Η ώρα του Προέδρου

Η αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική εκτροπή, στην οποία προχωρά ανενδοίαστα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μέσα και έξω από την ελληνική Βουλή, προκειμένου να ολοκληρώσει την εθνική μειοδοσία που συνιστά η Συμφωνία των Πρεσπών, κινδυνεύει να ολοκληρωθεί: Εισάγεται προς ψήφιση στη Βουλή, μια συμφωνία, χωρίς να αποφανθεί με δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός, παρότι αυτός με όλες τις κινητοποιήσεις του, έχει καταδείξει την κατηγορηματική του αντίθεση σε αυτή. Ένα δημοψήφισμα που «επετράπη» από τον Τσίπρα και τον Κοτζιά, μόνο στους κατοίκους των Σκοπίων και απαγορεύτηκε στους Έλληνες πολίτες.

Έρχεται με απλή ρηματική διακοίνωση μια συμφωνία ύψιστης εθνικής σημασίας, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η κύρωσή της από το ίδιο το κράτος της ΠΓΔΜ, αφού ο πρόεδρός του δεν την έχει υπογράψει. Εισάγεται στη Βουλή, με διαδικασίες fast-track, και χωρίς την απαραίτητη, –για κύρωση συμφωνίας που αφορά σε θέματα εθνικής κυριαρχίας– πλειοψηφία των 180 βουλευτών.

Και όλα αυτά μέσα στις ακόλουθες συνθήκες. Πρώτον, στο επίπεδο της Βουλής, με αδιαφανείς και σκανδαλώδεις διαδικασίες και με συναλλαγές χωρίς προηγούμενο -τουλάχιστον στη μεταπολιτευτική περίοδο- διασφαλίζονται πλασματικές πλειοψηφίες, ενώ έχουν ανατραπεί όλοι οι κανόνες της συνταγματικής τάξης, ακόμα και σε ό,τι αφορά στην έννοια της δεδηλωμένης.

Δεύτερον, και ίσως ακόμα πιο σημαντικό, στο επίπεδο της κοινωνίας, που εδώ και έναν χρόνο αντιδρά και διαδηλώνει, με όλες τις μορφές, την πλειοψηφική εναντίωσή της σε αυτή την επαίσχυντη συμφωνία, στραγγαλίζεται και καταστέλλεται βίαια η λαϊκή θέληση.

Εδώ και τώρα

Δεν είναι δυνατόν πλέον, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να σιωπά και να επιτρέπει να εξελίσσεται κάτω από τα μάτια του μια διαδικασία που συνιστά ταυτόχρονα εθνική μειοδοσία και αντιδημοκρατική εκτροπή· μια διαδικασία η οποία απειλεί να διχάσει βαθύτατα τον ελληνικό λαό, την ενότητα του οποίου έχει αναλάβει να διασφαλίζει και να εγγυάται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας

Μια διαδικασία η οποία, αν ολοκληρωθεί, απειλεί να απαξιώσει τελεσίδικα, τόσο το πολιτικό σύστημα, όσο και τους πληγωμένους ήδη θεσμούς της χώρας και πρωτίστως εκείνον του Προέδρου της Δημοκρατίας, που θα έχει συναινέσει σε μια αντιδημοκρατική εκτροπή, αντί να αποτελέσει ανάχωμα σε αυτήν. Ο Προκόπης Παυλόπουλος πρέπει, εδώ και τώρα, να παρέμβει και να σταματήσει αυτό το εθνικό έγκλημα. Και μπορεί να το κάνει. Θα αρκούσε να εκφράσει την αντίθεσή του σε αυτές τις μεθοδεύσεις, για να υποχρεώσει την κυβέρνηση να ανακρούσει πρύμναν, διότι θα έχανε αυτομάτως κάθε νομιμοποίηση και δεν θα μπορούσε να εξασφαλίσει ούτε καν τη δοτή πλειοψηφία των προθύμων.

Και αν δεν εισακουγόταν, υπάρχει και η δυνατότητα της παραίτησης που θα τον μετέβαλλε σε υπερασπιστή και θεματοφύλακα του ελληνικού έθνους και της ιστορίας του και θα τον ενέτασσε στην ιστορία των μεγάλων του έθνους μας και δεν θα τον άφηνε να μεταβληθεί σε άθυρμα της βούλησης μιας αντιλαϊκής και εθνομηδενιστικής κυβέρνησης και των ξένων πατρόνων της.

Επειδή, σε όλους τους ανθρώπους, έρχεται κάποτε η στιγμή να πουν το μεγάλο ΝΑΙ ή το μεγάλο ΟΧΙ, η στιγμή αυτή έχει έρθει για τον Προκόπη Παυλόπουλο. Είτε θα συνταχθεί με την ιστορική καταισχύνη μιας εθνικής μειοδοσίας είτε, με την «τιμή και τη συνείδησή» του, θα προχωρήσει στη μεγάλη κατάφαση, στο ΝΑΙ στον ελληνισμό και στο ΟΧΙ στη μειοδοσία. Μαζί με τον Μακρυγιάννη του 1843, μαζί με το ΟΧΙ του σαράντα, ως πρόμαχος του ελληνισμού, ή αντίθετα με την καταισχύνη των «πουρκουάδων» και των μειοδοτών. Είναι στο χέρι του. Θα το τολμήσει;