Η Καρυστιανού, το σχόλιο Λυγερού, οι αντιδράσεις και το ερωτηματικό…

Τότε πάνω-κάτω ήταν και οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό που οι εγκάθετοι προσπάθησαν με κάθε τρόπο να διαλύσουν. Είχα αποτυπώσει και δημοσιοποιήσει φωτογραφίες και πολλαπλά βίντεο με τις απόπειρες διάλυσης.  Από τότε πέρασαν κάποιοι μήνες και φτάνουμε στην πρωτοβουλία της κ. Καρυστιανού για τη διαμαρτυρία του Σαββάτου και στο σχόλιο του Σταύρου Λυγερού.

Δεν θα σταθώ στην κακεντρέχεια των τοποθετήσεων όσων προσπαθούν με προσωπικές επιθέσεις να λοιδορήσουν τον Σταύρο Λυγερό και τα λεγόμενά του. Η κουλτούρα του κραξίματος, το τρολάρισμα, οι υβρισμοί και οι προσωπικές επιθέσεις είναι αγαπημένη συνήθεια ορισμένων χρηστών του διαδικτύου. Από εκεί και πέρα είτε συμφωνείς με όσα λέει ο Σταύρος Λυγερός, είτε διαφωνείς, οφείλεις να διατηρείς ζωντανές τις συνδέσεις σου με την πραγματικότητα.

Και η πραγματικότητα λέει ότι οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις που έγιναν 28/2/25 δεν επαναλήφθηκαν. Η πραγματικότητα λέει πως τα μαγαζιά το Σάββατο είχαν πελατεία που διασκέδαζε και έπινε το ποτό της πέριξ του Συντάγματος, όπως κάθε ωραίο Σαββατόβραδο. Η πραγματικότητα λέει πως τέτοιες πρωτοβουλίες δεν μπορούν ερασιτεχνικά και ψευτοαυθορμητίστικα να ανακοινωθούν μιάμιση μέρα πριν, αν θέλουν να πετύχουν.

Η κ. Καρυστιανού και η πραγματικότητα

Η πραγματικότητα λέει πως άντε πάμε και βγήκαμε στους δρόμους και  ξαναβγήκαμε και ξαναβγήκαμε  με αυτό από μόνο του πολιτική δεν κάνεις. Η πραγματικότητα λέει πως όντως η κ. Καρυστιανού επισήμως δεν ανακοίνωσε ποτέ τη δημιουργία κανενός κόμματος μέχρι σήμερα, αλλά ο Σταύρος Λυγερός δεν λέει αυτό. Λέει πως η πραγματικότητα της πολιτικής είναι σύνθετη και με καλέσματα διαμαρτυρίας σκέτα, πολιτική δεν γίνεται. Η πραγματικότητα λέει πως όντως ένα κόμμα, ένας πολιτικός φορέας οφείλει να έχει πρόγραμμα για την Παιδεία, την Υγεία, την εξωτερική πολιτική, το μεταναστευτικό, το δημογραφικό κ.α. Δεν στέκεται σε μια μονοθεματική ατζέντα, ούτε περιορίζεται στη δημόσια έκφραση μιας συλλογικής αγανάκτησης ή ενός πόνου που γίνεται δράση.

Η πραγματικότητα λέει πως η κ. Καρυστιανού δεν ίδρυσε κόμμα, αλλά αγωνίζεται για την απόδοση δικαιοσύνης στο έγκλημα των Τεμπών. Αλλά η πραγματικότητα λέει επίσης πως η κ. Καρυστιανού το πάει παραπέρα, δεν μένει εκεί. Και καλά κάνει, γιατί η παρούσα κυβέρνηση δεν έχει μόνο το έγκλημα των Τεμπών στις πλάτες της, αλλά και άλλα εγκλήματα, σκάνδαλα κλπ. Αλλά που το πάει άραγε; Ασαφές, θολό και άγνωστο. Ασαφές θολό και άγνωστο εδώ και πολλούς μήνες μετά τις εμβληματικές διαμαρτυρίες.

Υπήρχε η πολιτική και κοινωνική αναγκαιότητα, μετά την 28η Φλεβάρη, υπήρχε και η βάση για να δημιουργηθεί ένα κοινωνιοπολιτικό κίνημα Απόδοσης Δικαιοσύνης και Κάθαρσης, όχι κόμμα, όχι πολιτικό φορέα. Κίνημα που θα έβαζε το ζήτημα της κάθαρσης σε θεσμικό και ηθικό επίπεδο του θεσμού της δικαιοσύνης. Σε κάθε πόλη, σε κάθε κωμόπολη ή χωριό της Ελλάδας και στην ομογένεια. Χωρίς χρώματα, χωρίς ιδεολογικές περιχαρακώσεις, χωρίς κομματικές ταυτότητες –  όπως ισχυρίζεται και η κ. Καρυστιανού.

Κίνημα που θα πίεζε το σύνολο των πολιτικών εκπροσώπων και των κομμάτων για κάθαρση αποκάλυψη των συγκαλύψεων και απόδοση δικαιοσύνης, όλων των εμπλεκόμενων οριζόντια και κάθετα, σε όλα τα εγκλήματα, με άμεσους και έμμεσους νεκρούς και θύματα σε όλη την ελληνική επικράτεια. Οι συνθήκες για την ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος υπήρχαν, αλλά αυτό δεν έγινε. Χωρίς βεβαίως γι’ αυτό να ευθύνεται απαραίτητα, αποκλειστικά και προσωπικά η κ. Καρυστιανού.

Θα πρέπει, όμως, να αναρωτηθούμε γιατί δεν έγινε. Και όταν αναρωτηθούμε γιατί δεν έγινε θα σκεφτούμε το φαινόμενο της κοινωνιοπολιτικής παρακμής της κοινωνίας. Δηλαδή τη στιγμή που οι πολιτισμοί, οι κοινωνίες και τα άτομα χάνουν  τη ζωτική τους ενέργεια και βιώνουν υπαρξιακή κρίση, ένα κενό. Τότε θα ξανασκεφτούμε το κατά τη γνώμη μου καλοπροαίρετο σχόλιο του Σταύρου Λυγερού προς την κ. Καρυστιανού. Θα το ξανασκεφτούμε μέσα από την προοπτική που μου θύμισε ένας Λάκωνας φίλος μου φέτος το καλοκαίρι «μην ξεχνάς –όπως μου είπε– πως οι ίδιοι που υποδέχθηκαν τον Ιησού μετά Βαΐων και κλάδων, φώναζαν Βαραββάς λίγο πριν τη σταύρωσή του»!