Η Καρυστιανού αποδομεί τη συγκάλυψη και την αλαζονεία του 41%

Τι έκανε άραγε το κράτος σε αυτό τον ένα χρόνο; Απλά προσπάθησε να υποβαθμίσει και να ξεχαστεί το θέμα. Με τη βοήθεια των συστημικών ΜΜΕ, κατάφερε αρχικά η τραγωδία των Τεμπών να βρίσκεται χαμηλά στην πολιτική ατζέντα, ειδικότερα πριν από τις εκλογές. Το σύστημα είχε κατορθώσει να αποσύρει το θέμα από την επικαιρότητα. Η Μαρία Καρυστιανού, καταθέτοντας στην Εξεταστική για το έγκλημα, είπε, «αντί από τις πρώτες δέκα μέρες να μπούνε κάποιοι φυλακή, ερχόμαστε ένα χρόνο μετά να δούμε αν υπάρχουν ευθύνες».

Οι προσπάθειες της κυβέρνησης έπεσαν στο κενό. Η προσπάθεια συγκάλυψης της υπόθεσης των Τεμπών, κατέστη μία ανοικτή πληγή για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που χρεώνεται προσωπικά την οργή της κοινής γνώμης. Επιπλέον οι εν εξέλιξει κρίσιμες δικαστικές έρευνες, στο πλαίσιο της Γενικής Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας και η ομιλία καταπέλτης της Καρυστιανού στο Ευρωκοινοβούλιο, πλήττουν την εικόνα του Μητσοτάκη, εν όψει και της φημολογούμενης διεκδίκησης ευρωπαϊκού αξιώματος. Σε οποιαδήποτε ευνομούμενη χώρα του πλανήτη, η υπόθεση των υποκλοπών, καθώς και η επιχειρούμενη συγκάλυψη στο έγκλημα των Τεμπών θα είχαν οδηγήσει σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις.

Για πρώτη φορά από την ανάληψη της εξουσίας η κυβέρνηση βρίσκεται σε πανικό. Μετά το εμφατικό 41%, λίγους μήνες μετά την τραγωδία των Τεμπών, πίστεψε ότι η λήθη λειτούργησε κι αυτήν την φορά. Η κυβέρνηση με τα επιδόματα προσπάθησε και κατάφερε να “εξαγοράσει” συνειδήσεις. Το 41% οφείλεται εκτός των άλλων (πχ φόβος δεύτερης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ) και στην επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης. Με την αλαζονεία που την διακατέχει, δεν υπολόγισε όμως κάτι. Τις μανάδες, σαν τη Μαρία Καρυστιανού. Τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους και τα παιδιά που έχασαν το γονιό τους. Την οδύνη αυτών των ανθρώπων που αυτήν την φορά σε σχέση με το Μάτι, βρήκαν άξιο εκφραστή τους, την κ. Καρυστιανού, η οποία έγινε σημαία κατά της επιχειρούμενης συγκάλυψης.

Το Μαξίμου δεν υπολόγισε επίσης την οργή μεγάλου μέρους της κοινωνίας που προκλήθηκε από την εξόφθαλμη προσπάθεια απόκρυψης ευθυνών, με αποτέλεσμα να βλέπει έκπληκτο ένα χρόνο μετά, την οργή πολιτών να μεγαλώνει. Η ηθική απαξία μεγεθύνθηκε από την πρωτοφανή έλλειψη ενσυναίσθησης και τις αλχημείες της κυβέρνησης, πάνω σε μια τραγωδία η οποία έχει αφήσει βαθιά πληγή στην ελληνική κοινωνία. Με μία αντιπολίτευση, με ηγέτες κατά πλειοψηφία κατώτερους των περιστάσεων, οι συγγενείς των θυμάτων προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το καλά οργανωμένο σύστημα, που γνωρίζει καλά πώς να επιβιώνει από όσα συμβαίνουν απλά την “κακιά ώρα”, όπως στο Μάτι, τη Μάνδρα, την Ηλεία, την Εύβοια κ.λπ.

Συλλογή υπογραφών

Σε μία χώρα που ο υπεύθυνος υπουργός λίγες ημέρες πριν την τραγωδία διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι τα τρένα είναι ασφαλή (και ζήτησε τα ρέστα με την ομιλία του στην Βουλή) ενώ άλλος υπουργός ισχυρίσθηκε ότι αν λεγόταν η αλήθεια, ποιος θα ταξίδευε με τα τραίνα, βάζοντας στη ζυγαριά τις ανθρώπινες ζωές και τα κέρδη της επιχείρησης, σε μία χώρα που πάει να βγάλει λάδι τον Μίχο γιατί έχει “άκρες”, σε μία χώρα που δεν υπάρχει ίχνος πολιτικής ευθιξίας, εμφανίστηκε ένα κίνημα που απειλεί την ανεξέλεγκτη κυβερνητική αυθαιρεσία.

Η πρόεδρος του Συλλόγου “Τέμπη 2023”, Μαρία Καρυστιανού, με μία καινοτόμο πρωτοβουλία έκανε κάλεσμα για τη συγκέντρωση υπογραφών στο ψήφισμά της, για το νόμο “περί ευθύνης υπουργών”. Οι υπογραφές ξεπέρασαν τις 1,341,000 ενώ ο αριθμός θα ήταν σαφώς μεγαλύτερος, εάν όλοι οι πολίτες μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτούμενες ηλεκτρονικές διαδικασίες. Σε ένα ευνομούμενο Κράτος η Μαρία Καρυστιανού και οι υπόλοιποι γονείς των παιδιών δεν θα είχαν χρειαστεί να συστήσουν ειδική επιτροπή, ούτε να προβούν στη διαδικασία συγκέντρωσης υπογραφών. Θα αντιμετώπιζαν σιωπηρά την οδύνη τους αναμένοντας την απόφαση της Δικαιοσύνης. Θα ήταν βέβαιοι ότι οι ένοχοι θα βρεθούν και θα πληρώσουν. Αυτά σε μία χώρα όπου θα λειτουργούσε το Κράτος Δικαίου. Αντίθετα βλέπουν την προσπάθεια της κυβέρνησης να μπαζώσει τον πόνο και την οργή τους, μετά το μπάζωμα των πειστηρίων!

Η τιμωρία των ενόχων για την τραγωδία των Τεμπών δεν είναι υπόθεση των συγγενών των θυμάτων. Μας αφορά όλους, με τη νοερή μας συμπαράσταση δίνουμε δύναμη στην Μαρία Καρυστιανού και στους άλλους γονείς και συγγενείς των θυμάτων, να συνεχίσουν τον αγώνα τους για το αυτονόητο: Την τιμωρία των ενόχων. Η ηθική απαξίωση δεν αρκεί, είναι απαραίτητη η τιμωρία όλων αυτών που δεν κάνουν μια έστω πράξη που θα έδειχνε ότι έχουν την ελάχιστη ευαισθησία.

Η αναζήτηση “Ιφιγένειας”

H καταγεγραμμένη πλέον, φθορά της κυβέρνησης όπως καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις, σφίγγει τον κλοιό προς τον πρώην υπουργό Μεταφορών Κώστα Α. Καραμανλή, καθώς γίνεται σύμφωνα με πληροφορίες, κυρίαρχη άποψη στο κυβερνητικό επιτελείο, ότι η εκτόνωση της κοινωνικής έντασης θα επέλθει μέσα από την παραίτηση του πρώην υπουργού από το βουλευτικό αξίωμα. Μόνο τυχαίες δεν φαίνεται να είναι οι δηλώσεις ενός υπουργού και τριών βουλευτών που θεωρούνται “μητσοτακικοί”, οι οποίοι “άδειασαν” τον Κώστα Καραμανλή, παρά το γεγονός ότι κυβερνητικές πηγές διέψευσαν, ότι έχει δοθεί “γραμμή” για την άσκηση δημόσιων πιέσεων.

Παρά τα χειροκροτήματα των κυβερνητικών βουλευτών κατά την ομιλία του, δεν έχει φύγει από την Πειραιώς η ιδέα να γίνει “Ιφιγένεια” ο πρώην υπουργός Μεταφορών, παραιτούμενος της βουλευτικής του έδρας (ο ίδιος είπε ότι δεν κρύβεται πίσω από καμία ασυλία) για να καταλαγιάσει η λαϊκή κατακραυγή, ώστε να μην πληγεί το Μαξίμου και προσωπικά ο πρωθυπουργός. Υπάρχει και μία άλλη εκδοχή που συζητείται ότι έχει πέσει στο τραπέζι: Η παραίτηση από τη βουλευτική ασυλία, και όχι από το βουλευτικό αξίωμα.

Για την άρση της βουλευτικής ασυλίας γεννάται Συνταγματικό ζήτημα, καθώς σε ό,τι αφορά την ποινική ευθύνη υπουργών, δεν τίθεται ζήτημα ασυλίας και άδειας για δίωξη. Στις περιπτώσεις αυτές εφαρμόζεται το άρθρο 86 του Συντάγματος και η Βουλή (δηλ. η κυβέρνηση) ασκεί δικαστική εξουσία, αφενός ασκώντας την ποινική δίωξη (και όχι ο Εισαγγελέας) και αφετέρου διενεργώντας προκαταρκτική εξέταση δηλ. κάνει διερεύνηση του εγκλήματος.

Απαγορεύεται στην κοινή δικαιοσύνη να προβεί σε οποιαδήποτε διερεύνηση του υπουργικού αδικήματος. Επομένως, οι δηλώσεις ότι η Δικαιοσύνη διερευνά τυχόν ποινικές ευθύνες του Καραμανλή για το έγκλημα των Τεμπών, δεν ισχύουν. Εάν ασκηθεί ποινική δίωξη από την Βουλή (δηλ. από την κυβέρνηση) κατά υπουργού (νυν ή πρώην), η υπόθεση δεν εκδικάζεται από τα κοινά ποινικά δικαστήρια, όπως για όλους τους πολίτες, αλλά από Ειδικό Δικαστήριο (“υπουργοδικείο”).

Ως εκ τούτου απαγορεύεται στην Δικαιοσύνη να ερευνήσει για υπουργικό αδίκημα και τυχόν ποινικές ευθύνες του Καραμανλή. Επομένως τα τυχόν ποινικά αδικήματα του Καραμανλή δεν είναι σε φάση αναμονής ολοκλήρωσης της δικαστικής έρευνας, όπως δηλώνουν στελέχη της ΝΔ, διότι ο ανακριτής διερευνά ποινικά αδικήματα κάθε άλλου προσώπου, εκτός του Καραμανλή. Απαγορεύεται η διερεύνηση τυχόν ευθυνών πρώην υπουργών από τον ανακριτή ή άλλον δικαστικό λειτουργό. Είναι λοιπόν αναληθές ότι τάχα αναμένουμε τα συμπεράσματα της Δικαιοσύνης, για να δούμε εάν η Βουλή πρέπει ή δεν πρέπει να ασκήσει ποινική δίωξη στον Καραμανλή.

Ρωγμή στη στήριξη των ΜΜΕ

Η κυβέρνηση απολάμβανε μία πρωτοφανή στήριξη από το σύστημα των ΜΜΕ. Ο νόμος Πέτσα, οι τηλεοπτικές διαφημίσεις λόγω πανδημίας σε επιλεγμένα ΜΜΕ, η επινόηση της χρηματοδότησης στους επτά ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς πανελλαδικής εμβέλειας, λόγω… Ουκρανίας, είχαν εξασφαλίσει την ανοχή των συστημικών ΜΜΕ. Αυτό το μέτωπο φαίνεται να εμφανίζει ρωγμές. Ο μέχρι τώρα “υπόγειος πόλεμος” μεταξύ του Μαξίμου και του ιδιοκτήτη της Alter Ego Β. Μαρινάκη, που είχε αφετηρία ζητήματα του ποδοσφαίρου, είναι πλέον εμφανής και παίρνει πολιτική διάσταση, απειλώντας την σχεδόν πλήρη ανοχή που απολάμβανε η κυβέρνηση, χωρίς την οποία προφανώς θα είχε καταρρεύσει. Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι οι αποκαλύψεις περί “μονταζιέρας” δημοσιεύτηκαν, στο Βήμα της Κυριακής. Με την αγορά των τίτλων και των σημάτων της εμβληματικής “Ελευθεροτυπίας”, αυτός ο πόλεμος αποκτά μεγαλύτερη διάσταση, εκτός και αν επέλθει κάποιος “αμοιβαίος” συμβιβασμός.

Εν κατακλείδι, η διαχείριση και η επιχείρηση συγκάλυψης του δυστυχήματος των Τεμπών αναδεικνύεται σε καταλύτη που αυξάνει την κοινωνική δυσαρέσκεια. Για πρώτη φορά αμφισβητείται η κυριαρχία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Στα ήδη συσσωρευμένα προβλήματα που προέκυψαν την τελευταία πενταετία όπως οι υποκλοπές, η παρατεταμένη ακρίβεια, τα ζητήματα των ιδιωτικοποιήσεων σε Υγεία και Παιδεία, ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, η υποβάθμιση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, η τραγωδία των Τεμπών έγιναν η αιχμή του δόρατος της κοινωνικής αντίδρασης που απειλεί την κυβέρνηση, η οποία με τις προκλητικές δηλώσεις στελεχών της διογκώνει ακόμη περισσότερο τη λαϊκή οργή. Το Μέγαρο Μαξίμου έπεσε θύμα της αλαζονείας του, θεωρώντας ότι και τα Τέμπη θα ξεχασθούν.

Περιμένοντας τον Γκοντό, δηλαδή έναν πολιτικό που μεταξύ άλλων, θα έβλεπε τις επόμενες γενιές και όχι τις επόμενες εκλογές, ήρθε η Μαρία Καρυστιανού. Το φαινόμενο Καρυστιανού δεν θα πρέπει να αποτελέσει μία κοινωνική αναλαμπή. Θα πρέπει να αποτελέσει την απαρχή δημιουργίας ενός κοινωνικού φορέα πλαισιωμένου από προσωπικότητες κύρους, (της κ. Καρυστιανού συμπεριλαμβανομένης), διαφορετικού επιστημονικού πεδίου, που θα ελέγχει αξιόπιστα, μακριά από πολιτικές επιρροές την κυβερνητική πολιτική, ασκώντας κριτική και θέτοντας ενστάσεις όποτε κρίνεται σκόπιμο, σε κυβερνητικές αποφάσεις που αφορούν τα εθνικά μας θέματα, το κράτος δικαίου, την οικονομική πολιτική κ.λπ. Οι καιροί ου μενετοί…