Η εθνική ευθύνη είναι η ταυτότητα της Αριστεράς – Μία απάντηση στον Γ. Βούλγαρη

Το άρθρο «Πρώτη φορά Αριστερά χωρίς ταυτότητα» του Γιάννη Βούλγαρη, καθηγητή του Παντείου, αποτελεί καλή τροφή για σκέψη, επειδή ο ίδιος είναι κοινωνιολόγος της πολιτικής και σύγχρονος ιστορικός. Ας αρχίσουμε από τον τίτλο. Το «χωρίς ταυτότητα» επιβεβαιώνει –συντακτικά, λογικά– ότι υπάρχει Αριστερά, έστω και χωρίς ταυτότητα. Ε! Δεν είναι και λίγο αυτό, δεδομένου ότι έχει αμφισβητηθεί η αριστεροσύνη του ΣΥΡΙΖΑ επειδή εφάρμοσε το τρίτο μνημόνιο της νεοφιλελεύθερης τρόικας των δανειστών (που οι άλλοι δεν μπόρεσαν λόγω ανικανότητας). Αυτό θυμίζει την ηττοπάθεια του Γενικού Επιτελείου κατά την επίθεση του Μουσολίνι που απέκρουσαν οι χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί και οι έφεδροι με τους φαντάρους του λαού (κάτι που δεν έχουν φωτίσει οι ιστορικοί).

Η μομφή «χωρίς ταυτότητα» και η ειρωνεία «πρώτη φορά» αποτελούν κρίσεις υπονομευτικές της ίδιας της Αριστεράς εν γένει. Εντάσσονται στη νεοφιλελεύθερη επιδίωξη του «Τέλους της Ιστορίας» με τις πολυδιάστατες σκοτεινές μεθόδους της μετα-αλήθειας, της ιδιωτικοποίησης της ιστορίας, της αποϊστορικοποίησης των γεγονότων (η δολοφονία Λαμπράκη ήταν τροχαίο!) και της βιοπολιτικής. Πριν όμως μπούμε στα βαθιά του «χωρίς ταυτότητα», είναι σκόπιμος ο ιμπρεσιονιστικός σχολιασμός μερικών θέσεων που διατυπώνονται στο άρθρο.

Πρώτον, η «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ (αν συντελεστεί στις εθνικές εκλογές) δεν θα εξαρτηθεί από το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας ή την αυτοδυναμία της, αλλά από το ποσοστό που θα έχει αυτός και το ποσοστό που θα πάρει το ΚΙΝΑΛ και «άλλες δημοκρατικές δυνάμεις» που θα έλεγε ο Θοδωρής Καλούδης. Επίσης, το κατά πόσο ο Μητσοτάκης θα έχει «ελεύθερα χέρια στο νέο πολιτικό κύκλο» είναι κάτι που θα προκύψει από τους συσχετισμούς δυνάμεων στην Κομισιόν, στο ελληνικό Κοινοβούλιο και στην κοινωνία, καθώς και από την ταχύτητα απόδοσης των μέτρων πολιτικής που θα μπορέσει να λάβει (πχ. αν οι δανειστές θα του επιτρέψουν να αλλάξει τους δημοσιονομικούς στόχους του Μεσοπρόθεσμου, έστω και κάτω από το τραπέζι).

Δεύτερον, γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης πως το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ «είναι άλλης τάξης. Η ασάφεια και η αντιφατικότητα της φυσιογνωμίας του εξηγούν την πολιτική και προγραμματική αφασία του. Κοντολογίς, βιώνει μια ήττα ταυτοτική», ως «γέννημα της κρίσης», που «εξέφρασε τον αιφνιδιασμό που αισθάνθηκαν οι πολίτες με τη χρεοκοπία. Στάθηκε ικανός να εκμεταλλευτεί το κενό αντιπροσώπευσης, δεν κατάφερε όμως ούτε είχε τις προϋποθέσεις να μεταπλάσει τη διαμαρτυρία σε σχέδιο». Η «προγραμματική αφασία» του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εξηγηθεί ως «προγραμματική προσαρμογή-ευελιξία» απέναντι σε μια πραγματικότητα που λανθασμένα είχε αναλύσει (εδώ πέφτουν έξω οι ΗΠΑ, πχ Βιετνάμ, Νικαράγουα κ.ο.κ.).

Προφανώς και ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγήθηκε στην εξουσία από το εκλογικό σώμα με ένα πολιτικό λόγο που εξέφραζε τη μεθυστική «αισιοδοξία της βούλησης», η οποία εδραζόταν σε δύο πυλώνες του Διαφωτισμού: τον ορθολογισμό και τη δημοκρατικότητα. Δυστυχώς, όπως αποδείχθηκε περίτρανα, στο άτυπο Eurogroup, -στον λάκκο με τα φίδια του Σόιμπλε-, ότι αυτές οι αρχές δεν υπάρχουν και έτσι, η «Αριστερά της εθνικής ευθύνης» συνθηκολόγησε και έφερε εις πέρας την επιτυχή ολοκλήρωση του Μνημονίου που ενσωμάτωνε όλα όσα δεν μπόρεσαν να φέρουν εις πέρας «οι ικανοί», μέσα από σκληρή διαπραγμάτευση και συχνά λάθος επιλογές, ως …«ανίκανοι» που θα΄λεγε και η Αρβελέρ.

Έτσι, μετέτρεψε «την διαμαρτυρία σε σχέδιο» με την έγκριση του λαού (εκλογές Σεπτεμβρίου 2015 που ματαίωσαν το μεθοδευμένο σενάριο της “αριστερής παρένθεσης”), δηλαδή εφάρμοσε τη δημοσιονομική πειθαρχία για να πετύχει τους στόχους και με την αριστερή λογική του «λιτού βίου» έχτισε τα υπερπλεονάσματα που ήταν ο πυλώνας του αριστερού σχεδίου, μέσα από τα οποία ακύρωσε αντιλαϊκές πολιτικές που είχαν επιβληθεί (περικοπή συντάξεων, αφορολόγητο κλπ). Κι αυτά συνέβησαν με υπέρβαση της ανθρωπιστικής κρίσης, που ξεχνούν συνήθων μπλε, πράσινοι και ροζ αναλυτές. Επιπλέον όπως θα δούμε παρακάτω τα υπερπλεονάσματα δεν εμπόδισαν την ανάπτυξη, αντιθέτως…

Από κόμμα διαμαρτυρίας σε κόμμα εθνικής ευθύνης

Τρίτον, γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης πως ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν είχε ούτε έχει τα ιδεολογικά και προγραμματικά εφόδια για να προσανατολίσει την Ελλάδα σε έναν μελλοντικό στρατηγικό εθνικό στόχο και να διευθύνει την πορεία σε αυτόν. Ήταν επίλογος και όχι πρόλογος. Στο μέτρο αυτό υπήρξε το κατεξοχήν μνημονιακό κόμμα. Όχι γιατί «πρόδωσε», ή γιατί «υπερέβαλε», όπως τον κατηγορούν οι εξ αριστερών αντίπαλοί του. Απλούστατα το μνημόνιο ήταν το μόνο πρόγραμμα που έδωσε κάποια συνοχή στην κυβερνητική του δράση». Δεν είναι λάθος το συμπέρασμα, αλλά υποθέτω ότι στην πολιτική κοινωνιολογία είναι προφανές πως πλην των εξαιρέσεων του ολοκληρωτισμού (Λένιν, Χίτλερ, Τόρις κ.ά.) οι πάντες έχουν μια γενική κατεύθυνση και στην πορεία διαμορφώνουν επιμέρους σχέδια, στόχους και τακτικές.

Το μνημόνιο, με την αποβολή των ακραίων, μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εθνικής ευθύνης από κόμμα διαμαρτυρίας. Παρά τα λάθη και τις παραλήψεις προσώπων, «έδεσε», ωρίμασε, επέδειξε ταχεία προσαρμοστικότητα στην πραγματικότητα την οποία χειρίστηκε με αποτελεσματικότητα και ανέδειξε μια νέα γενιά ικανών στελεχών και φυσικά ξεδίπλωσε τη «δυνατότητα Τσίπρα». Η εξωτερική πολιτική που εφάρμοσε εγκαταλείποντας τα φρουφρού και τα αρώματα της αδράνειας, και τις εκδρομές στον ΟΗΕ με 118 guests, μετέτρεψε την Ελλάδα σε διεθνή παίκτη.

Καθαρόαιμα junk και fake news

Τέταρτον, γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης πως «ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ ενσωμάτωσε τον παρακρατικό μηχανισμό της δεξιάς στη Δικαιοσύνη, συμμάχησε με τον ακροδεξιό Καμμένο, και προσεταιρίστηκε πελατειακά δίκτυα του χειρότερου ΠΑΣΟΚ». Τέτοια και τόση απλούστευση σε μια φράση δεν την περίμενα. Να μην ξεχνάμε ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συνεργάστηκαν με το φασιστικό ΛΑΟΣ που τροφοδότησε τη ΝΔ με τα πρωτοπαλίκαρά του και τώρα το σύστημα με τον «θαυματουργό» Βελόπουλο.

Η ακροδεξιότητα των ΑΝΕΛ ήταν ο Δημήτρης Καμμένος, δεν είναι ο Παναγιώτης Σγουρίδης και τα άλλα δημοκρατικά στελέχη που ίδρυσαν το κόμμα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ενσωματώσει τον παρακρατικό μηχανισμό της δεξιάς και τα πελατειακά δίκτυα του ΠΑΣΟΚ θα έκανε περίπατο… πρόκειται για καθαρόαιμα junk και fake news. Να μείνουμε εδώ, με το κείμενο του καθηγητή για να έλθουμε στο ταυτικό ζήτημα.

Η ταυτότητα της Αριστεράς, με εξαίρεση το ζαχαριαδικό όνειδος, είναι η ταυτότητα της εθνικής ευθύνης. Αποδείχθηκε ιστορικά με τη βενιζελική αριστερά, με το έπος του ’40, με την Εθνική Αντίσταση και το ΕΑΜ, με τον αντιδικτατορικό αγώνα, με την διεκπεραίωση του τρίτου μνημονίου. Η κρίση και τα μνημόνια απομάκρυναν τη σκόνη του κονφορμισμού από τη διαχωριστική γραμμή των τάξεων, που είναι και πάλι ορατή από όσους δεν χώνουν το κεφάλι τους στην άμμο ή δεν παίρνουν τα παραισθησιογόνα χαπάκια του ΣΚΑΙ.

ΥΓ 1: Πέρα από το όραμα Μητσοτάκη για ανάπτυξη 4% είναι σκόπιμο θα σημειώσουμε πως σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, εννιά συνεχόμενα τρίμηνα ανάπτυξης είχαμε να δούμε πολύ πριν τη χρεοκοπία. Και θα ήταν 11 τρίμηνα συνεχόμενα, αν δεν σημειωνόταν το δ΄ τρίμηνο του ’18 η μηδαμινή πτώση του 0,1%. Σε ότι αφορά τις άμεσες ξένες επενδύσεις σε καθαρές εισροές, είχαμε πέρσι και φέτος ρεκόρ δεκαετίας, με 52 ξένες εταιρείες να επενδύουν στην Ελλάδα.

ΥΓ 2: Ο γ.γ. Στρατηγικών & Ιδιωτικών Επενδύσεων Λόης Λαμπριανίδης έδωσε στη δημοσιότητα τα εξής στοιχεία: α) μεγάλες επενδύσεις που έγιναν χωρίς κίνητρα:
• 300 εκατ. ευρώ από τη Philip Morris (στην Παπαστράτος)
• 150 εκατ. ευρώ από τη British American Tobacco
• 150 εκατ. ευρώ από την Elval Halcor
• 78 εκατ. ευρώ από τη Bic
• 67 εκατ. ευρώ από την Coca Cola 3E
• 67 εκατ. ευρώ από την Αθηναϊκή Ζυθοποιΐα
Ολοκληρώθηκαν επενδυτικά σχέδια μέσω του Αναπτυξιακού Νόμου:
• 27 εκατ. ευρώ από την Χάλυψ Δομικά Υλικά
• 27 εκατ. ευρώ από την Symetal
• 22 εκατ. ευρώ από εταιρεία κατασκευής οπτοπλίνθων
• 15 εκατ. ευρώ από την Crown Hellas
Πολύ μεγάλες, στρατηγικές επενδύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη
• 408 εκατ. ευρώ της Mirum Hellas
• 200 εκατ. ευρώ της RSR
• 150 εκατ. ευρώ της Amberland
• 120 εκατ. ευρώ της ΑΕ Μυκηνών
• 100 εκατ. ευρώ των Κεραμείων Χίου
• 95 εκατ. ευρώ της Panita
• 62 εκατ. ευρώ της Panafon
• 40 εκατ. ευρώ για μαρίνα στην Σαντορίνη