Η κρεμασμένη ταμπέλα ενός αναρχοαυτόνομου πανεπιστημίου

Με λύπη και αγανάκτηση αντικρίσαμε την φωτογραφία του Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ μετά την εισβολή στο γραφείο της πρυτανείας κάποιων φασιστοειδών, που νομίζουν πως με τον τρόπο αυτό αναδεικνύουν αιτήματα που προάγουν την παιδεία και τον πολιτισμό. Το δυστύχημα είναι πως ούτε κανονικοί “αναρχικοί” δεν ήταν, καθώς ακόμα και αυτοί έχουν κάποια ιδεολογική βάση.

Ουσιαστική αντίδραση μέχρι τώρα καμία. Η αστειότητα περί επικήρυξης των δραστών χειροτερεύει τα πράγματα καθώς αναδεικνύει σε μεγαλύτερο βαθμό την ανικανότητα εκείνων που έπρεπε να προασπίσουν το “άσυλο”. Αντίδραση ουσίας – πέραν της λεκτικής καταδίκης – από τους Πρυτάνεις των άλλων ιδρυμάτων καμία ακόμα. Θέση ουσίας από την υπουργό Παιδείας. Καμία ακόμα.

Τοποθετήσεις και δράσεις ουσίας από τα φοιτητικά κινήματα. Καμία ακόμα. Δράση από τους φορείς εκείνους που έπρεπε να αποτρέπουν αυτής της μορφής βιασμό της ανώτατης παιδείας. Καμία ακόμα. Είναι καιρός να το πάρουμε απόφαση: Είμαστε ανίκανοι να προασπίσουμε ως πολίτες την μελλοντική μας πνευματική μας υπόσταση ως κράτος και ως έθνος. Είμαστε ανίκανοι να επιλέξουμε εκείνους που θα αντιληφθούν την πραγματική ανάγκη επανασύστασης της ανώτατης παιδείας.

Το πολιτικό σύστημα έτρεφε νοοτροπίες εντός των ανώτατων ιδρυμάτων προκειμένου να τις χειραγωγήσει και να τις χρησιμοποιήσει. Δεν αντιλήφθηκε πως μετά από 10 χρόνια κρίσης και μνημόνια, η νεολαία που αγωνιζόταν και η νεολαία που αναζητούσε την πρόοδο έχει εξαφανισθεί. Την θέση της πήρε μία νεολαία απογοητευμένη. Μία νεολαία των tablets και της εικονικής πραγματικότητας του διαδικτύου. Σε αυτές τις περιπτώσεις όμως, το κενό πάντα το καλύπτουν τα άκρα.

Τα άκρα που κρεμάνε ταμπέλες στους Πρυτάνεις. Τα άκρα που μέχρι σήμερα παρακολουθούν οι πολιτικοί απαθείς ή ανήμποροι να αντιδράσουν. Είτε γιατί δεν θέλουν, είτε γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν πως η “παρτίδα” της επόμενης ημέρα χάνεται όταν χάνεται η βάση της υπόστασης της παιδείας μας ως έθνος και ως κράτος.

Πρύτανης και λεκτικές καταδίκες

Αν το είχαν αντιληφθεί σήμερα κάποιοι – έστω και προσχηματικά – θα είχαν υποβάλει τις παραιτήσεις τους. Με πρώτη την υπουργό Παιδείας. Άλλωστε, δεν είναι θέμα παραδειγματικής τιμωρίας των δραστών. Είναι θέμα τιμωρίας των διαχρονικά απαθών παρατηρητών. Αυτή η νεολαία που θα αποφοιτήσει από τα ανώτατα ιδρύματα της χώρας – και θα παραμείνει στην χώρα – θα κληθεί να την οδηγήσει στην επόμενη φάση της ιστορίας της.

Με ποια παραδείγματα θα λειτουργήσει; Σε ποια παιδαγωγική βάση θα στηριχθεί για να διαμορφώσει τα ζητούμενο περιβάλλον ανάπτυξης και ισονομίας; Με ποια κριτήρια θα αξιολογήσει την πρόοδο στο μέλλον; Οι λεκτικές καταδίκες αποτελούν τον εύκολο δρόμο για να “ξεπλυθούν” τα προβλήματα και να κερδηθεί χρόνος πετώντας το “μπαλάκι” στους επόμενους που θα κληθούν να το διαχειριστούν.

Δυστυχώς όμως, οι μοναδικές φορές που πετύχαμε να ξεπεράσουμε κρίσεις με επιτυχία υπήρξαν εκείνες που εμπεριείχαν εθνικό κίνδυνο, ή μας επιβλήθηκαν μέτρα που δεν ήταν δυνατόν να αγνοηθούν όπως αυτά για τον κορονοϊό. Κατά συνέπεια διαμορφώνονται δύο πεδία προόδου για την επόμενη ημέρα: Επιβαλλόμενα και κοινωνικά διαμορφωμένα.

Η μέχρι σήμερα εμπειρία δεν αφήνει μεγάλη αισιοδοξία με βάση το επίπεδο αντίδρασης και ανάληψης ευθύνης όπως στην περίπτωση του Πρύτανη της ΑΣΟΕΕ. Ο καιρός θα δείξει….Λίγες ημέρες μετά την επέτειο του ιστορικού ΟΧΙ.