Η ώρα της κρίσης – Nεο-ραγιαδισμός και λαϊκός πατριωτισμός

Το χρονικό της προαναγγελθείσας κρίσης εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, παρά τα ευφάνταστα σενάρια περί πλοίων που τα παρέσυρε ο άνεμος και παρά τις ταπεινωτικές υποχωρήσεις των “υπερπατριωτών μακεδονομάχων” μπροστά στον Ερντογάν. Η Τουρκία πολύ ψύχραιμα και συστηματικά προχωρά με την απόπειρα διαμόρφωσης τετελεσμένων στο Αιγαίο, βάσει του μνημονίου που υπέγραψε με τη Λιβύη.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας δεν παραληρεί, δεν είναι απομονωμένος, δεν υποχωρεί μπροστά στην Ελλάδα και δεν λέει ψέματα όταν εμφανίζει διαδοχικούς Έλληνες πρωθυπουργούς να προσχωρούν στην αποδοχή της δικής του ατζέντας, είτε ρητώς είτε υπόρρητα. Η Τουρκία, πρώτη φορά ιστορικά, επιβάλλει τόσο γρήγορα και σε αυτήν την έκταση, την ατζέντα της σε μια υποχωρητική Ελλάδα.

Τα τελευταία 20 περίπου χρόνια και κυρίως την τελευταία δεκαετία, ο Ελληνισμός βυθίζεται στην αναξιοπιστία της νεο-εθνικοφροσύνης και του νεο-ραγιαδισμού. Κάπως έτσι φτάσαμε στην προαναγγελία ερευνών νότια της Κρήτης. Κάπως έτσι μπορεί να φτάσουμε σε τουρκικά ερευνητικά και πολεμικά σκάφη ευρισκόμενα εκεί που κανένας άνεμος δεν θα μπορεί να τα έχει παρασύρει.

Το πράττει η Τουρκία δε, αυτήν τη στιγμή αναίμακτα, χωρίς όμως να φοβάται απαραιτήτως και μια στρατιωτική αντιπαράθεση μαζί μας. Τούτο δε σημαίνει ότι η τελευταία θα λάβει χώρα. Σημαίνει, όμως, ότι η Τουρκία θα επιχειρήσει σήμερα να επιβάλλει τετελεσμένα, τα οποία σε προηγούμενες περιόδους θα συνεπάγονταν πολεμική σύγκρουση, εξ ου και δεν τα αποτολμούσε. Η ελληνική αδυναμία έχει θρέψει τον τουρκικό αναθεωρητισμό στον βαθμό που μια στρατιωτική εμπλοκή καθίσταται πλέον πολύ πιθανή.

Τι κάνει ο Ελληνισμός

Το χρονικό της προαναγγελθείσας διπλωματικής και στρατιωτικής κρίσης εξελίσσεται σε διάστημα ημερών και εβδομάδων. Τι κάνει ο Ελληνισμός απέναντι σε αυτό; Τα εγχώρια ΜΜΕ (παντελώς αναξιόπιστα όπως πάντα) αναμασούν τη συνήθη προπαγάνδα και εμφανίζουν τη γνωστή πια παρέλαση τηλεσχολιαστών της κακιάς ώρας (ακαδημαϊκών και μη) για να καθησυχάζουν ανοήτως τον λαό.

Ισραήλ, ΗΠΑ, ΕΕ, Γαλλία και λοιποί σωτήρες άλλοτε βγάζουν βόλτα τα αεροπλανοφόρα τους, άλλοτε εκδίδουν ανακοινώσεις και ενίοτε βάζουν (οι ΗΠΑ) κάποιον χαμηλόβαθμο αξιωματούχο τους να πει και μια καλή κουβέντα για εμάς. Στην πραγματικότητα βεβαίως, οι μεν ΗΠΑ συμπαρατάσσονται με τον Ερντογάν, οι δε Ισραηλινοί και Γάλλοι είτε συμπαθούν είτε όχι τον ίδιο τον Ερντογάν, δεν διαταράσσουν τη σχέση τους με την Τουρκία.

Το ελληνικό κατεστημένο, με απόλυτη συνευθύνη της πλειοψηφίας των κομμάτων της Βουλής, αφού έχτισε τη νέα εθνικοφροσύνη γύρω από την άνευ όρων προσχώρηση στο imperium των ΗΠΑ πρωτίστως και της Γερμανίας δευτερευόντως, έντρομο και μοιραίο προσχωρεί στο νέο ραγιαδισμό: η αδυναμία και ο φόβος βαφτίζονται ψυχραιμία, ο λαός παραπλανάται ως προς τους κινδύνους, ενώ η θωπεία ενός ιδιοτελούς, μικροαστικού “μποέμ” μετά βεβαιότητας φέρνει πιο κοντά τον πανικό την κρίσιμη στιγμή.

Η αλήθεια είναι ότι μια τόσο καταστροφική πολιτική, τόσων ετών δεν μπορεί να αναστραφεί πλήρως και αποτελεσματικά σε διάστημα λίγων ημερών ή εβδομάδων. Πολύ περισσότερο όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση ομονοούν στο ότι δεν θέλουν να αλλάξουν πορεία. Παρόλα αυτά αξίζει να επισημανθούν μερικά σημεία για το που βρισκόμαστε και για το τι πρέπει να κάνουμε.

Η υποχώρηση φέρνει κοντά τον πόλεμο

Πρώτον, εδώ που φτάσαμε, η Ελλάδα δεν μπορεί να αποδεχτεί έρευνες στις περιοχές που καλύπτονται από το (κατά την Ελλάδα και πολλά κράτη ακόμα) παράνομο μνημόνιο Λιβύης-Τουρκίας. Άρα, οφείλει να προετοιμαστεί για σύγκρουση και να προετοιμαστεί σοβαρά. Όχι, διότι θέλει ο οποιοσδήποτε να πολεμήσει για το φυσικό αέριο, αλλά επειδή εν προκειμένω το διακύβευμα είναι η συνολική δορυφοριοποίηση της Ελλάδας από την Τουρκία. Επομένως, και εφόσον κανείς δεν τίθεται υπέρ της προσχώρησής μας σε ένα νεοοθωμανικό σαντζάκι, οφείλει να υπερασπιστεί σθεναρά τα δικαιώματα της πατρίδας, γιατί επιπλέον όλων των υπολοίπων, κάθε υποχώρηση φέρνει πιο κοντά τον πόλεμο.

Δεύτερον, για να γίνει το πρώτο προϋποτίθεται ότι η Ελλάδα θα κατοχυρώσει νομικά ότι διαθέτει τέτοια δικαιώματα, κοινώς θα ανακηρύξει ΑΟΖ και θα την προσδιορίσει άμεσα με γειτονικά κράτη της.

Τρίτον, θα πρέπει η κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει ότι η προσφυγή στη Χάγη προϋποθέτει άμεση παύση όλων των επιθετικών ενεργειών από την πλευρά της Τουρκίας και ότι δεν μπορεί να αφορά την επικράτεια της Ελλάδας.

Νεο-ραγιαδισμός και αλλαγή πλεύσης

Τέταρτον, η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να ακυρώσει –γιατί όχι με δημοψήφισμα;– τη συμφωνία αμυντικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, λόγω της στάσης των τελευταίων στα εθνικά μας ζητήματα. Επίσης, να αναιρέσει τη συμμόρφωση με τον στόχο των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, εξαιτίας απρόβλεπτων εθνικών αναγκών, πλην των άλλων λόγων. Παραλλήλως, η Ελλάδα χρειάζεται νέες διμερείς στρατιωτικές συμμαχίες προσανατολισμένες στην εξυπηρέτηση όντως αμοιβαίων συμφερόντων.

Πέμπτον, οφείλει η κυβέρνησή μας να στείλει τον υπουργό Εξωτερικών μας στη Δαμασκό για να αποκαταστήσει άμεσα διπλωματικές σχέσεις με τη νόμιμη κυβέρνηση της Συρίας, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι απαιτείται συντονισμός των δύο κρατών για την αντιμετώπιση του τουρκικού αναθεωρητισμού. Να ακολουθήσει δε, επίσκεψη στη Μόσχα, στο Πεκίνο, στη Βαγδάτη και στην Τεχεράνη. Η Ελλάδα πρέπει ουσιαστικά και όχι τυχοδιωκτικά, όχι απλώς να μην είναι δεδομένη, αλλά να τροποποιήσει τον μονομερή προσανατολισμό της.

Έκτον, όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν την ανύψωση του λαϊκού φρονήματος. Ένας λαός που τον απειλούν ότι θα του πάρουν το σπίτι και θα πεταχτεί στον δρόμο, που δεν βρίσκει δουλειά, που βλέπει τον εθνικό πλούτο να πουλιέται, που του μαθαίνουν να φοβάται τον φτωχό ξένο και να προσκυνάει τον πλούσιο ξένο δεν είναι λαός που μπορεί να υποστηρίξει μια τέτοια πορεία ανεξαρτησίας και χειραφέτησης.

Με άλλα λόγια είναι εν τέλει ο ίδιος ο λαός, που υποχρεούται να φτιάξει μια πατρίδα ισχυρή και κυρίαρχη, τέτοια που να ανατρέψει την καταστροφική πορεία του νεο-ραγιαδισμού. Να την φτιάξει όχι στη βάση αφελών δοξασιών, αλλά στη βάση ενός λαϊκού πατριωτισμού, ικανού να συμπυκνώνει τα ευγενέστερα στοιχεία του Ελληνισμού.