Η Γερμανία οδηγεί για μία ακόμα φορά την Ευρώπη στον γκρεμό

Η σύνοδος των ηγετών των 27 χωρών της ΕΕ, δεν κατάφερε να καταλήξει σε συμφωνία –για μια ακόμη φορά– αναφορικά με τα κεφάλαια που απαιτούνται για να αντιμετωπίσουν οι χώρες-μέλη τις συνέπειες της πανδημίας. Και πάλι ο άξονας με ηγέτη τη Γερμανία αρνήθηκε τη συνταγή του κορονοομολόγου και επιμένει στην παροχή δανείων! Το μπαλάκι πετάχτηκε τελικά στην Κομισιόν με εντολή να βρει τρόπο για να συμφωνήσουν όλοι έως την 6η Μαΐου.

Και όλα αυτά παρά την παρέμβαση της προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Κριστίν Λαγκάρντ, που προειδοποίησε τους ηγέτες της ΕΕ ότι το ευρωπαϊκό ΑΕΠ μπορεί να βουτήξει ως και 15% εξαιτίας της πανδημίας και ότι διακινδυνεύουν να «κάνουν πολύ λίγα, πολύ καθυστερημένα». Τον κώδωνα του κινδύνου έκρουσε και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου Νταβίντ Σασσόλι που προειδοποίησε ότι «κανείς δεν μπορεί να πιστεύει πως θα τα καταφέρει μόνος του. Χρειαζόμαστε ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ, το οποίο αυτή τη φορά θα χρηματοδοτηθεί από την Ευρώπη».

Ο χρόνος κυλάει, η ανεργία και η ύφεση καλπάζουν και κανείς δεν ξέρει πότε θα αποκατασταθούν ομαλές συνθήκες εργασίας. Παρόλα αυτά, ο ευρωπαϊκός βορράς επιμένει, πως η βοήθεια προς το νότο πρέπει να γίνει με νέα δάνεια. Δάνεια που οι υπερχρεωμένες από την κρίση του 2008 χώρες, θα είναι αδύνατον να αποπληρώσουν. Θα μένουν ισοβίως όμηροι των χωρών του Βορρά!

Η κοινή λογική και οι Γερμανοί

Η κοινή λογική λέει, ότι είναι προς το συμφέρον της Γερμανίας και των χωρών που την ακολουθούν, να ενισχύσει την ιδέα ενός ευρωπαϊκού “σχεδίου Μάρσαλ”. Η εξαγωγική ισχύς της απαιτεί να διατηρηθεί η αγοραστική δυνατότητα των πολιτών των χωρών, στις οποίες εξάγει, ώστε να απορροφούν τα προϊόντα της. Διαφορετικά, ακόμα και οι βιομηχανικοί κολοσσοί, όπως είναι ο όμιλος της Volkswagen με 670.000 και πλέον εργαζόμενους, θα υποχρεωθούν να μειώσουν δραματικά την παραγωγή τους με χιλιάδες απολύσεις, ώστε να μείνουν βιώσιμες στην κρίση.

Πως θα αντιμετωπιστεί η παράλυση του ευρωπαϊκού κολοσσού κατασκευής αεροπλάνων Airbus με 17 εργοστάσια και 140.000 εργαζόμενους, με μηδενικές παραγγελίες; Πως θα επιβιώσουν τα μεγάλα ναυπηγεία της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Φινλανδίας που ειδικεύονται στην κατασκευή κρουαζιερόπλοιων, τώρα, κυριολεκτικά χωρίς αντικείμενο;

Είναι δυνατόν οι γερμανικές ελίτ να είναι τόσο κοντόφθαλμες; Να μην βλέπουν τη διάχυση της κρίσης; Και αν δεν είναι, ποιο είναι τελικά το σχέδιο τους; Να πάρουν την ρεβάνς μετά τις οδυνηρές ήττες σε δύο παγκόσμιους πολέμους; Να νικήσουν στον τρίτο, αυτόν που θα διεξαχθεί με πεδίο μάχης την οικονομία και να υποτάξουν τελικά όλη την Ευρώπη; Σχεδιάζουν την ανασύσταση της Πρωσικής Αυτοκρατορίας και την συνεργασία με την Αυστροουγγαρία; Εκτιμούν πως με την αποχώρηση της Βρετανίας από την ΕΕ, έχουν το πλεονέκτημα απέναντι στην φλύαρη αλλά άτολμη Γαλλία; Υπερβολή;

Ο Νότος και ο ρόλος της Γαλλίας

Δεν φοβούνται την αντίσταση των χωρών του Νότου και την πιθανότητα ενός συνασπισμού με τάσεις αυτονόμησης; Δεν φοβούνται τις συνέπειες στην οικονομία τους, όταν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού και της οικονομικής ισχύος της Ένωσης, αποφασίσει να συνεχίσει ξεχωριστά; Η Γαλλία είναι η δεύτερη οικονομική δύναμη της ΕΕ, η Ιταλία η τρίτη και η Ισπανία η τέταρτη.

Αν τελικά έως την 6η Μαϊου δεν έχει βρεθεί ρεαλιστική λύση που να καλύπτει τις ανάγκες των χωρών του Νότου, τότε ίσως έχουμε τις πρώτες απαντήσεις. Θα φανεί δηλαδή, αν η γερμανική ηγεσία, με το συμπαγές πολιτικό σύστημα, έχει αποφασίσει να υποτάξει τον ευρωπαϊκό νότο. Θα φανεί εάν το Βερολίνο αποσκοπεί σε μία κούρσα αντοχής, στηριζόμενο στα οικονομικά αποθέματα που διαθέτει, μέχρι οι αδύναμοι του νότου να παραδοθούν πλήρως. Η επιλογή της βοήθειας, κυρίως μέσω δανείων, είναι για την εθνικιστική Γερμανία, το νέο όπλο.

Σε αυτές τις εξελίξεις, κρίσιμος είναι ο ρόλος της Γαλλίας που είναι ιστορικά υποχρεωμένη να ηγηθεί για την σωτηρία της ΕΕ. Στη σύνοδο της Πέμπτης ο πρόεδρος Μακρόν διατύπωσε τη θέση ότι «οποιαδήποτε ευρωπαϊκή βοήθεια δεν πρέπει να δοθεί με τη μορφή δανείων, αλλά επιδοτήσεων». Εάν δεν επιμείνει σ’ αυτή τη θέση, η διάλυση του μεγαλύτερου πολιτικού πειράματος, η συγκρότηση της ΕΕ, θα είναι θέμα χρόνου.

Πως θα αντέξει η Ιταλία για παράδειγμα, νέα βάρη που θα εκτοξεύσουν το χρέος της, σε συνδυασμό με τη συρρίκνωση του ΑΕΠ, από το 130% που είναι σήμερα στο 180%; Και τι θα συμβεί αν η αστικοδημοκρατική κυβέρνηση που έχει σήμερα η χώρα, λόγω της αναπόφευκτης οικονομικής ασφυξίας, θα φέρει παντοδύναμο στην εξουσία τον εθνικιστή και λαϊκιστή Σαλβίνι;

Παραλύει η διεθνής οικονομία

Στο μεταξύ η παγκόσμια οικονομία παραλύει χωρίς να φαίνεται φως στο τούνελ για την αντιμετώπιση του κορονοϊού. Καμιά χώρα δεν ξεφεύγει μόνη της από την κρίση. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, η ανεργία ξεπέρασε το 17% και αυτό δεν είναι εξαίρεση, είναι ο κανόνας για όλες τις οικονομίες ανεπτυγμένες ή αναπτυσσόμενες. Υπάρχει, όμως, και ο Τρίτος Κόσμος οι αναπτυσσόμενες χώρες υποδουλωμένες από τα χρέη και την τεχνολογική υστέρηση.

Περίπου ένα τρισεκατομμύριο δολάρια χρέους που οφείλουν οι χώρες αυτές θα πρέπει να διαγραφεί στο πλαίσιο μιας παγκόσμιας συμφωνίας που πρότεινε την εβδομάδα που πέρασε η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη (UNCTAD) για να καταφέρουν οι φτωχότερες χώρες να ανταπεξέλθουν στις επιπτώσεις της πανδημίας. Ποιος θα απαντήσει, όταν οι παγκόσμιοι θεσμοί έχουν καταρρεύσει;

Και αν μια φορά είναι δύσκολη η θέση των άλλων χωρών-μελών του νότου, δύο φορές είναι δύσκολη η θέση της Ελλάδας. Μια κυβέρνηση που δεν πιστεύει στα εργαλεία των δημόσιων αναπτυξιακών παρεμβάσεων, με προσωπικό το οποίο εξακολουθεί να διαχειρίζεται πόρους με κομπίνες και ένα ιδιωτικό τομέα ανίκανο να ηγηθεί στα πλαίσια του υγιούς ανταγωνισμού, αφήνει το ελληνικό λαό απροστάτευτο σε αυτή την τεράστιων δυσκολιών δοκιμασία.