Η έξαρση της πανδημίας παράγει και έξαρση της πολιτικής υποκρισίας

Η έξαρση της πανδημίας είναι ευκαιρία για να συντηρήσουμε και γιατί όχι για να αυξήσουμε την εκλογική πελατεία! Αυτό το πεδίο διαλέγει ο ΣΥΡΙΖΑ τελευταίως ως αιχμή της πολιτικής αντιπαράθεσης. Μόλις πρόσφατα ζητωκραύγαζε τις μαθητικές καταλήψεις (παλαιά μου τέχνη κόσκινο!) και τις συγκεντρώσεις τους για να μας “σώσει” από τη μετάδοση του κορονοϊού! Αποδεικνύονται, όμως, οι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ για ακόμη μια φορά κακοί μαθητές.

Ας φέρω ένα παράδειγμα. Ο ερχομός του κορονοϊού, σε καθεστώς απουσίας του εμβολίου, πρόσθεσε δυο νέους παράγοντες στο σύνολο των παραγόντων που διαχρονικά χαρακτηρίζει ένα πελατειακό πολίτευμα, το οποίο κατ’ ευφημισμό αποκαλείται (σε πλανητικό επίπεδο) δημοκρατικό. Αυτοί οι παράγοντες είναι η διαρκής επίθεση στη υγεία των πολιτών, με αποτέλεσμα την απώλεια ζωών και η διαρκής επιδείνωση της οικονομίας, λόγω του αναγκαστικού περιορισμού των δραστηριοτήτων.

Όσο το εμβόλιο καθυστερεί, οι δυο αυτές παράγοντες θα συνεχίσουν να επηρεάζουν αρνητικά και τα δύο. Η κατάσταση περιγράφεται, εν μέρει, με την περίπτωση του ναυαγού σε μια βάρκα με δύο τρύπες εν μέσω του ωκεανού, ο οποίος εναγωνίως περιμένει κάποιο πλοίο που θα περάσει για να τον σώσει. Όσο αυτό καθυστερεί ο ναυαγός, για να κερδίσει χρόνο, μπορεί, με θυσίες, να περιορίσει μερικώς την εισροή του νερού στη βάρκα και στις δύο τρύπες και ολικώς μόνο σε μια. Όμως, σε κάθε περίπτωση η ίδια ποσότητα νερού εισρέει στη βάρκα που σιγά-σιγά βυθίζεται. Ο ναυαγός τα βιώνει όλα αυτά και ελπίζει ότι το πλοίο θα φτάσει εγκαίρως, πριν η βάρκα βυθιστεί. Κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα.

Ένα προσωπικό παράδειγμα

Ο καυγάς γίνεται λοιπόν για τις ελάχιστες θυσίες που γίνονται για να κερδίσουμε χρόνο, μέχρι να μας λυτρώσει το εμβόλιο. Αυτό, βέβαια, απαιτεί και μια διαφορετική κοινωνική συμπεριφορά. Πρόσφατα, μια είδηση που έφτασε από το Σαν Φρανσίσκο μας πληροφορούσε ότι οι μουσικοί της εκεί ορχήστρας δέχτηκαν, λόγω του κορονοϊού, μείωση του μισθού τους κατά 30%.

Μου θύμισε αυτή η πράξη τη δική μου περιπέτεια όταν, ως πρόεδρος της Καμεράτας, μεσούσης της οικονομικής κρίσης το 2013, το Ίδρυμα Ωνάση διέκοψε, ξαφνικά, την ετήσια χορηγία του των 475.000, ενώ το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος αρνήθηκε να τη βοηθήσει. Προφανώς και τα Ιδρύματα είχαν πληγεί από την οικονομική κρίση. Αναγκάστηκα, λοιπόν, να προτείνω στους εργαζόμενους, μουσικούς και μη, να δεχθούν μείωση από 20% για τους χαμηλούς μισθούς με κλιμάκωση έως και 25% για τους άλλους μισθούς. Μόνον οι μισοί  αποδέχτηκαν την πρόταση. Αποτέλεσμα: η διεθνώς πολυβραβευμένη ορχήστρα Καμεράτα έσβησε. Συμπέρασμα: όποιος πάει για τα πολλά χάνει και τα λίγα! Στις μέρες μας ας το κρατήσουμε αυτό στο νου μας.

Το ζητούμενο λοιπόν είναι ο καθορισμός του τρόπου, που όμως συνεπάγεται θυσίες, ώστε η χώρα να αντέξει, μέχρι να φτάσει το εμβόλιο. Και εδώ το ζήτημα περιπλέκεται, γιατί τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο τον έχουν τα πολιτικά κόμματα και περισσότερο το κυβερνών. Το κάθε κόμμα σίγουρα θα σκεφτεί το μίγμα των θυσιών που θα έχει τις λιγότερες επιπτώσεις στη εκλογική του πελατεία. Η άποψη των ειδικών μπορεί να ακολουθεί, χωρίς αυτό να είναι και αναγκαίο.

Το ηθικό μέρος της ιστορίας

Ο Τραμπ, για παράδειγμα, αγνόησε εντελώς την συμβουλή των ειδικών, νομίζοντας πως έτσι η οικονομία δεν θα επηρεαστεί, εξασφαλίζοντας έτσι τα “δίκαια” της εκλογικής του πελατείας. Βασικά θεώρησε πως κλίνοντας την μια τρύπα της βάρκας, θα γλιτώσει το βύθισμα της. Εξάλλου, ο άνθρωπος είχε ειδικευτεί στον τομέα: πώς να μην πληρώνεις καθόλου φόρους! Αμ δεν γλυτώνεις το βύθισμά της, γιατί η εισροή ασθενειών και θανάτων επηρεάζουν αρνητικά και την οικονομία, όπως είπαμε παραπάνω.

Σε άλλες χώρες, πιο φρόνιμοι και ευφυείς ηγέτες, επέλεξαν συνδυασμούς πολιτικών πρακτικών και απόψεων από ειδικούς επιστήμονες, που αντικειμενικά συμπεριλαμβάνουν και θυσίες για κάποιο μέρος της εκλογικής τους πελατείας, ελπίζοντας συγχρόνως στην αναπλήρωσή εκλογικών απωλειών από προσέλκυση ψηφοφόρων άλλων κομμάτων. Και αυτό γιατί οι θυσίες κάποιων γίνονται ωφελήματα κάποιων άλλων. Τίποτα δεν προκύπτει δωρεάν!

Οι αναγκαίοι πόροι προκύπτουν με ταυτόχρονη παραγωγή πλούτου, που χωρίς αυτήν τα κρατικά ταμεία αδειάζουν. Εκτός βέβαια αν διαθέτεις ικανή αποταμίευση, κάτι που είναι απίθανο για την Ελλάδα. Ύστερα δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ύπαρξη των “ιερών αγελάδων”, οι οποίες σπανίως καλούνται από κυβέρνηση να συμβάλουν στην πληρωμή του λογαριασμού, γιατί αυτές συμβάλλουν στην αύξηση της εκλογικής πελατείας.

Με όλα αυτά εισέρχεται στην εξίσωση και το ηθικό μέρος, γιατί ο κάθε συνδυασμός μέτρων συνδέεται και με απώλειες ζωών. Και εδώ ο στόχος πρέπει να είναι τέτοιος, ώστε όταν ο ασθενής φτάσει στο νοσοκομείο να έχει στη διάθεσή του τις απαραίτητες υπηρεσίες που μπορεί να του προσφέρει η ιατρική, ώστε να έχουμε τη συνείδησή μας –τουλάχιστον σε αυτό το σκέλος– ήσυχη.

Ευθύνονται κυβέρνηση και αντιπολίτευση

Το βάρος σε αυτή την περίπτωση το φέρουν οι πολέμιοι της μάσκας, αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από φανατικούς, που στερούνται ακόμα και ίχνη ανθρωπιάς; Για το λόγο αυτό φροντίζει κανείς η πανδημία να μην ξεφεύγει πέραν του επιπέδου, όπου με άνεση η υπάρχουσα υποδομή μπορεί να προσφέρει τις απαραίτητες υπηρεσίες στους νοσούντες. Την ευθύνη γι’ αυτή την ισορροπία την έχει κατ’ αρχήν η κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία πρέπει με κάθε τρόπο να συμβάλλουν στην επιτυχία της προσπάθειας για να έχουν και μερίδιο στα ωφελήματα που θα προκύψουν.

Στην Ελλάδα άρχισε ο δεύτερος εγκλεισμός, ως αποτέλεσμα της έξαρσης της πανδημίας. Εκ του αποτελέσματος συμπεραίνεται ότι η επιλογή της ενίσχυσης του τουριστικού κλάδου θα έπρεπε στο τέλος της περιόδου, να συνοδευτεί με τη λήψη των απαραίτητων μέτρων. Υπήρξαν από τους ειδικούς εισηγήσεις για τέτοια μέτρα; Εάν ναι τότε την ευθύνη την έχει η κυβέρνηση για την καθυστέρηση εφαρμογής τους.

Ευθύνη έχει, επίσης, και η αξιωματική αντιπολίτευση. Αντί να συμβάλλει στον περιορισμό των κρουσμάτων, ενθάρρυνε τις πρόσφατες καταλήψεις σε σχολεία, καθώς και τις πορείες, από όπου ενισχύθηκε η μετάδοση του ιού. Η αξιωματική αντιπολίτευση, ως συνεργός στην αύξηση των κρουσμάτων, δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στην κριτική της κυβέρνησης για την αποτυχία του ελέγχου της πανδημίας, αλλά να κάνει και κάποια αυτοκριτική, αντί να μιλά για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου!

Χρήσιμη η συζήτηση της Τρίτης

Ας ελπίσουμε ότι όλοι οι ασθενείς θα έχουν στη διάθεσή τους τις απαραίτητες υπηρεσίες. Εξάλλου, την Τρίτη όλα τα κόμματα θα έχουν τη δυνατότητα να ξετυλίξουν το σχέδιό τους για την αντιμετώπιση της πανδημίας στη Βουλή και όχι σε σύσκεψη πολιτικών αρχηγών αρχηγών. Σε αντιδιαστολή με τα εθνικά θέματα που άπτονται της ασφάλειας της χώρας και απαιτούν μυστικότητα, η αντιμετώπιση της πανδημίας απαιτεί δημοσιότητα.

Μέχρι τώρα ακούμε αοριστίες του τύπου «με έναν νόμο θα καταργήσω τα μνημόνια». Οι πολιτικοί οφείλουν με υπεύθυνο λόγο να διαπαιδαγωγήσουν την κοινωνία, με στόχο να μειωθούν οι φανατικοί με τις αντικοινωνικές συμπεριφορές. Αντί γι’ αυτό τα κόμματα επιδίδονται σε λαϊκισμό με στόχο την επιφανειακή ικανοποίηση της εκλογικής τους πελατείας.

Στην πραγματικότητα, ούτε το πολιτικό σύστημα, ούτε η κοινωνία είναι άμοιροι ευθυνών σε ό,τι αφορά την έξαρση της πανδημίας. Αναφέρομαι ιδίως σε εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που θεωρεί ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να συμπεριφέρεται κατά εγκληματικό τρόπο, αφού αυτός τελικά οδηγεί να χάνονται ζωές συνανθρώπων μας. Ίδωμεν!