Η Νέα Δεξιά έχει σημαία την Ευρώπη των Εθνών

Οι επερχόμενες ευρωεκλογές τον Μάιο 2019, δεν προβλέπεται να είναι συνηθισμένες τόσο ως προς το κλίμα όσο και ως προς την ένταση που θα τις χαρακτηρίζουν. Επί της ουσίας θα αποτελέσουν σε ένα απολύτως ρεαλιστικό περιβάλλον το πρώτο crash test μεταξύ των αντισυστημικών και εθνικο-αναθεωρητικών δυνάμεων του ευρωσκεπτικισμού από τη μία και των συστημικών δυνάμεων της ενωσιακής «ορθοδοξίας» του φεντεραλιστικού μηδενισμού από την άλλη. Των δυνάμεων που αποδέχονται την διοίκηση των «27» από το υπερκρατικό, γραφειοκρατικό Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Στο βάθος φυσικά του όλου αυτού σκηνικού θα βρεθεί και το imperium της μερκαντιλιστικής και μονομερούς ως προς την συνεχή λιτότητα Γερμανίας.

Η συνάντηση του επικεφαλής της ιταλικής Λέγκας και πρωθιερέα του κυβερνητικού συνασπισμού στη Ρώμη Ματέο Σαλβίνι με την ηγέτιδα του γαλλικού πρώην “Εθνικού Μετώπου”, νυν “Συναγερμού”, Μαρί Λεπέν αποτελεί μια αφετηρία για μια νέα ολοκληρωτική σύγκρουση στις δομές και τις κοινωνίες της Γηραιάς Ηπείρου. Αφετηρία είναι η συγκρότηση ενός “Μετώπου Ελευθερίας” ακριβώς στη βάση της αμφισβήτησης του υπερκράτους των Βρυξελλών, με αίτημα την ισχυροποίηση της εθνικής κυριαρχίας, την ασφάλεια των συνόρων από τους μετανάστες, την κοινωνική πολιτική, έστω με ανεκτά ελλείμματα στους προϋπολογισμούς, την διακυβερνητική συγκρότηση της Ευρώπης.

Είναι σημειολογικό το ότι η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο συνεδρίου μιας από τις πλέον σημαντικές ως προς την μαζικότητα και την παρουσία εργατικές ομοσπονδίες στην Ιταλία, την UGL, ενώ υπήρξε κριτική και για την συμβιβασμένη στην «πολιτική ορθοδοξία» και τις νόρμες της σοσιαλδημοκρατίας και του νεοφιλελευθερισμού των αγορών, Αριστεράς. Ο αρχηγός της ιταλικής Λέγκας, που βλέπει τα ποσοστά της να εκτοξεύονται το τελευταίο διάστημα (συγκυβερνά με το “Κίνημα των 5 Aστέρων”) εξαπέλυσε φραστική επίθεση εναντίον της ΕΕ ως δομής, όχι όμως και ενάντια στην Ενωμένη Ευρώπη.

«Οι εχθροί της Ευρώπης είναι αυτοί που βρίσκονται περιχαρακωμένοι στο διευθυντήριο των Βρυξελλών. Είναι ο Γιούνκερ και ο Μοσχοβισί που έχουν προκαλέσει φόβο και εργασιακή ανασφάλεια στην Ευρώπη» υπογράμμισε εμφαντικά ο Σαλβίνι για να συμπληρώσει η Λεπέν από την πλευρά της: «Με τον Σαλβίνι δεν πολεμάμε κατά της Ευρώπης, αλλά κατά της ΕE για να σώσουμε την Ευρώπη».

Νέος τύπος ευρωσκεπτικισμού

Ο αρχηγός της Λέγκας εξήγησε το νέου τύπου ευρωσκεπτικισμό που δεν προκρίνει την έξοδο από την ΕΕ και την διάλυση της Ένωσης, όπως ο βρετανικός που οδήγησε μέσω δημοψηφίσματος στο περίφημο Brexit: «τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον, με ευρώ στις τσέπες τους. Η έξοδος από το ευρώ δεν βρίσκεται στην ατζέντα, ούτε σήμερα, ούτε αύριο, ούτε μεθαύριο».

Από την πλευρά της, η Λεπέν, περιγράφοντας τις φιλοδοξίες για τις επόμενες εκλογές, σημείωσε στις δικές της τοποθετήσεις: «η ΕΕ καταπάτησε τις αξίες της αλληλεγγύης: Βρισκόμαστε τώρα σε μια ιστορική συγκυρία. Τον Μάιο θα πετύχουμε να δημιουργήσουμε μια Ένωση με νέες αξίες κατά της παγκοσμιοποίησης».

Τα εθνοκεντρικά κόμματα απλώνονται σε όλη της ηπειρωτική και βόρεια Ευρώπη, χωρίς μέχρι στιγμής να έχουν αποκτήσει συνοχή ως ευρωπαϊκός άξονας. Το “Μέτωπο Ελευθερίας” των Σαλβίνι-Λεπέν έρχεται να αναδείξει αυτή την προβλεπτή εξέλιξη, με αφορμή το ορόσημο των ευρωεκλογών και την μετά το Κοινοβούλιο ανάδειξη νέας ηγεσίας στο διευθυντήριο των Βρυξελλών.

Η αντίδραση των συστημικών δυνάμεων της Ένωσης στη βάση της Συνθήκης του Μάαστριχτ και των λοιπών συνθηκών που επικαιροποίησαν την πρώτη στη βάση της ζώνης του ευρώ, αντιδρούν στη νέα αυτή πολιτική πραγματικότητα με νευρικότητα. Χαρακτηρίζουν τα κόμματα αυτά συλλήβδην ακροδεξιά, ρατσιστικά, λαϊκιστικά.

Οι πολιτικές αυτές δυνάμεις, όμως, που αποκτούν ισχυρά μερίδια επιρροής στους πολίτες (στην Ιταλία, στην Γαλλία, στην Αυστρία, όπου εκλέχθηκε καγκελάριος ο Κούρτς, στην Ουγγαρία του Όρμπαν, στην Πολωνία, στην  Σουηδία, στην Φινλανδία, στην Ολλανδία, στην Τσεχία, ακόμη και στην ίδια την Γερμανία με το AfD), έχουν συγκεκριμένα κοινά χαρακτηριστικά.

Η πρόχειρη μετάφραση

Για παράδειγμα αναφέρουμε τις θέσεις τους στο μεταναστευτικό ή σε ό,τι αφορά στην τρομοκρατία της τζιχάντ, στον ρόλο των εθνών, στην σύγκρουση με την παγκοσμιοποίηση και στην ισοπεδωτική –κατά τη προσέγγιση τους– πολυπολιτισμικότητα, που καταστρέφει την ταυτότητα των λαών της Δύσης και της Ευρώπης. Έχουν, όμως, διαφορετικές αναφορές και προτεραιότητες μεταξύ τους.

Τα κόμματα αυτά έχουν κοινό τόπο με τον αμερικανικό ρεπουμπλικανισμό της προεδρίας Τράμπ και με τους θιασώτες της εξόδου του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ένωση των Βρυξελλών (και της ανασυγκρότησης  της βρετανικής “Κοινοπολιτείας των Εθνών”), αλλά και με τα κινήματα των αστών “ποπολάρων”. Η μετάφραση στα ελληνικά σαν “λαικίστικα” δεν είναι μόνον πρόχειρη αλλά και παραπλανητική. Τα κινήματα αυτά είχαν ως κεντρικό αίτημα την ευημερία αντί της πειθαρχίας και την ελευθερία απέναντι  στην απολυταρχία της “φωτισμένης δεσποτείας”, ή των προνομίων της φεουδαρχίας και του δεσποτισμού.

Αποτελώντας –ως τυποποίηση του χαρακτήρα τους– μια “Νέα Δεξιά” στην ηπειρωτική Ευρώπη,  έρχονται σε επαφή με τον νέο “αμερικανισμό”, μέσω κινημάτων όπως αυτό του Στηβ Μπάνον. Συγκρούονται με τις απόψεις και με τις πρακτικές της “Ανοιχτής Κοινωνίας” του Σόρος, καθώς και με την θεώρηση του “τέλους των Εθνών” και της ιστορίας που κυριάρχησε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Αιτούνται μια Ευρώπη διαβούλευσης στο διακυβερνητικό μοντέλο της Κοινωνίας των Εθνών.