Η κατάργηση των πολιτογραφήσεων, αυτοκατάργηση της κυπριακής κυβέρνησης

 

Ντροπή και αηδία μόνο πρέπει να αισθανθεί κάποιος παρακολουθώντας το βίντεο του Al Jazeera για την Κύπρο, σε σχέση με το θέμα των πολιτογραφήσεων. Οι πρωταγωνιστές, “αντιπρόσωποι του λαού”, διαμεσολαβούντες και λοιποί, παρουσιάζονταν έτοιμοι να προσφέρουν “διευκολύνσεις”, για να παραδοθεί διαβατήριο της Κυπριακής Δημοκρατίας σε κάποιο ξένο, που είχε κάποια… προβληματάκια.

Φαινόμενα παρατεταμένης παρακμής. Παρακμιακές εικόνες, μιας χώρας που είναι αιχμάλωτη των παθογενειών. Είναι το χαρακτηριστικό ενός συστήματος, που προ πολλού έπρεπε να καταρρεύσει αλλά κάποιοι- φευ- το συγκρατούν. Η υπόθεση με τα cyprus papers, θα συντηρείται στον ορίζοντα όσο τα στοιχεία υπάρχουν και επιβεβαιώνουν τις κομπίνες, που έχουν γίνει από κάποιους. Κάθε φορά στην επικαιρότητα είναι άλλοι! Η παρέα μεγαλώνει.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως κακόγουστο αστείο και μυαλό δεν βάζουν κάποιοι. Από τη σημαία ευκαιρίας, στα διαβατήρια ευκαιρίας και πρώτου ξεπουλήματος. Και οι πολιτογραφήσεις, που έσωσαν λένε την οικονομία και φούσκωσαν τα πορτοφόλια μερικών, λίγων, είναι όπως πολλές φορές αναφέρθηκε “Πρόγραμμα προοπτικής”. Είναι χρήσιμο το Πρόγραμμα, σημείωναν και όπως αναφέρεται ενίοτε διακομματικά, πρέπει να προστατευθεί.

Το Πρόγραμμα, ωστόσο, χθες καταργήθηκε. Μετά τις αλλαγές που έγιναν, τις δικλείδες ασφαλείας με τις οποίες “θωρακίσθηκε”, δεν κατάφεραν να κλείσουν όλα τα παραθυράκια εκτροπής από τη νομοθεσία. Η χθεσινή απόφαση της κυβέρνησης συνιστά επιβεβαίωση της αποτυχίας της, να εφαρμόσει σωστά το Πρόγραμμα.

Το γιατί απαντάται από το τελευταίο βίντεο αλλά και από τα όσα θα ακολουθήσουν. Εκεί να δούμε πώς θα τα διαχειριστούν οι νέοι πρωταγωνιστές. Όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόσει ένα Πρόγραμμα διασφαλίζοντας τα αυτονόητα, τον αυστηρό έλεγχο και την πλήρη εφαρμογή της νομοθεσίας, τότε η λύση δεν είναι η κατάργησή του, καθώς αυτοκαταργείται η ίδια. Και χθες αυτοκαταργήθηκε.

Το κόστος των πολιτογραφήσεων

Μέχρι τώρα, από αυτή την ιστορία ουδείς έχει κόστος, πλην βέβαια της χώρας που κατάφεραν κάποιοι, που παρασύρονται από την οσμή του χρήματος, να την διασύρουν.
«Αυτή είναι η Κύπρος» ακούστηκε κάποιος να λέγει. Και αντί, για παράδειγμα, η αναφορά αυτή να παραπέμπει στον ήλιο, τον καλό καιρό, τη φιλοξενία, τους μεζέδες, τον εναλλακτικό τουρισμό. Αντί η αναφορά αυτή να παραπέμπει στα κατοχικά δεδομένα και στις προσπάθειες απαλλαγής από την κατοχή, για άλλα γινόταν λόγος. Ότι στην Κύπρο όλα μπορούν να γίνουν, εννοώντας τα ακατόρθωτα κι αυτά που σε κανονικές χώρες απαγορεύονται. Αυτή είναι η Κύπρος; Έτσι την κατάντησαν κάποιοι.

Υπάρχει διαχρονικά μια κάστα ανθρώπων, που θεωρούν ότι η Κύπρος τους χρωστά, γιατί άραγε; Και τους ανήκει! Και επειδή θεωρούν ότι πάντα πρέπει να εισπράττουν, παρουσιάζονται ότι είναι υπεράνω θεσμών και νόμων. Είναι υπεράνω του κοινωνικού και εθνικού συμφέροντος. Όταν “συλληφθούν” αρχίζουν να αραδιάζουν τα περί της προσφοράς τους και τους “αγώνες” τους.

Διασύρουν τη χώρα! Κάνουν κακό στη φήμη και στην εικόνα της Κύπρου, που λόγω της συνεχιζόμενης κατοχής την χρειάζεται. Γιατί έτσι πιο εύκολα μπαίνει στο στόχαστρο από τους “συνήθεις υπόπτους”. Μια χώρα που πέρασε από κρίσεις και ακόμη περνά, θα μπορούσε και έπρεπε να είχε λιγότερη ανεκτικότητα. Να μην ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές. Είναι προφανές πως δεν αναζητείται πλέον, ποιος έχει ηθικό πλεονέκτημα έναντι του άλλου καθώς αυτό έχει χαθεί προ πολλού.

Είναι σαφές πως όταν ο σχεδιασμός και το όραμα είναι η επόμενη πώληση διαβατηρίων, η επόμενη εσωκομματική κόντρα, το συνέδριο, οι εκλογές, οι καρέκλες, τότε με μαθηματική ακρίβεια η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Η “μυρωδιά” του χρήματος είναι μια κατάρα για την πολιτική. Γιατί χρησιμοποιείται ενίοτε σε συνδυασμό με τη δόξα. Για την ακρίβεια το κομματικό και πολιτικό, πολιτειακό όχημα χρησιμοποιείται για υπέρβαση εξουσίας και εξυπηρέτησης δικών τους προσωπικών συμφερόντων.

Αλλά για να μην γίνεται αναφορά μόνο σε όλους αυτούς που ακολουθούν την οσμή του χρήματος, βρισκόμενοι στο… μετερίζι των “αγώνων”, οφείλεται να γίνει και μια αυτοκριτική. Και των ΜΜΕ και των πολιτών. Αρκετά τους έχουμε ανεχτεί. Η αντίσταση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν ανατρέπει νοοτροπίες και παθογένειες. Τα like δεν διορθώνουν τα κακώς έχοντα, αλλά τα διαιωνίζουν!