Η Κεντροαριστερά χωρίς πυξίδα εξουσίας
31/05/2025
Το αδιέξοδο στην Κεντροαριστερά συνεχίζεται αφού οι σχετικές ζυμώσεις είναι χωρίς αποτέλεσμα. Το λεγόμενο “προοδευτικό μέτωπο” αποτελεί μία ορολογία που ακούγεται και γράφεται πολύ συχνά τελευταία. Χαρακτηρίζεται έτσι εμμέσως πλην σαφώς η προσπάθεια της Κεντροαριστεράς να βρει αντίπαλο δέος απέναντι στην “παντοκρατορία” που έχει επιβάλει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, την οποία και κατά μόνας κανένα κόμμα έως τώρα δεν μπορεί να απειλήσει.
Αυτό από μόνο του για τους νυν αντιπάλους του πρωθυπουργού, αποτελεί μία δήλωση αποτυχίας, αφού αποδέχονται πως αδυνατούν σε μία μάχη ίσος προς ίσον να πετύχουν την ανατροπή εκείνη που σύμφωνα με τα λεγόμενά τους απαιτεί ο προοδευτικός χώρος της κεντροαριστεράς. Σε αυτό το πλαίσιο, εδώ και αρκετό καιρό έχουν ξεκινήσει οι “ζυμώσεις” σε ό,τι αφορά ένα μέτωπο, το οποίο να συμπεριλαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις από το Κέντρο και την Αριστερά. Ένα πείραμα, όμως, το οποίο κάθε φορά που περνά την πόρτα του… “εργαστηρίου”, αποτυγχάνει εν τη γενέσει του.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ναυάγιο της συνεργασίας μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Αριστεράς με φόντο την προανακριτική στην Βουλή για τα Τέμπη. Οι δύο πλευρές έδειχναν να βρίσκονται εξαιρετικά κοντά, δίχως όμως η επικείμενη συνεργασία τους να έχει αίσιο τέλος. Αδιάφορο πλέον για συνεργασίες εμφανίζεται και το ΠΑΣΟΚ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης θεωρεί πως η συμπόρευση του κόμματός του με τα κόμματα της Αριστεράς, και κυρίως με την Πλεύση Ελευθερίας, στη συζήτηση για τα Τέμπη, “πλήγωσε” τη Χαριλάου Τρικούπη.
Ημερομηνία λήξης είχε και ο “αρραβώνας” του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου με το Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να ανακοινώσει την κοινή τους κάθοδο, με την Πλεύση Ελευθερίας ωστόσο να χαμηλώνει τους τόνους. Διακρίνεται λοιπόν μία, όχι απλά ασυνεννοησία, άλλα έλλειψη διάθεσης σε ό,τι αφορά την εκπόνηση μίας κοινής ατζέντας που ως στόχο θα έχει να συγκινήσει και να συστρατεύσει το ακροατήριο της Κεντροαριστεράς. Ταυτοχρόνως, η κριτική προς την κυβέρνηση αποδεικνύεται πως δεν αρκεί.
Η Κεντροαριστερά και τα άλλα κόμματα
Επίσης κάτι άλλο που έχει ξεχωριστή σημασία είναι το γεγονός πως τα μικρά κόμματα της Κεντροδεξιάς αλλά και της συντηρητικής Δεξιάς συνεχίζουν να έχουν την δική τους ξεχωριστή απήχηση. Ο Κυριάκος Βελόπουλος φλερτάρει με διψήφιο ποσοστό, ενώ η ΝΙΚΗ και η Φωνή Λογικής που απαρτίζονται από πολιτικές φιγούρες σχεδόν άγνωστες στην κοινή γνώμη, καταγράφουν ποσοστά μεγαλύτερα από κόμματα που απαρτίζονται από προβεβλημένα στελέχη του κέντρου και της Αριστεράς.
Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί η Νέα Αριστερά, η οποία ναι μεν διαθέτει σύνθεση από πρώην υπουργούς της κυβέρνησης Τσίπρα, ωστόσο στις περισσότερες δημοσκοπήσεις δίνει μάχη να ξεπεράσει το 2%. Ενώ την ίδια ώρα και το ΜΕΡΑ25 του Γιάννη Βαρουφάκη δύσκολα θα καταφέρει να περάσει το κατώφλι της Βουλής. Ταυτόχρονα, στην αντίπερα όχθη, ο Αντώνης Σαμαράς έχει στα σκαριά νέο κόμμα το οποίο –σύμφωνα με αναλυτές– μπορεί με το “καλημέρα” να μπει στην εξίσωση του πολιτικού συστήματος, όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα.
Έτσι, λοιπόν, ο ευρύτερος χώρος της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς δεν έχει καταφέρει να βρει κοινό βηματισμό. Οι όποιες σχετικές προσπάθειες έχουν πέσει σε τοίχο για πολλούς λόγους που δεν είναι του παρόντος. Οι εκλογές του 2027, αν και εφόσον γίνουν τότε, είναι τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά! Οποτεδήποτε όμως κι αν ανοίξουν οι κάλπες, όλα δείχνουν πως θα βρουν τον λεγόμενο προοδευτικό χώρο απροετοίμαστο και κυρίως χωρίς προοπτική κυβερνησιμότητας.
