Η εργαλειοποίηση του πορίσματος Καρώνη από την κυβέρνηση

Επιτέλους το περιβόητο πόρισμα του κ. Καρώνη ήρθε, μετά από πολύ χρόνο, και τα επιχειρήματα που κατέθεσε, αναφορικά με την πυρόσφαιρα, ήταν επιχειρήματα παραδρομής και αυτό γιατί στηρίχθηκε σε υλικό που προερχόταν από βίντεο. Το πόρισμα Καρώνη μιλάει για έλαια σιλικόνης από τις μηχανές των δύο τρένων, που χρησιμοποιούνται ως ψυκτικά έλαια στις ηλεκτράμαξες των συρμών, τα οποία κατά τη σύγκρουση μπορούν να δημιουργήσουν πυρόσφαιρα και ηλεκτρικό τόξο.

Βέβαια, η επιστημονική αποδεικτική του Καρώνη φυγοδικεί με την επιστήμη που υπηρετεί. Και αυτό, γιατί στη διεθνή βιβλιογραφία, δεν έχουμε κάτι αντίστοιχο. Ωστόσο, με ένα πρωτόφαντο σενάριο γύμνιας αποδεικτικών στοιχείων (ο κ. Καρώνης πιθανολογεί, δεν εκφράζει τελικό και ασφαλές συμπέρασμα) γίνεται μάγος, για να συνθέσει ένα πόρισμα, το οποίο βρίθει από ασάφειες.

Έτσι και αλλιώς, ζούμε σε μια χώρα, όπου σαφές είναι το ασαφές και η δημιουργική ασάφεια γίνεται ακόμη και επιστημονική αξιωματική αποδεικτική. Ο κ. Καρώνης αντιφάσκει, χρησιμοποιεί αβεβαιότητες, ίσως γιατί κάτι τέτοιο είναι ακατάληκτο και, ενδεχομένως, να διεκδικούσε το ακατάληκτο.

Και πέραν τούτου, με το πόρισμα Καρώνη οδηγούμαστε σε μια νέα αναδιανομή ευθυνών. Γιατί, πλέον, η ελληνική κυβέρνηση καλείται, σύμφωνα πάντα με το πόρισμα Καρώνη, να ζητήσει ευθύνη από την Siemens και αποζημιώσεις, γιατί οι μετασχηματιστές των μηχανών είναι άκρως επικίνδυνοι. Παράλληλα, τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης, μαζί με τον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, Κωστή Χατζηδάκη, αθωώνουν τον κ. Τριαντόπουλο, λέγοντας με μαύρο χιούμορ υψίφρυδου είρωνα ότι «τελικά τι πήγε να μπαζώσει ο κ. Τριαντόπουλος αυτό που δεν υπήρχε;».

Το πόρισμα-έρεισμα στην κυβερνητική πολιτική

Στεγνώνει όλο και περισσότερο η αξιοπιστία της κυβέρνησης, γιατί, ακόμη μια φορά, φαίνεται ακάλυπτη. Το πόρισμα του κ. Καρώνη πνίγεται σε μη επιστημονικά δεδομένα συμπερασματικού αποδεικτισμού. Δεν υπάρχει στο πόρισμα επιστημονικό συμπέρασμα. Ένας θρουβαλιασμός από ημι-αποδεικτικά επιχειρήματα δεν μπορούν να συνθέσουν ένα συντελεσμό επιστημονικής αξιοπιστίας.

Για να το πούμε έτσι όπως το έλεγε και ο J. Segond «κάποιοι προσπαθούν στην επιστήμη το ίσως να το κάνουν βεβαιότητα περνώντας από όλες τις αποχρώσεις, με τις οποίες το άγνωστο να μεταβάλλεται σε οικείο, το ενδεχόμενο σε πραγματικό, η απορία σε σιγουριά, η προσδοκία σε κατεστημένη κατοχή και το πρόβλημα σε λύση.» Πρόκειται για την ασυναρτησία του “μωρού ονείρου”, σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Κρατύλος 386d).

Αναφορικά με όσα είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κ. Μαρινάκης, (ο οποίος μόνο δήλωση μετανοίας δε ζήτησε από τα πολιτικά κόμματα μετά το πόρισμα) ότι το «αφήγημα της συγκάλυψης των αιτιών της τραγωδίας των Τεμπών καταρρέει με κρότο» και, επίσης, ότι «μπαίνει ένα τέλος στη χυδαιότητα», τονίζοντας, παράλληλα, πως «έχτισαν ένα αφήγημα, για να θυμώσουν τον κόσμο», όλα αυτά αποτελούν κορώνες άβολης θέσης, για να αλλάξει η κυβέρνηση ατζέντα. Οι μικρογραφικές κλίμακες της πολιτικής, που προσπαθεί η κυβέρνηση να εφαρμόσει, για να μη βυθιστεί ακόμη περισσότερο στο πάτο, είναι τελειωμένες. Και αυτό γιατί τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται και δεν σβήνουν.

Οι συνάδελφοι του κ. Καρώνη κριτικάρουν το πόρισμα του, λέγοντας ότι εξήχθησαν υποθέσεις από την τεχνική του έκθεση, χωρίς καθαρά στοιχεία και η ερευνητική του δουλειά στηρίχθηκε σε βίντεο που εμφανίζονται φορτωτικές. Δεν αναζήτησε το πρωτογενές υλικό, έτσι ώστε καμία λογική υπόθεση δεν μπορεί να γίνει αποδεικτική. Και επειδή όλα τίθενται σε δημόσιο έλεγχο, τόσο τα κυβερνητικά φληναφήματα, όσο και τα αντιεπιστημονικά – ακράδαντης σφοδρότητας – επιχειρήματα, που αναχωνεύονται από αυθαίρετα άλματα και από ρείθρα επιστημονικής αταξίας, όλα θα κριθούν μπροστά στη δικαιοσύνη.

Η επιστήμη και η πολιτική δεν στερεοποιούνται με ερμηνευτικές αναδιφήσεις, ας το καταλάβουν κάποιοι, που εργάζονται με επιμέλεια για να πλασάρουν προσχηματισμένες βεβαιότητες. Οι σχηματοποιήσεις συμβατικής παραδοχής έχουν ημερομηνία λήξης, όσο και αν κάποιοι θα ήθελαν να είχαν απεριόριστο χρόνο. Οι κλασικοί Έλληνες υποστήριζαν ότι το κλειδιά της ζωής είναι δύο: Η αλήθεια και η πράξη.