Η πολιτική ζωή στον κόμβο των Τεμπών

Ένα ακόμα τραγικό γεγονός στη χώρα μας και οι κομματικοί κονδυλοφόροι δεν περίμεναν καν να στεγνώσει το αίμα των θυμάτων. Για να μας πουν τί;  Ό,τι για όλα φταίει ο άλλος! Οποία κατάντια της πολιτικής. Σε κάποιον κονδυλοφόρο το μείζον θέμα ήταν η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού! Αυτό μου θυμίζει την παροιμία «άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε την κάπα του αλλιώς». Για κάποιον που έκανε την αναφορά «αυτή είναι η Ελλάδα» το μόνο που μπορώ να πω είναι: Αυτή είναι η κατάντια της πολιτικής, εθισμένη στο καθεστώς της υποταγής που την συντηρεί με τα λεφτά μας, και όχι της Ελλάδας.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για το θέμα, γιατί τα περισσότερα που διαβάζω και ακούω αφορούν στην προσπάθεια της συγκάλυψης του πραγματικού προβλήματος και όχι της επίλυσής του. Και τελικά είναι και εξοργιστικό να διαμαρτύρονται για την κατάσταση στους σιδηροδρόμους τα κόμματα  που άσκησαν την εξουσία για αρκετά χρόνια.

Τι συμβαίνει στον τομέα των μεταφορών; Η απάντηση είναι απλή. Οι εταιρείες μεταφορών-λεωφορείων, φορτηγών και αεροσκαφών που είναι πελάτες εταιρειών παραγωγής καύσιμου υλικού και εταιρειών παραγωγής των μέσων μεταφοράς με καύσιμο-ανέκαθεν βρίσκονταν, διαχρονικά, απέναντι στο σιδηρόδρομο. Με αποτέλεσμα να δίνεται έμφαση στους αυτοκινητοδρόμους και όχι στο σιδηρόδρομο.

Και ποιος δίνει έμφαση στους αυτοκινητοδρόμους και όχι στο σιδηρόδρομο που επιβαρύνει, μάλιστα, λιγότερο το περιβάλλον; Μα η πολιτική που βρίσκεται στη βιτρίνα της εξουσίας. Και γιατί βρίσκεται η πολιτική στη βιτρίνα και όχι στην καρέκλα της εξουσίας; Πολύ απλά, γιατί η πολιτική και φυσικά οι πολιτικοί και τα κόμματα είναι υπηρέτες κυρίως  αυτών που διαθέτουν τα κεφάλαια και όχι των λαών που υποτίθεται ότι τους εκλέγει για να τους φροντίσουν.

Οι εκλογές και οι εκλογείς

Πολλοί, διαβάζοντας αυτές τις σειρές, θα αναφωνήσουν, με αγανάκτηση κιόλας, πως όσα λέω είναι εξωφρενικά υπερβολικά. Και δεν συγκαταλέγονται ανάμεσα σε αυτούς μόνον αυτοί που εκπροσωπούν τα μεγάλα σχετικά συμφέροντα. Πέρα από τα συνδικαλιστικά συγκροτήματα που πολλές φορές για ίδιον όφελος διαστρέφουν την εικόνα, είναι και όλοι αυτοί οι κοινοί πολίτες εθισμένοι στη σημερινή μορφή της πολιτικής που ψηφίζουν κάθε λίγο και λιγάκι για να αναδείξουν τάχατες τις αρετές της “δημοκρατίας”! Όλα αυτά τα “δημοκρατικά” κέντρα και “κινήματα” σχετίζονται με το είδος που αφορά στην πολιτική και το οποίο είδος ονομάζεται πολιτικό κόστος και το οποίο, μάλιστα, αυτά τα κέντρα είναι σε θέση να παράγουν σε χρόνο μηδέν.

Και πως γίνεται αυτό θα ρωτήσει κάποιος; Εδώ αναγκάζομαι να παραφράσω την κλιντόνια ρήση για να απαντήσω: είναι η εκλογική διαδικασία ηλίθιε! Σε αυτήν το οφείλουμε για το γεγονός ότι για δημοκρατία ακούμε συνεχώς και δημοκρατία δεν βλέπουμε.

Ας το κάνουμε αυτό το ζήτημα λίγο πιο σαφές για να το καταλάβουμε. Οι πολιτικοί αναδεικνύονται στο αξίωμα, π.χ. του βουλευτή, δια της εκλογής. Τώρα οι ψηφοφόροι για να τον ψηφίσουν πρέπει και να τον γνωρίσουν και να τον συμπαθήσουν. Σήμερα ένας υποψήφιος για τη βουλή στην περιοχή των Αθηνών για να προσδοκά ότι θα έχει την δυνατότητα να εκλεγεί έχει ανάγκη προβολής δια των ΜΜΕ και όχι μόνον, γιατί υπάρχουν και οργανωμένες παντοειδείς ομάδες που έχουν λόγο για την εκλογή του.

Επάγγελμα για πλούσιους

Οι εκτιμήσεις από σχετικούς ειδικούς του κόστους για όλη την απαιτούμενη προβολή του υποψηφίου ανέρχεται σε εκατό χιλιάδες ευρώ και, εκτός εάν ο υποψήφιος είναι πλούσιος, ο κάθε υποψήφιος έχει ανάγκη χορηγιών σε χρήμα ή σε είδος με αποτέλεσμα να οδηγείται αναγκαστικά σε αυτό που πληγώνει τη δημοκρατία, δηλαδή στη διαπλοκή και από αυτό πάσχει η πολιτική σοβαρά.

Τι προκύπτει με όλα αυτά που συμβαίνουν;

• Κατά πρώτον ότι το επάγγελμα του πολιτικού εξελίσσεται σε επάγγελμα των πλουσίων ή αυτών που  τυγχάνουν της χορηγίας από τους έχοντες και κατέχοντες. Αλλά μην περάσει από την ιδέα κάποιου ότι οι χορηγοί το κάνουν για τη μνήμη του πατέρα τους ή της μάνας τους. Το κάνουν για ίδιον όφελος.
• Κατά  δεύτερον οι ανάγκες προβολής των αναγκών του πολιτικού αξιωματούχου για την ανάδειξή του στο αξίωμα καθώς και της διατήρησής του δημιουργούν και τη μεγάλη αγορά στην οποία οι διαθέτοντες τα κεφάλαια επενδύουν σε ΜΜΕ και συναφείς οργανισμούς με σκοπό να ελέγχουν την πολιτική και τους πολιτικούς. Και τα ΜΜΕ δεν διαφημίζουν μόνον πολιτικούς αλλά και προϊόντα με τα οποία αυξάνουν και τα κέρδη τους τα οποία πληρώνουν οι καταναλωτές. Προϊόντα κυρίως πολυεθνικών που εξοβελίζουν από την αγορά ντόπια προϊόντα με πλήγμα στην τοπική ανάπτυξη. Και έτσι οι διαθέτοντες κεφάλαια εξασφαλίζουν με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Το ένα είναι ο έλεγχος της πολιτικής και το δεύτερο είναι τα κέρδη που τα εισπράττει από όλους μας.

Με αυτά μην πάει το μυαλό σας πως τα προβλήματα θα μας τα λύσει ο Γ.Γ. του ΚΚΕ ή “δημοκρατική” Αριστερά. Αυτοί προετοιμάζουν το μέλλον των άλλων. Αυτών που διέπρεψαν στο παρελθόν σε περιπτώσεις που δεν πρέπει να ξεχνάμε εάν νοιαζόμαστε για ένα καλλίτερο μέλλον και το οποίο μόνον η δημοκρατία μπορεί να εγγυηθεί.

Πως; Βλέπε Δούρειος Ίππος της Δημοκρατίας, εκδόσεις Άμμων, όπου εξηγώ πως αυτό μπορεί να γίνει εφικτό.