Η ΝΔ και οι παραφυάδες της – Η ιδεολογική καχεξία της Δεξιάς

Αν και η ΝΔ –σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις– αρχίζει να φυλλοροεί εκλογικά, κάτι που προκαλεί κινητικότητα στην “Δεξιά πολυκατοικία”, τα καινούργια σχήματα που προκύπτουν, και στα κεντροδεξιά και στα πολύ δεξιά της αδυνατούν, προς το παρόν τουλάχιστον, να εισπράξουν την δυσαρέσκεια από την μητσοτακική διακυβέρνηση και την μετεξέλιξη του κόμματος. Κι αυτό γιατί η ΝΔ και οι παραφυάδες της παραμένουν στο ίδιο περίπου ιδεολογικό πλαίσιο.

Μετά την “Εθνική Δημιουργία” των Κώστα Μπογδάνου, Θάνου Τζήμερου και Φαήλου Κρανιδιώτη, την κάθοδό τους στις επόμενες εκλογές ετοιμάζουν τα μέλη της “γαλάζιας ομάδας”, όπως αυτοαποκαλούνται. Πρόκειται για πρώην υπουργούς και βουλευτές της ΝΔ επί των κυβερνήσεων, Καραμανλή και Σαμαρά. Μεταξύ αυτών είναι οι Σάββας Τσιτουρίδης, Πάνος Παναγιωτόπουλος, Αργύρης Ντινόπουλος, Νίκος Νικολόπουλος και Θανάσης Γιαννόπουλος.

Την πρωτοβουλία προωθεί με παρεμβάσεις του ο πρώην συνεργάτης των Κώστα Καραμανλή και Βαγγέλη Μεϊμαράκη, Νίκος Καραχάλιος. Δεν έχουν προσχωρήσει στελέχη όπως ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, ο Χρήστος Ζώης, ο Βαγγέλης Αντώναρος και η Κρινιώ Κανελλοπούλου που τα τελευταία δύο χρόνια είχαν κάνει παρεμβάσεις για μία σειρά μείζονα ζητήματα, ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση.

Το όνομα και ο επικεφαλής δεν έχουν ακόμη βρεθεί. Όπως λέει εις εξ αυτών υπάρχει σκέψη ο τίτλος να έχει το επίθετο “γαλάζιος” και όσο για τον επικεφαλής θα βρεθεί στην πορεία. Προς το παρόν η κίνηση αποτελεί συλλογική προσπάθεια μίας πλειάδας στελεχών, που δεν κρύβουν την ανησυχία τους για την πορεία που έχει πάρει η ΝΔ και για την πολιτική που ασκεί ως κυβέρνηση, την οποία εκτιμούν από αδιέξοδη στην οικονομία και στην ενέργεια, μέχρι βλαβερή για την δημοκρατία και τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.

Ενώ η μεν “Εθνική Δημιουργία” προσβλέπει στις διαρροές ψηφοφόρων της ΝΔ προς τα Δεξιά, οι “γαλάζιοι” εκτιμούν ότι μπορούν να εκφράσουν την παραδοσιακή μετριοπαθή Κεντροδεξιά. Διακρίνουν δε την κεντροδεξιά ΝΔ από το “ακραίο κέντρο” που έχει υιοθετήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με την προσθήκη στελεχών από το παλιό σημιτικό-“εκσυγχρονιστικό” ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Η λογική όλων είναι απλή και ευθύγραμμη: Το 2019, τα πέραν της ΝΔ κόμματα απέσπασαν περί το 10%. Αυτή την φορά εκτιμούν ότι οι διαρροές θα είναι μεγαλύτερες και μπορεί να φθάσουν συνολικά στο 17-20%. Φυσικά την μερίδα του λέοντος θα πάρει ο Κυριάκος Βελόπουλος, ενώ απειλητικός εμφανίζεται ο Ηλίας Κασιδιάρης. Ωστόσο και πάλι υπάρχει έδαφος.

Πολλές μικρές ΝΔ

Μία ματιά όμως στις πρώτες θέσεις των πρωτοβουλιών (και της “Εθνικής Δημιουργίας” και των “γαλάζιων”) δείχνει ότι δεν έχουν διάθεση να αμφισβητήσουν και να υπερβούν τον ιστορικό φορέα της ελληνικής Κεντροδεξιάς. Εμφανίζονται σαν μικρές ΝΔ που εκφράζουν την δυσαρέσκειά τους, γιατί η μητρική απομακρύνθηκε από τις αρχές της. Θα χωρούσαν όλοι άνετα στη ΝΔ, αν αποχωρούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ή εάν έκανε στροφή στις ιδρυτικές της αρχές.

Ορισμένοι εξ αυτών δεν έχουν εγκαταλείψει την προσδοκία μετά από τις εκλογές να διαπραγματευθούν με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Μέχρι τώρα η ΝΔ σαν ιστορικός φορέας και πολυσυλλεκτικό κόμμα εμπερικλείει ένα φάσμα στελεχών από το όριο της Ακροδεξιάς μέχρι και το Κέντρο. Όσο μάλιστα οι δύο ιστορικοί ηγέτες Καραμανλής και Σαμαράς παραμένουν εντός της ΝΔ, λειτουργούν σαν εγγυητές.

Εν ολίγοις δεν υπάρχει φορέας που να διαμορφώσει και να εκφράσει την κοινωνική ανάγκη για μία ελληνική Alt-Right, τη λεγόμενη Εναλλακική ή Νέα Δεξιά. Το πλέον χαρακτηριστικό είναι ότι οι πρωτοβουλίες ασκούν κριτική σε επιμέρους θέματα, ωστόσο κανείς δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο οικονομικό αφήγημα του Κυριάκου Μητσοτάκη που είναι σαφώς σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Η δε κριτική π.χ. στην κοινωνική πολιτική δεν απηχούν δομική διαφοροποίηση από το νεοφιλελεύθερο μοντέλο Μητσοτάκη, αλλά προτάσεις για το ύψος της επιδοματικής πολιτικής, ή να μην χάνονται τα ποσά στην διαφθορά.

Εάν έκαναν τον κόπο να εγκύψουν στα προγράμματα των κομμάτων της Alt-Right ή Νέας Δεξιάς στην Ευρώπη (και της Λεπέν) θα έβλεπαν ότι η εκεί Νέα Δεξιά έχει αναπτύξει θέσεις για τον ρόλο του κράτους στην οικονομία, όπως και για το κοινωνικό κράτος και τα εργασιακά, εισχωρώντας στην παραδοσιακή ατζέντα της Αριστεράς, από την στιγμή που η τελευταία προσχώρησε στη νεοφιλελεύθερη συνεννόηση. Και πάντως η Νέα Δεξιά δεν εξαντλείται σε γραφικότητες κατά των ΛΟΑΤΚΙ και των μεταναστών, ή όταν εκφράζεται έτσι απηχεί κοινωνικά ερωτηματικά.