Η ώρα των διασπαστών…

Καιρό τώρα αναρωτιόμουνα αν στην Αριστερά υπήρχε κενό πολιτικής άποψης ή κενό ωρίμανσης των όρων αυτο-αναίρεσης[ή και αυτο-καταστροφής;]. Η φαντασιακή και εκ του ασφαλούς ταύτιση πολλών στελεχών με την τραγωδία των Τεμπών, η προβολή ανώτερων ιδανικών, τα οποία μόνον κι αποκλειστικά οι ίδιοι υπηρετούν, η αποδέσμευσή τους από θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας των θεσμών, η άρνηση κανόνων και ορίων είχαν προαναγγείλει το επερχόμενο Κακό: τη νέα διχο-τριχο-τόμηση των δυνάμεων της ανατροπής

Έτσι το παλιοκαιρισμένο [μέχρι και ανούσιο] σύνθημα και αίτημα των κομματικά άστεγων για ‘’μία προοδευτική διακυβέρνηση” και για “μία άλλη Αριστερά” [sic] θάφτηκε, χωρίς καν εξόδιο κομματική ακολουθία, στο κενοτάφιο των ψευδαισθήσεων.

Κόμμα Τσίπρα και θέατρο του παραλόγου της Αριστεράς

Τώρα που το ψευδο-όραμα της ενότητας εξέπνευσεν περιμένουν άπαντες να δουν πως θα λειτουργήσει “η ηθικ” της διάσπασης. Τί θα σκαρφιστούν οι διάφοροι “ενωτικοί” της αριστεράς για να [μετα]πηδήσουν το φράκτη της διγλωσσίας/διπροσωπίας και τι θα ξεθάψουν οι “ιδεοληπτικοί” για να αποκαθηλώσουν τον ηγέτη της σταυροφορίας κατά των δυνάμεων του Σκότους [με σύμμαχο και συναγωνιστή τις δυνάμεις των δημοκρατών καπιταλιστών της κοινωνικής ενσυναίσθησης και της πολιτικής αθωότητας][sic]

Το νέο[;] κόμμα Τσίπρα δεν θα δοκιμάσει τις αντοχές της ΝΔ ,ούτε θα εισπηδήσει μέσα στο ΠΑΣΟΚ.

Θα ενταφιάσει, άνευ δικαιώματος μεταγενέστερης “εκταφής”, τα όνειρα όλης της μετεμφυλιακής και μεταπολιτευτικής γενιάς για μία Αριστερά με συνέπεια, ειλικρίνεια, εντιμότητα, καθαρότητα και με όνειρα που δεν θα γίνουν ποτέ εφιάλτες.
Φευ…