Η ντροπή μας και η γιορτή τους…

Γιατί θα υποδέχεται τη Σία, τον Πρετεντέρη, τον Χωμενίδη αλλά και τους αρχηγούς και τους αρχηγίσκους της παρούσας Βουλής, όλους με τα “καλά” τους, τις υπερήφανες συμβίες στο πλάι αλλά και τα χαμόγελα της, με το μπαρντόν, αυτοϊκανοποίησης; Γιατί θα γεμίσουν σε λίγο η Ηρώδου Αττικού και οι παράπλευρες οδοί με εκατοντάδες (!) κρατικές λιμουζίνες, οδηγούς, συνοδούς, φρουρούς και λοιπούς σκύλακες – η λέξη είναι του Πλάτωνα – της εξουσίας;

Αν μαζεύαμε, σκέφτομαι, το συνολικό κόστος της εκδήλωσης, θα χρηματοδοτούσαμε ένα μεγάλο νοσοκομείο της χώρας για έναν τουλάχιστον χρόνο. Αλλά δεν βαριέστε. Λεφτά υπάρχουν. Που είπε κι ένας άλλος τέως πρωθυπουργός, επίσημος κι αυτός προσκεκλημένος της πιο επίσημης Δεξίωσης του Έθνους (μόνο ο Ερντογάν λείπει). Αν μάλιστα προσθέταμε και τα διαχρονικά πρόστιμα του ΟΠΕΚΕΠΕ, θα αλλάζαμε την κοινωνική πολιτική της χώρας υπέρ των αδυνάτων. (Τί λέω τώρα;)

Γιατί λοιπόν θα φορέσει πάλι το σινιέ σακάκι του ο Αλέξης και το πανάκριβο πουκάμισο χωρίς γραβάτα – όλα κι όλα η “στολή ” της επανάστασης είναι ό τι απέμεινε από την εγχώρια επανάσταση – και θα συγχαίρει εαυτόν και αλλήλους;  Αλλά και η τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, επιλογή αποκλειστικά του νυν πρωθυπουργού όπως και ο νυν ΠτΔ, γιατί θα εμφανιστεί στο κεφαλόσκαλο με ποδήρη χιτώνα και με τον σύντροφο της, όλοι αριστεροί είμαστε τελικά , ενδεχομένως και με τη γάτα της;

Μήπως για την αποτυχία μιας εποχής, για την κατάντια μιας γενιάς, για την διχοτόμηση της Κύπρου μισόν αιώνα τώρα, για την φενάκη της δημοκρατίας, για τις συσσωρευμένες απάτες, τα ψευδώνυμα συνθήματα, τον εκμαυλισμό ενός ολόκληρου λαού, για την διάψευση του Πολυτεχνείου, για την κάλπικη Mεταπολίτευση, για την παράδοση της χώρας από μέσα και την μετατροπή της σε προτεκτοράτο;

Τί γιορτάζουμε σήμερα;

Τί στο διάβολο γιορτάζουν σήμερα συγκινημένες οι πολιτειακές αρχές;  Απαντήστε εσείς. Τέλος, και σε αντίθεση με την μυθολογία των διακοπών αλλά και την μεταφυσική του ελληνικού καλοκαιριού ο Ιούλιος ίσως τείνει να είναι για την Ελλάδα ο πιο ζοφερός μήνας του χρόνου. Για μένα τουλάχιστον είναι ο μήνας που θάβω θρηνώντας τους νεκρούς μου, τους πραγματικούς και τους συμβολικούς, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.

Και δεν είναι μόνο τα Ιουλιανά και η Αποστασία με το βασιλικό πραξικόπημα που κάθε χρόνο τέτοιο μήνα δραματικά μάς θυμίζουν από πού και πώς ξεκίνησε η Χούντα, αλλά και η ζοφερή καθημερινότητα του σήμερα και εντός και εκτός. Αφού τις συνέπειες του τότε πληρώνουμε τώρα και θα πληρώνουμε ακόμα για πολύ. Με πλέον χαρακτηριστικές πληγές την εισβολή στη βόρεια Κύπρο των Τούρκων με τις αμερικανικές και βρετανικές ευλογίες.  Σύμπτωση: Οι Άγγλοι διατηρούν ακόμη βάσεις σ’ ένα ανεξάρτητο κράτος –  μέλος εκείνης της Ένωσης που οι ίδιοι έχουν εγκαταλείψει! Πού ‘ντο; ΝΑΤΟ! Κι άλλη σύμπτωση: Οι σύμμαχοι Άγγλοι και Γερμανοί – του ΝΑΤΟ – εξοπλίζουν με γιουροφάϊτερ – τί τίτλος! – τους γιούρο (;) Τούρκους. Εναντίον ενός γιούρο συμμάχου στο ΝΑΤΟ. Ανέκαθεν. Με αίματα και θυσίες!

Κι άλλες συμπτώσεις του Ιουλίου: Δεν ξεχνώ πως τέτοιες μέρες 104 άνθρωποι είτε κάηκαν είτε πνίγηκαν τη στιγμή που ο τότε πρωθυπουργός δήλωνε ότι δεν έχει πληροφορίες για νεκρούς. Το απέθαντο, ελληνικό γκουβέρνο, ασχέτως ιδεολογικού προσήμου!  Επίσης, πιο πρόσφατα κάηκαν η Εύβοια αλλά και το σημαντικότερο οικολογικό πάρκο της Ευρώπης, το προκατακλυσμιαίο δάσος της Δαδιάς. Με την πανίδα και την χλωρίδα του. Άσχετο: Η δεξιά είχε ανέκαθεν θερμή σχέση με τα δέντρα (και τα αερομεταφερόμενα βοσκοτόπια επίσης).

Θλιβερό συμπέρασμα: Κανονικά σήμερα θα έπρεπε να είναι μέρα σιωπής και εθνικής περισυλλογής. Ημέρα πένθους αφού δεν μπορεί, δεν δικαιούμαστε, να είναι μέρα οργής. Κι αφού η πλειοψηφία των πολιτών, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, είδε με ανακούφιση, τουλάχιστον, τους άξεστους κολονέλους. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια για τον “αδάμαστο” λαό. Πάντα και παντού οι λίγοι κάνουν τη διαφορά. Και έπειτα έρχονται οι επαγγελματίες του λαϊκισμού και καταθέτουν στεφάνους. Καλιώρα!

Μία αποκρουστική γιορτή…

Α ρε Λαυρέντη! Που έγραφε κι ο Μανόλης Αναγνωστάκης πικρά πλην εύστοχα. Εγώ λοιπόν σήμερα δεν γιορτάζω ούτε την “επέτειο” της Δημοκρατίας (;) ούτε τα φυσικά μου γενέθλια, τι ατυχής σύμπτωση, γιατί βέβαια δεν υπάρχει πιο ανόητο πράγμα να γιορτάζει κανείς το γεγονός ότι μεγαλώνει. Έστω και χωρίς να το θέλει. Αναρωτιέμαι πάντως όλοι οι υπόλοιποι τί γιορτάζουν;  Για μένα ένα ημέρα εθνικής περισυλλογής κι οδύνης. Όπως εξάλλου και η κορυφαία στιγμή της 21ης Ιουλίου του 1928. Διαβάστε γιατί:

Λίγο πριν αυτοκτονήσει ο ποιητής Κώστας Καρυωτάκης, ο κορυφαίος μετά τον Καβάφη, στο καφενείο «Ο Ουράνιος Κήπος», στην παραλία της Πρέβεζας, έγραφε, σ’ ένα χαρτί, που βρέθηκε στην τσέπη του, τα εξής:

«Κάθε πραγματικότης, μού είναι αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο, σαν ήρθε, τον δέχομαι, με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους και εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ’ αυτούς απευθύνομαι. Αφού ευδοκίμησα όλες τις χαρές! είμαι τώρα έτοιμος για ένα ατιμωτικό θάνατο…». Αυτό το κείμενο θα έπρεπε να διδασκόταν στα σχολεία μας σαν ευαγγέλιο. Όπως είναι γνωστό, ο Καρυωτάκης αυτοκτόνησε με πιστόλι το απόγευμα της 21ης Ιουλίου 1928.

Την προηγουμένη, όπως έχει σημειώσει, σε υστερόγραφο στο ίδιο χαρτί, «μάταια δερνόταν επί δέκα ώρες με τα κύματα», για να πνιγεί γι’αυτό και συμβούλευε «όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουν ποτέ ν’ αυτοκτονήσουν διά θαλάσσης…». Απίστευτος αυτοσαρκασμός, αυτό που δραματικά λείπει από την σύνολη ηγεσία της χώρας, πολιτική και πνευματική (εκτός των φιλότεχνων τραπεζιτών).

 ΥΓ 1. Δεν γιορτάζω λοιπόν αλλά πενθώ την θλιβερή ματαίωση της γενιάς μου, της γενιάς του Πολυτεχνείου αλλά και την αποτυχία μας να φιάξουμε καλύτερη την επόμενη γενιά. Αυτή, ας πούμε, που θεωρεί αντίσταση να βεβηλώνει τα μνημεία της Ιστορίας και του Πολιτισμού θεωρώντας τα αστική παρακμή. Τέτοια διαστροφή!

 ΥΓ 2. Αφιερώνω το παρόν κείμενο στην μνήμη των συντρόφων μου ζωγράφων με ήθος και αγωνιστική προσφορά που μια σοβαρή πολιτεία και μια σοβαρότερη αριστερά θα είχαν τιμήσει και αξιοποιήσει καλύτερα:  Στον Βαγγέλη Φαεινό, στον Θανάση Στεφόπουλο, στον Θόδωρο Πάντο, στον Γιώργο Βογιατζή, στον Σταύρο Ιωάννου, στον Παύλο Σάμιο, στον Κυριάκο Κατζουράκη, στον Μάκη Θεοφυλακτόπουλο.

ΥΓ 3.  Επιτρέψτε μου και μία προσωπική αναφορά.  Λόγω των σημερινών γενεθλίων μου – τί σύμπτωση – έγραψα για λόγους προνοίας το επιτύμβιο μου. Ιδού:

“Ενθάδε κείται ο Μ.Σ
τύπος αγωνιστικός.
Κέρδισε όλες τις μάχες
με τον χρόνο
πλην της τελευταίας”