Η εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης και το δίλημμα του Τραμπ στο Ουκρανικό

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο Τραμπ δεν έχει απέναντί του μόνο το αντίπαλο Δημοκρατικό Κόμμα, ούτε καν μόνο το αμερικανικό βαθύ κράτος και τα αντίστοιχα ΜΜΕ. Έχει απέναντί του κάτι πιο ισχυρό: βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις, οι οποίες συνθέτουν την αμερικανική κυρίαρχη ιδεολογία. Προφανώς, ο Τραμπ δεν επιδιώκει να ανατρέψει τον καπιταλισμό, να συρρικνώσει τα προνόμια της αμερικανικής άρχουσας τάξης, ή να υπονομεύσει την ισχύ των ΗΠΑ. Κατανοεί, ωστόσο, ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, ότι ο πραγματικός συσχετισμός δυνάμεων έχει διαφοροποιηθεί και γι’ αυτό επιδιώκει να αλλάξει το υφιστάμενο κυρίαρχο υπόδειγμα. Κι αυτό δεν αφορά μόνο την woke κουλτούρα, η οποία είναι εύκολος στόχος. Ούτε αφορά μόνο την παράνομη μετανάστευση. Αφορά ευρύτερα την παγκοσμιοποίηση και τις ισορροπίες στο διεθνές σύστημα.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εκ των πραγμάτων θίγει κατεστημένα μεγάλα συμφέροντα, τα οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την παγκοσμιοποίηση. Εξ ου και οι πρωτοφανούς έκτασης και έντασης αντιδράσεις από το αμερικανικό κατεστημένο από την πρώτη προεδρική θητεία του. Υπενθυμίζουμε και τις δεκάδες δικαστικές διώξεις, οι οποίες ναι μεν δεν είχαν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, αλλά λειτούργησαν ως οδηγός για τις ευρωπαϊκές (νεο)φιλελέ ελίτ σε ό,τι αφορά την εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης για να περιθωριοποιούν επικίνδυνους πολιτικούς αντιπάλους.

Η αρχή στην Ευρώπη έγινε στη Ρουμανία με την ακύρωση των προεδρικών εκλογών και στη συνέχεια με τον αποκλεισμό του νικητή τους Γκεοργκέσκου με γελοία δικαιολογία. Ακολούθησε ο αποκλεισμός της Λεπέν από τις επόμενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία με επίσης –εξίσου γελοία– δικαστική απόφαση. Και τελευταία είχαμε τη γερμανική πρωτοτυπία: Η υπηρεσία πληροφοριών χαρακτήρισε το κόμμα AfD “ακροδεξιό”, ανοίγοντας τον δρόμο, όχι μόνο για τη στενή παρακολούθηση των στελεχών του από τις μυστικές υπηρεσίες, αλλά και ποικίλους αποκλεισμούς. Μετά την αγωγή που κατέθεσε το κόμμα, ανέστειλε προσωρινά τον χαρακτηρισμό, αναμένοντας την επίσημη δικαστική απόφαση.

Εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης

Στη Ρουμανία η εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης λειτούργησε σαν μπούμερανγκ, αφού ο περίπου ομοϊδεάτης του Γκεργκέσκου, Σιμιόν, υπερέβη στον πρώτο γύρο το 40% και πιθανότατα θα είναι ο επόμενος πρόεδρος. Οι εκλεκτοί των Βρυξελλών (δεύτερος και τρίτος) κινήθηκαν περίπου στο 20%. Οι Ρουμάνοι επιβεβαίωσαν αυτό που είχε διαφανεί στην περίπτωση Τραμπ. Οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις του (νεο)φιλελέ κατεστημένου προκαλούν το περί δικαιοσύνης αίσθημα των πολιτών, με αποτέλεσμα να ενισχύουν το λαϊκό ρεύμα υπέρ αυτών που θεωρούνται αδικημένοι από το κυρίαρχο σύστημα. Πιθανόν να συμβεί το ίδιο και στη Γαλλία, εάν δεν μεσολαβήσει κάποια ανατροπή, ενώ και την περίπτωση της Γερμανίας είναι λογικό να αναμένουμε πως η ταμπέλα που έβαλαν οι μυστικές υπηρεσίες στο AfD θα φουσκώσει εκλογικά τα πανιά του.

Ανεξαρτήτως του εάν το εν λόγω κόμμα είναι ή δεν είναι “ακροδεξιό”, είναι αδιανόητο οι μυστικές υπηρεσίες να βάζουν ταμπέλες σε πολιτικά κόμματα. Γιατί δεν χαρακτηρίζουν το Die Linke αριστερό, το SPD κεντροαριστερό και πάει λέγοντας; Προφανώς, ο χαρακτηρισμός “ακροδεξιό”, που όπως προαναφέραμε ανεστάλη προσωρινά, έχει σκοπό να στιγματίσει το ανεπιθύμητο κόμμα και να το αποδυναμώσει εκλογικά. Αυτό, ωστόσο, συνιστά ωμή παρέμβαση των μυστικών υπηρεσιών στην κομματική αντιπαράθεση και στην εκλογική διαδικασία, η οποία αλλοιώνει τη δημοκρατική αρχή.

Εάν το AfD συνιστά απειλή για τη δημοκρατία ας ειπωθεί ξεκάθαρα κι ας κινηθεί διαδικασία για την απαγόρευσή του, με βάση πολύ συγκεκριμένες ατράνταχτες αποδείξεις ότι επιδιώκει να ανατρέψει το δημοκρατικό πολίτευμα και να επιβάλει δικτατορία. Όλα τα άλλα είναι φτηνά κόλπα των κατεστημένων αρχουσών ελίτ, οι οποίες –όπως προανέφερα– εργαλειοποιούν τη Δικαιοσύνη , κατά τρόπο που αυτές υπονομεύουν την ανεξαρτησία της και κατ’ επέκταση τη δημοκρατία.

Ο Τραμπ, ωστόσο, κατάφερε –παρά τις εναντίον του μεθοδεύσεις και δικαστικές διώξεις– να επανεκλεγεί, γεγονός που τον έφερε σε πλεονεκτική θέση. Γι’ αυτό το βαθύ κράτος και οι άρχουσες ελίτ στις ΗΠΑ έχουν αλλάξει τακτική. Αφού απέτυχαν να του κλείσουν τον δρόμο για την επιστροφή στον Λευκό Οίκο, τώρα πλέον εστιάζουν στο να τον εγκλωβίσουν πολιτικά για να τον μετατοπίσουν από τις δικές του –κατά κανόνα ακατέργαστες και ρευστές– αντιλήψεις στην πεπατημένη, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί ιδεολογικά-πολιτικά τις τελευταίες δεκαετίες.

Η τακτική αυτή είναι σε εξέλιξη και διευκολύνεται από τον χαρακτήρα του Τραμπ, ειδικότερα από το γεγονός ότι ενώ έχει ιδέες για το τι θέλει να κάνει, δεν έχει επεξεργασμένο σχέδιο για να μετατρέψει τις προθέσεις του σε πράξη. Το ζήτημα των δασμών είναι χαρακτηριστικό. Οι παλινδρομήσεις του δημιουργούν ένα μάλλον χαοτικό τοπίο, αν και στο τέλος κάτι θετικό θα προκύψει για την αμερικανική οικονομία, με την έννοια ότι θα διαμορφωθούν ευνοϊκότεροι όροι για το διεθνές εμπόριο των ΗΠΑ από ό,τι μέχρι πρότινος.

Το Ουκρανικό

Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στο Ουκρανικό. Ξεκίνησε με την πρόθεση να απεμπλακεί για να μη γίνει ο πόλεμος δικός του, αλλά δεν ζύγισε καλά τα πράγματα. Άρχισε με ένα εντυπωσιακό άνοιγμα προς τον Πούτιν και χρησιμοποίησε σαν όχημα την επιδίωξη μίας συμφωνίας για αρχικά 30ήμερη εκεχειρία που θα μπορούσε να παγιωθεί. Η αμερικανική πρωτοβουλία μπορεί να χαρακτηρίστηκε από το δυτικό κόμμα του πολέμου πολύ γενναιόδωρη προς τη Ρωσία, αλλά η Μόσχα βλέπει πολύ διαφορετικά τα πράγματα.

Και μπορεί ο Πούτιν να επιδιώκει τη βελτίωση των αμερικανορωσικών σχέσεων, αλλά δεν πρόκειται για να την επιτύχει να θυσιάσει αυτό που θεωρεί ζωτικό συμφέρον εθνικής ασφαλείας για τη Ρωσία στην Ουκρανία. Ούτε, άλλωστε, το Κρεμλίνο θεωρεί τις ΗΠΑ αξιόπιστο τρίτο μεσολαβητή, αφού ακόμα και σήμερα συμμετέχουν εμμέσως πλην σαφώς στον πόλεμο στο πλευρό της Ουκρανίας. Όλα δείχνουν ότι οι Ρώσοι δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν όσα πλεονεκτήματα θεωρούν πως έχουν κατακτήσει στο πεδίο της μάχης και τη δυναμική που έχουν αναπτύξει στο στρατιωτικό επίπεδο είτε για να ικανοποιήσουν τον Τραμπ, είτε για να αποφύγουν τις πρόσθετες κυρώσεις, με τις οποίες τους απειλεί ο Λευκός Οίκος.

Αυτός είναι ο λόγος, λοιπόν, που ο Αμερικανός πρόεδρος λέει όλο αυτό το διάστημα πολλά και αντιφατικά με αποτέλεσμα να παλινδρομεί διπλωματικά. Οι Ρώσοι εισέβαλαν στην Ουκρανία, επειδή θεωρούν πως το εξαρτημένο από τη Δύση αντιρωσικό καθεστώς του Κιέβου λειτουργεί σαν αιχμή του δυτικού δόρατος εναντίον της χώρας τους. Προφανώς, τους ενδιαφέρει η εδαφική επέκταση στην ανατολική και νότια Ουκρανία, όπου κατοικούν και συμπαγείς ρωσικοί και φιλορωσικοί πληθυσμοί, αλλά το κρίσιμο ζήτημα εθνικής ασφαλείας γι’ αυτούς είναι η Ουκρανία να μετατραπεί σε κράτος-μαξιλάρι, όχι υποχρεωτικά εξαρτημένο από τη Μόσχα, αλλά σίγουρα χωρίς οργανικές σχέσεις με τη Δύση.

Αυτό είναι εκτός συζήτησης, όχι μόνο από το Κίεβο, αλλά και από τις δυτικές ελίτ, μη εξαιρουμένου του Τραμπ. Ως εκ τούτου, το χάσμα που χωρίζει τις θέσεις των δύο πλευρών δεν αφήνει περιθώρια για σοβαρές διαπραγματεύσεις με σκοπό μία συνθήκη ειρήνης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το πιθανότερο είναι ο πόλεμος να συνεχιστεί μέχρι που η μία από τις δύο πλευρές να συνθηκολογήσει. Και επειδή η Ρωσία είναι μεγάλη πυρηνική δύναμη και έχει πλέον αναμφισβήτητο πλεονέκτημα στα πεδία των μαχών, εάν συνθηκολογήσει κάποιος, αυτός θα είναι η Ουκρανία.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι εάν ο Τραμπ –βλέποντας ότι εγκλωβίζεται– θα επιχειρήσει ή όχι κάποια εντυπωσιακή κίνηση πλήρους απεμπλοκής. Εάν το πράξει θα κατηγορηθεί από το δυτικό κόμμα του πολέμου –και από δικούς του ακόμα– ότι “προδίδει” την Ουκρανία κι ότι παίζει το παιχνίδι του Πούτιν. Εάν, για να μη συμβεί αυτό, συνεχίσει την τωρινή πορεία του, αναπόφευκτα θα “βουλιάζει” ολοένα και περισσότερο στο Ουκρανικό, με αποτέλεσμα ο πόλεμος να γίνει δικός του. Και όπως έχει πει ο ίδιος είναι ήδη ένας χαμένος πόλεμος…