Η μελαγχολική αποτυχία της ριζοσπαστικής Αριστεράς

Πάει καιρός που οι νέο-αριστεροί μέσα από την επανεκπαίδευση της πολιτικής τους κουλτούρας  διεκδικούν ρόλους διαχείρισης της εξουσίας όμοιους με εκείνους των πιο ακραίων συντηρητικών πολιτικών. Ποιος μπορεί να πει εξάλλου ότι η λέξη “προοδευτισμός” δεν κρύβει και το πρόσωπο του πλέον πιο αντιδημοκρατικού συμβόλου. Έτσι και αλλιώς οι λέξεις δεν κυβερνούν κανένα νόημα. 

Άντε τώρα να τους θυμίσεις τα όσα έγραφε ο Λουί Αλτουσέρ στο “Le pense” τεύχος 144, σελ. 10 το 1969, όταν προέβλεπε ότι θα δούμε κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς να περνούν από τις τρεις  φάσεις της παρακμής τους. Η πρώτη – μας έλεγε- θα είναι εκείνη του κλειστού κύκλου σ’ έναν άμορφο περίγυρο, η δεύτερη θα είναι εκείνη της μαζικής δραστηριότητας με κυρίαρχο έναν ύποπτο φιλελευθερισμό και η τρίτη θα είναι  η επιστροφή στις δραστηριότητες του κλειστού τύπου, αλλά διογκωμένου με πολλές επιτροπές που θα ανακινούν θέματα  φιλελευθερισμού με νέο πρόσωπο με λουξεμπουργικές ιδεολογικές μίξεις. 

Ψιλά γράμματα για όλους εκείνους οι οποίοι βλέπουν την εξουσία ως χρυσή επαγγελματική ευκαιρία και αυτοεφαρμογή της απαίτησης “γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια”. Εκεί, δηλαδή όπου γίνεται κανόνας η ανταπόκριση στο “τώρα που γυρίζει”, γιατί πολιτική δεν είναι μόνο ό,τι έγραφε κάποτε ο Πωλ Βαλερύ «στην αρχή, πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σ΄ αυτό που τους αφορά. Ύστερα πολιτική είναι η τέχνη να εξαναγκάζεις τους ανθρώπους να αποφασίζουν αυτό που δεν καταλαβαίνουν», αλλά πολιτική επίσης είναι η ανέκκλητη ακολουθία των σχέσεων μεταξύ εξουσίας-καταπίεσης- πλουτισμού. 

Αριστερά & ολοκληρωτικά καθεστώτα

Η εγχώρια ριζοσπαστική Αριστερά το τελευταίο διάστημα πέρα από τις αντιδημοκρατικές της συμπεριφορές και τις “παμφλέτες” της ετεροδοξίας και αντίδρασης χάρισε και άφθονο μπουρλέσκ θέαμα. Ο Α. Γκλυκσμάν το 1967 στο περιοδικό “Les Tempes Moderne” έγραφε το πόσο εύκολα όλα τα πολιτικά κόμματα ανταμώνουν σε πρακτικές που θυμίζουν ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Άραγε θα μάθουμε ποτέ τι έγινε με τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ και πως απομακρύνθηκε ο κ. Κασσελάκης από το κόμμα;  Μικρή η σημασία από την άποψη ότι “κασσελίστες” και “συριζαίοι” είναι φενακιστές της μετα-πολιτικής, αλλά το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ με τα εσωκομματικά  μαγειρεμένα αποτελέσματα ανήκει στο επονομαζόμενο “δημοκρατικό τόξο” όπου οι εγχώριοι ιεροφάντες του “πολιτικού ορθού” το ενέταξαν στο δυναμισμό του κατασκευασμένου μοτίβου των δημοκρατικών κριτηρίων.  

Βλέπετε στην πολιτική όλα μπερδεύονται επιδέξια, η προβληματική με τη διαπλοκή και εκείνη με τα συμφέροντα.  Και αυτό γιατί η  πολιτική σήμερα είναι ξεχασμένη από το ρόλο της καίτοι  παρούσα και παραμένει  αδύναμη  και ανετυμολόγητη. Το ζήτημα είναι ότι η ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπόρεσε και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση να εξορθολογίσει μια φαντασμαγορική σχέση μεταξύ  εξουσίας και αλήθειας, δεν κατόρθωσε να κτίσει ένα όνειρο επάνω στην πολιτική εμπειρία, δεν έμαθε ότι η πολιτική διακατέχεται από ρεαλιστική επάρκεια. 

 Φρόντισε έτσι να γίνει μια συγκεχυμένη ανάμνηση που αντιλαμβανόταν την πολιτική ως τυπική διεκπεραίωση, ως τεχνικό πρόσχημα για τη συνέχιση μιας εξουσίας χωρίς συγκρούσεις με τα παγκοσμιοποιημένα κέντρα αποφάσεων. Λειτουργούσε ως απάρνηση της πρόθεσης, ως καταφύγιο λαϊκο-ελιτιστικής εκτόνωσης, έτσι ώστε  η  σφραγίδα της  πολιτικής  γνησιότητας της να γίνει τελικά  μελαγχολική ατμόσφαιρα της αποτυχίας.