Η παραίτηση Μητσοτάκη μονόδρομος για να μην υποστεί ανήκεστο βλάβη η Ελλάδα

Είναι τέτοια η αγωνία των κατοίκων αυτής της χώρας να δουν το κράτος τους να λειτουργεί, στοιχειωδώς, κανονικά που κάθε φορά που αναλαμβάνει μια νέα κυβέρνηση, αναπτερώνεται η ελπίδα. Δυστυχώς, κάθε φορά επέρχεται η ίδια διάψευση και πιο κοντά η ανήκεστος βλάβη. Ο κ. Μητσοτάκης διέψευσε τις ελπίδες που είχε επενδύσει επάνω του η ελληνική κοινωνία μετά την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία η χώρα βιώνει μια ιδιότυπη δικτατορία. Δικτατορία δεν είναι μόνο το καθεστώς που δεν σου επιτρέπει να μιλάς. Δικτατορία είναι η ενός ανδρός αρχή. Και ο κ. Μητσοτάκης είναι η μοναδική αρχή αυτού του τόπου.

Είναι πρωθυπουργός και ως πρωθυπουργός και πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος ελέγχει την Κοινοβουλευτική Ομάδα του, η οποία πλειοψηφεί στη Βουλή, χωρίς να πλειοψηφεί στην κοινωνία. Προτείνει κι άρα ελέγχει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος εξελέγη με τις ψήφους των βουλευτών της ΝΔ, οι οποίοι υπακούν χωρίς εξαίρεση στον κ. Μητσοτάκη. Διορίζει την ηγεσία της Δικαιοσύνης. Για να βρει τις επιθυμητές κυρίες να την στελεχώσουν επέλεξε την τρίτη στην επετηρίδα για πρόεδρο Αρείου Πάγου και την έβδομη για εισαγγελέα.

Με την κρίση που περνούν τα ΜΜΕ και με τη δυνατότητα να τα κατέχουν οικονομικοί παράγοντες με κάθε είδους άλλα συμφέροντα, δημιούργησε μια εξάρτηση των ΜΜΕ από τον ίδιο. Ό,τι θα μπορούσε να εξισορροπήσει την πρωθυπουργική εξουσία έχει υποταχθεί σ’ αυτόν. Το ίδιο συνέβη και με τις αποκαλούμενες ανεξάρτητες αρχές, οι οποίες κάθε φορά που προσπαθούν να λειτουργήσουν με το περιεχόμενο του τίτλου τους, οι επικεφαλής τους υφίστανται κυβερνητικό μπούλινγκ. Αυτό το καθεστώς, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν είναι δημοκρατία.

Η αντιπολίτευση και ο “αναντικατάστατος”

Στην αντιπολίτευση, τώρα: Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ άφησε αρνητικές εντυπώσεις από την διακυβέρνησή του και η ιδεολογική και πολιτική ανομοιογένειά του τον έχουν πολυδιασπάσει. Το δε ΠΑΣΟΚ υφίσταται, ακόμη, τις συνέπειες της δικής του απαξίωσης, χωρίς η ηγεσία του να καταφέρει να επιβληθεί στον εσωτερικό κατακερματισμό. Αυτή είναι η πολιτική πραγματικότητα στην οποία ένας πρωθυπουργός μετρίων δυνατοτήτων φαντάζει αναντικατάστατος.

Αυτός ο πρωθυπουργός, λοιπόν, ο “αναντικατάστατος”, έχει φέρει την χώρα στην κορυφή της παγκόσμιας διαφθοράς, έχει καθηλώσει το βιοτικό επίπεδο των πολιτών του, συντηρεί έναν απαρχαιωμένο, γραφειοκρατικό και παντελώς διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό, μια Δικαιοσύνη που έχει χάσει την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, ένα στράτευμα για το οποίο δεν ενδιαφέρεται σοβαρά παρά, μόνο, να αγοράζει προστασία και όχι εξοπλισμούς.

Έχει εξασθενήσει σε όλα τις δυνατότητες και του κράτους και της κοινωνίας. Έχει ρίξει το ηθικό των πολιτών. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως ό,τι και να κάνουν δεν θα αποδώσει. Με μερικούς ολιγάρχες η πολιτική εξουσία νέμεται τον όποιο πλούτο της χώρας. Κυρίως, όμως, έχει δημιουργήσει προβλήματα ασφάλειας για τη χώρα με το μειωμένο ενδιαφέρον για τις Ένοπλες Δυνάμεις, την στελέχωσή τους, τον εξοπλισμό τους και κυρίως για τον εκσυγχρονισμό τους.

Οι δυνατότητες της ομάδας που διαχειρίστηκε την εξωτερική πολιτική υπό την πρωθυπουργική επίβλεψη –ή και άμεση παρέμβαση μερικές φορές– ήταν ελάχιστες. Αυτήν τη στιγμή με ευθύνη του ίδιου του πρωθυπουργού η χώρα έχει προβλήματα με όλους τους σημαντικούς δρώντες. Πρώτα με τη Ρωσία προς την οποία απευθυνόμενος εν μέσω κρίσεως του Ουκρανικού δήλωσε ότι βρίσκεται σε πόλεμο μαζί της!

Χωρίς συνείδηση των δυνατοτήτων της χώρας που πρωθυπουργεύει, δεν περιορίσθηκε στην καταγγελία της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, όπως και όφειλε να κάνει, αλλά επεκτάθηκε σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο, από τον οποίο επεδίωκε προσωπικά οφέλη αλλά σε βάρος του εθνικού συμφέροντος. Δυστυχώς, οι διαφαινόμενες εξελίξεις οδηγούν στην ασφαλή πρόβλεψη ότι η Ελλάδα θα υποστεί τις συνέπειες της πολιτικής του κ. Μητσοτάκη.

Κινδυνεύει με ανήκεστο βλάβη η Ελλάδα

Πέρα από κάθε λογική ισορροπιών που πρέπει να κρατά ένας πρωθυπουργός ήταν και οι δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη για τις εσωτερικές εξελίξεις στην αμερικανική υπερδύναμη. Για έναν όχι και τόσο ανεξήγητο λόγο, πήρε θέση στην εσωτερική διαμάχη των ΗΠΑ κατά του Τραμπ, με αποτέλεσμα, σήμερα, να έχει φέρει σε δυσχερή θέση την Ελλάδα. Ο κ. Μητσοτάκης επεδίωξε το τελευταίο διάστημα να συναντηθεί δύο φορές με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ, χωρίς να γίνει δεκτός.

Οι σχέσεις της χώρας διερράγησαν τις τελευταίες ημέρες και με την Γαλλία, με την οποία η Αθήνα έχει υπογράψει Σύμφωνο Αμυντικής Συνεργασίας. Η Γαλλία εξέφρασε την πρόθεσή της να πουλήσει πυραύλους Μeteor στην Τουρκία και ο υπουργός άμυνας Νίκος Δένδιας, κάλεσε τη Γαλλίδα πρέσβη να της διαμαρτυρηθεί. Από ξένα δημοσιεύματα έγινε γνωστό πως ο κ. Δένδιας, αν και διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών, φέρθηκε ελάχιστα διπλωματικά, έως προσβλητικά, στη Γαλλίδα διπλωμάτη.

Όσοι έχουν εμπειρία του γαλλικού κράτους λένε πως το σύνθημα που κυριαρχεί στις τάξεις του είναι “ισχυρό κράτος”. Και ισχυρό κράτος σημαίνει ανταπόδοση της προσβολής, αν θεωρηθεί ότι προσβλήθηκε. Το Παρίσι θεώρησε προσβολή την συμπεριφορά του κ. Δένδια κι αντέδρασε εκδικητικά. Ο κ. Μητσοτάκης θέλησε να συναντηθεί με τον Γάλλο πρόεδρο για να συζητήσει το θέμα των Meteor και ο κ. Μακρόν, πράγματι, ανταποκρίθηκε στην παράκλησή του.

Όταν ήρθε η στιγμή της συνάντησης, ο κ. Μητσοτάκης ήταν στο ραντεβού του ένα λεπτό πριν την προκαθορισμένη ώρα αλλά ο κ. Μακρόν τον δέχθηκε με 28 λεπτά καθυστέρηση. Οι λογικοί συνειρμοί και οι διαρροές παραπέμπουν σε εκδίκηση για την συμπεριφορά προς τη Γαλλίδα πρέσβη. Το εύλογο ερώτημα είναι: είναι τόσο μικρονοϊκοί οι διαμορφωτές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής;

Το θέμα είναι τώρα να αναζητηθούν επιλογές για να μην υποστεί ανήκεστο βλάβη η Ελλάδα. Σε ένα άρθρο του την “Εστία” ο Μανώλης Κοττάκης αναφέρει λόγους για Προανακριτική για την Ουκρανία. Αναφέρει πολλούς. Ίσως, θα έπρεπε να εστιάσουμε σε έναν:  Η Ελλάδα έδωσε πληθώρα πολεμοφοδίων στην Ουκρανία, εξασθενίζοντας την άμυνά της, αλλά ευελπιστώντας ότι θα της τα αντικαταστήσουν. Ποιος; Κυρίως οι Αμερικανοί; Τώρα που οι Αμερικανοί δεν θέλουν ούτε συνάντηση με τον κ. Μητσοτάκη και οι Ευρωπαίοι εξοπλίζουν την Τουρκία, υπάρχει κάποιος που ευθύνεται για την εξασθένιση της εθνικής άμυνας; Και αυτός ο κάποιος δεν πρέπει να δώσει λόγο; Υπάρχουν θεσμοί στη χώρα; Λειτουργούν;

Δεν υπάρχει ανάκαμψη για τον Μητσοτάκη

Με τη Ρωσία θα χρειασθεί χρόνος για να επουλωθούν, αν επουλωθούν, οι πληγές. Μια πρώτη ένδειξη των ρωσικών διαθέσεων θα μπορούσε να ανιχνευθεί αν γίνει αποδεχτή η πρόταση που έκανε στην εκπομπή των “Ανιχνεύσεων” ο πρέσβης ε.τ. Νίκος Κανέλλος να προσκληθούν οι Ρώσοι πρέσβεις σε όλο τον κόσμο στις εκδηλώσεις για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου. Έτσι, θα δει η Αθήνα αν η Μόσχα ανταποκριθεί. Τα προηγούμενα χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη απέκλεισε την Ρωσία από τους εορτασμούς της Ναυμαχίας του Ναυαρίνου, απέκλεισε τις ρωσικές πολιτιστικές εκδηλώσεις, ενώ ο Έλληνας υφυπουργός Εξωτερικών δήλωνε ότι «οι οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας έχουν στόχο την πρόκληση λαϊκής εξέγερσης και την ανατροπή του Πούτιν»!

Αυτοί οι άνθρωποι υπό την καθοδήγηση του κ. Μητσοτάκη διαμόρφωναν την ελληνική εξωτερική πολιτική! Στην Ουάσιγκτον «η Ελλάδα του Μητσοτάκη δεν παίζει στο τραπέζι του Τραμπ» δήλωσε πριν μερικούς μήνες ο Τζων Κατσιματίδης, Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίας στις ΗΠΑ και στενός φίλος του Τραμπ. Η εμμονή του κ. Μητσοτάκη να διατηρήσει την εξουσία τον οδήγησε στην πρόσληψη εταιρείας λόμπι, φίλων του Μπους και του Ρέιγκαν για να του κλείσει ραντεβού με τον Αμερικανό πρόεδρο! Εκεί φθάσαμε.

Παρόλα αυτά, παρά τις παταγώδεις αποτυχίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, υπάρχει μια ομάδα φανατικών οπαδών του που τον στηρίζει απόλυτα. Μέχρι σημείου ακραίας κοινωνικής πόλωσης. Αυτή η πόλωση θα επιδεινωθεί το επόμενο διάστημα, καθώς, αναμένεται και η συγκέντρωση στις 28 Φεβρουαρίου, ημέρα της επετείου της τραγωδίας των Τεμπών. Ο κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να ανακάμψει. Ούτε ως πολιτική πρόταση ούτε προσωπικά. Προσωπικά έχει φθαρεί σε σημείο που δεν γίνεται ανεκτός από την μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού. Υπάρχει θέμα δυσαρμονίας εκλογικού σώματος και κυβέρνησης. Αλλά ποιος να την διαπιστώσει; Ο διορισμένος Πρόεδρος της Δημοκρατίας;

Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι η παρουσία του και η πολιτική του δεν γίνονται αποδεκτές ούτε από τη Μόσχα, ούτε από την Ουάσιγκτον, ούτε, τώρα, από το Παρίσι. Θα προσέφερε μέγιστη υπηρεσία στην χώρα αν δρομολογούσε ο ίδιος τις εξελίξεις στο κόμμα του για την αναζήτηση εναλλακτικής λύσης. Συντεταγμένα, χωρίς ακρότητες και πολώσεις. Η χώρα δεν αντέχει άλλο διχασμό. Και μόνο η παρουσία Μητσοτάκη στην κυβέρνηση την διχάζει.

Μακάρι να πετύχαινε. Με αυτήν την ελπίδα τον υποδέχθηκε ο ελληνικός λαός όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. Δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί με την αποτελεσματικότητα που απαιτούσαν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας. Ας σταθεί, τώρα, στο ύψος των περιστάσεων και ας παραιτηθεί.