνδαλα με ανάμιξη μεγαλοαπατεώνων και ποικίλων αρπακτικών, ίδε Βατοπέδι, Novartis κλπ. Φάτε μάτια ψάρια…