Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στον δρόμο του καθεστωτισμού

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ο ίδιος ο πρωθυπουργός με την ευκαιρία της καραντίνας έχουν επιδείξει εξαιρετικό ζήλο στη ψήφιση νόμων οι οποίοι, σχεδόν όλοι, περιλαμβάνουν ρυθμίσεις αστυνομικού και διοικητικού ελέγχου επιμέρους κοινωνικών ομάδων. Οι αλλεπάλληλες απαγορεύσεις του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος του συνέρχεσθαι θα μπορούσαν να γίνουν προσωρινά ανεκτές στο όνομα της πανδημίας, εφόσον θα είχαν αποτελέσει απόφαση της Βουλής και οπωσδήποτε προϊόν διαβουλεύσεων με κόμματα και κοινωνικούς φορείς.

Η κυβέρνηση επέλεξε να επιβάλλει την απαγόρευση των εκδηλώσεων για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με αστυνομική διαταγή. Θα παρακάμψω το θλιβερό γεγονός των στρατηγών που χαρίζουν τα γαλόνια τους σε κάθε ισχυρό πολιτικό της ημέρας, επιβάλλοντας πομπώδη μέτρα με άσκοπο κλείσιμο σταθμών του μετρό, χιλιάδες αστυνομικούς στους δρόμους, σχεδόν ένας για κάθε ενδεχόμενο διαδηλωτή, με προφανή σκοπό την κατατρομοκράτηση των πολιτών.

Αλλά είναι επίσης ο νόμος για τις διαδηλώσεις με τον οποίο η κυβέρνηση επιδιώκει καταφανώς, είτε να αποθαρρύνει την οργάνωσή τους, είτε να τις καταστήσει δραστικά επικίνδυνες για τους συμμετέχοντες πολίτες. Και ακόμη, ένα καλό δείγμα για τον τρόπο που φαντάζονται τη Δημοκρατία είναι η εκλογή των υπηρεσιακών συμβουλίων του υπουργείου Παιδείας με τη συμμετοχή μιας ισχνότατης μειοψηφίας. Και αυτήν την χονδροειδή αυθαιρεσία της υπουργού Παιδείας, ακολούθησε ο νόμος για την αστυνομία και τις κάμερες εντός των πανεπιστημίων.

Σε αυτά και άλλα ήρθε πρόσφατα να προστεθεί, και μάλιστα ως συμπλήρωμα του αντιτρομοκρατικού νόμου, η άθλια ευρωπαϊκή οδηγία περί έργων τέχνης και δη μουσικών που προτρέπουν σε βία και τα παρόμοια. Πρώτο βήμα επιβολής κάποιας προληπτικής λογοκρισίας σε επικίνδυνους υποψήφιους τρομοκράτες, οπλισμένους με κιθάρες και ντραμς (προσοχή ιδίως στους μπασίστες).

Υπάρχουν, άραγε, πιο μεγάλοι τρομοκράτες ελεύθεροι σήμερα στη χώρα από τα τηλεοπτικά κανάλια και τα δελτία τους; Υπάρχει τίποτε ευτελέστερο και επιθετικότερο για τον εν γένει πολιτισμό μας από την πλειονότητα των άθλιων φυλλάδων, που αναρτώνται κάθε πρωί στα περίπτερα και στα οποία αρμόδιοι εισαγγελείς και ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο κλείνουν τα μάτια;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα ΜΜΕ

Στα βήματα προς την επιβολή καθεστωτισμού θα πρέπει να προσθέσουμε την εξαγορά της σιωπής της μεγάλης πλειονότητας των μέσων ενημέρωσης με μπόλικα εκατομμύρια που ανήκουν στους πολίτες και χρησιμοποιούνται εναντίον τους, υποκαθιστώντας, επιπλέον, την ενημέρωση με καθημερινές υστερικές κραυγές κατατρομοκράτησης. Έτσι αντιλαμβανόμαστε ότι στα καθεστωτικά εργαλεία περιλαμβάνονται, η διεύρυνση της φαυλότητας και η ανθοφορία της διαφθοράς περαιτέρω.

Όλα αυτά συνοδεύονται από δημόσιες περιφρονητικές δηλώσεις για πολίτες σε κρίσιμη οικονομική κατάσταση και διακοσμούνται με ένα πνεύμα υπερπροστασίας από διάφορα κακά από τα οποία οι κυβερνητικοί ισχυρίζονται ότι κινδυνεύουμε. Πρώτα από όλα από τον κορονοϊό: μας προστατεύουν με το ατελέσφορο ακορντεόν της καραντίνας, που μοιάζει ως εάν οι κυβερνώντες να ευελπιστούν πως οι πολίτες θα εκπαιδευτούν στο σήκω-κάτσε.

Οι ρυθμίσεις αστυνομικού ελέγχου της κοινωνίας έχουν ως κοινό ιδεολογικό παρονομαστή το νόμο και την τάξη σε μια κοινωνία, είναι αλήθεια, κάπως διεστραμμένα ανυπάκουη. Αλλά όσο και εάν ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χρυσοχοΐδης παριστάνει τον αγανακτισμένο εναντίον της αταξίας (με το κεφαλάκι να γέρνει αριστερά), στην πραγματικότητα την ανομία υπηρετεί.

Γιατί η αστυνομία αδιαφορεί για το χάος στα διπλοπαρκαρισμένα, τα κατειλημμένα πεζοδρόμια, τις ατελείωτες λέσχες παράνομου τζόγου, τα ναρκωτικά στην παρακάτω γωνία; Γιατί αφήνει άθικτη την τριτοκοσμική κατάσταση σχεδόν όλων των ελληνικών πόλεων; Γιατί η κυβέρνηση αδιαφορεί (και αυτή) για τα ποικίλα σκάνδαλα και για εκείνο το πλοίο με τους τόνους κοκαΐνης, την αλητεία και τη διαφθορά στον αθλητισμό και ιδίως στο ποδόσφαιρο;

Ανικανότητα 

Ακόμη εκείνα τα δάνεια του κυβερνητικού κόμματος και του άλλου πρώην ισχυρού τι έγιναν, κοκκίνησαν ή όχι; Αυτά και τόσα ακόμη εξαιρούνται από τον νόμο και την τάξη; 200 αστυνομικοί, ναι μπορούν να αποκλείουν δύο βουλευτές, αλλά το κράτος δεν είναι εδώ για να βάλει τάξη στην παρασιτική ολιγαρχία ούτε στην διάχυτη ανομία διότι, μάλλον, αποτελούν συμμάχους της.

Θα μπορούσαν όλα τα παραπάνω να θεωρηθούν αποτέλεσμα μιας συνθλιπτικής ανικανότητας η οποία είναι έκδηλη στην κυβέρνηση. Το συντριπτικό της βάρος το διαπιστώνει κανείς αν αντέξει να παρακολουθήσει τη βαριά ασχετοσύνη, την παχυλή άγνοια των πραγματικών δεδομένων της κοινωνίας μας, όταν υπουργοί μιλάνε δημόσια υποστηρίζοντας αυτές τις ρυθμίσεις. Αν, εντέλει, ρίξει κανείς μια ματιά στα βιογραφικά τους τότε αντιλαμβάνεται πώς από το τίποτε ή το ασήμαντο έγιναν υπουργοί, ως στοιχεία του παχυλού κομματικού νεποτισμού.

Ωστόσο, ο αναδυόμενος καθεστωτισμός δεν αποτελεί προϊόν απλής ασχετοσύνης παρά τη συμβολή της, ούτε συνιστά ψυχολογικού τύπου εκτροπή, όπως στα κακά αστυνομικά μυθιστορήματα. Δηλώνει ευθέως ένα αναδυόμενο τρόπο άσκησης της εξουσίας, που βαθμιαία θεμελιώνεται σε απαγορεύσεις, ασκείται κατά προτίμηση με διοικητικές αποφάσεις οι οποίες ακυρώνουν εμπράκτως κατοχυρωμένα ιστορικά συνταγματικά δικαιώματα. Και δυστυχώς, για μια ακόμη φορά η αντιπολίτευση κλαψουρίζει.