Η “διαχειριστική υποτέλεια” – Τα “ληγμένα” της Μεταπολίτευσης

Μετά και τη “διαχειριστική εναλλαγή” στη διακυβέρνηση της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης αντί Αλέξη Τσίπρα στο πρωθυπουργικό τιμόνι, μόνο πια εθελοτυφλούντες δεν βλέπουν πως όλο και περισσότερο παγιώνεται και “νομιμοποιείται”, σαν να πρόκειται για κανονικότητα, το νεο-αποικιακό καθεστώς της μετανεωτερικής “διαχειριστικής υποτέλειας” στον Τόπο μας.

Αυτό προέκυψε απ’ την “απάντηση”, με τα τρία Μνημόνια, του πολιτικού συστήματός μας στο ανελαστικό δίλημμα της χρεοκοπίας (2010): “εθνική ανεξαρτησία ή διαχειριστική υποτέλεια”. Κι όπως διεκπεραιώνεται, η λειτουργία του, με συγκαλυπτική νομιμοφάνεια και με άμιλλα στρατηγικής νομιμοφροσύνης απ’ τον εν εξελίξει “διαχειριστικό νεο-διπολισμό” (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ), προφανώς διαμεσολαβητικό μεταξύ της επικυρίαρχης ευρωδυτικής υπερεξουσίας του τοκογλυφικού κεφαλαίου και της επικυριαρχούμενης χώρας μας.

Που σημαίνει πως, μετά την αναδιπλωτική προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ –επισφραγισμένη με το τρίτο Μνημόνιο και τη διαχειριστική του ευπείθεια– που επέφερε, όπως δείχνει και η συντελεσθείσα εναλλαγή, μια συνολικότερη αναδίπλωση της πολιτικής και της εθνικής μας ζωής. Κι αυτό, καθώς εξέλιπε, τουλάχιστον μεσοπρόθεσμα, η όποια σοβαρή πρόταση εναλλακτικής προοπτικής. Τα καταφέραμε, λοιπόν, να ξαναέχουμε, μια ανάσα μάλιστα απ’ τη διακοσιοστή επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας (2021), πρόβλημα εθνικής ανεξαρτησίας ως χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας από τη χρεοκοπία μας και εντεύθεν.

Όπως, συνακόλουθα, έχουμε και πρόβλημα χάραξης εθνικής στρατηγικής, που θα αποσκοπεί στο να βγάλουμε τη θηλιά τής ευρω-δυτικής επικυριαρχίας απ’ τον λαιμό μας και να ανακτήσουμε τη χαμένη εθνική μας αξιοπρέπεια. Που, με δεδομένη την οραματική “άπνοια” (σαν να έχει λιγοστέψει το λάδι στο καντήλι της ιστορίας μας), πρέπει να έχει χαρακτήρα εθνικής επανεκκίνησης, με όρους αναγεννητικής αναθεμελίωσης και ανόρθωσης του Τόπου μας. Γιατί δεν μπορούμε να ξαναβρούμε αλλιώς τον αυτεξούσιο εθνικό μας βηματισμό προς το μέλλον.

Η κατεπειγόντως, όμως, ζητούμενη ανεξαρτησιακή στρατηγική της μεγάλης εθνικής μας επανεκκίνησης προϋποθέτει, μεταξύ πολλών άλλων, και με αυτονοήτως αναγκαία την ιστορική αυτογνωσία και την ιστορική αυτεπίγνωσή μας, τα εξής: Πρώτον, βαθιά συνείδηση της οριακότητας τούτων των καιρών για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, όπως την ορίζουν οι πνιγηρές συνέπειες της παρακμής και της χρεοκοπίας μας. Δεύτερον, ανειρήνευτη ρήξη με τον καλλιεργούμενο νεο-ραγιαδισμό τής “διαχειριστικής υποτέλειας”, που είναι και ο εκ των ων ουκ άνευ όρος της εθνοχειραφετικής επανεκκίνησής μας.

Πονηρή αντι-εθνοφυλετική ρητορεία

Παρ’ ότι η παρακμή είναι το πρόβλημα των προβλημάτων μας, η πολύφερνη ηγεσία μας, πολιτική και πνευματική, το προσπερνά περίπου σαν να μην υπάρχει, πλην δευτερευόντων ψελλισμάτων, αλλά και ιδεολογηματικών επικαλύψεών του. Προσπερνά, δηλαδή, το ότι πλήττονται ταυτόχρονα και η βιολογική ρίζα μας, με τη δημογραφική μας κατάρρευση, και η πολιτιστική ρίζα μας, με την προϊούσα πολιτιστική μας κρίση, που αγγίζει τον εσώτερο πυρήνα του εθνικού μας “κυττάρου”.

Με αποτέλεσμα, ενώ πλήττεται η ίδια η υπαρξιακή βάση του Ελληνισμού απ’ τον παρακμιακό μας κατήφορο, δημογραφικό και πολιτιστικό, ημείς άδομεν! Για να μη μιλήσουμε και για ενοχοποίηση, απ’ τους κατ’ επάγγελμα αντιεθνικιστές της αποεθνοποιητικής ατοπίας.

Χρησιμοποιούν, μάλιστα, πονηρή αντι-εθνοφυλετική ρητορεία, όχι μόνο της εθνικής αγωνίας αλλά και των εννοιών που την εκφράζουν, όπως οι εδώ προαναφερόμενες (με αυτονόητη τη μεταφορική χρήση και τον ιστορικοκοινωνικό τους προσδιορισμό) βιολογική ρίζα, πολιτιστική ρίζα και πολιτιστικό “κύτταρο”. Που είναι ενταγμένες σε μια δημοκρατική πολιτιστική φιλοσοφία, απολύτως διεμβολιστική του παγιδευτικού δίπολου της φαιάς εθνοφυλετικής τοξικότητας, απ’ τη μια μεριά, και της νεο-ταξικής απο-εθνοποιητικής ατοπίας, απ’ την άλλη μεριά.

Η χρεοκοπία είναι το άλλο μεγάλο μας πρόβλημα, καθόλου άσχετο απ’ την πολιτιστική διάσταση  της παρακμής. Που η συγκαλυπτική ανάγνωση του χαρακτήρα της διευκολύνει τις βολικές παραναγνώσεις τόσο της αιτιότητάς της όσο και των συνεπειών της, με τις κατά περίπτωση απενοχοποιήσεις τής αιτιώδους σχέσης της και με τη Μεταπολίτευση και με την ως τώρα άγονη διαχείρισή της. Καθώς, αλλιώς φωτίζεται η Μεταπολίτευση, αν η χρεοκοπία αναγιγνώσκεται ως οικονομικό επεισόδιο, έστω και μείζον, και αλλιώς, πολύ πέραν τούτου, ως βαθύ ρήγμα στην ιστορική κανονικότητα της πορείας μας προς το μέλλον, που πραγματικά και είναι.

Πολιτικοϊδεολογική “χρυσόσκονη”

Όπως, επίσης, άλλη είναι η ανάγνωση του μετά τη xρεοκοπία εθνικού τοπίου υπό το συγκαλυπτικό πρίσμα του επεισοδίου και άλλη υπό το αποκαλυπτικό πρίσμα του ρήγματος. Εξαιτίας του οποίου έχουμε μεταπέσει σε καθεστώς περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας εντός μάλιστα Ευρωζώνης! Γιατί, υπό το πρίσμα του επεισοδίου, ενοποιείται απενοχοποιητικά ο χρόνος: Μεταπολίτευση – Χρεοκοπία – Διαχειριστική υποτέλεια. Όπως ενοποιούνται και τα μνημονιακά κόμματα εξουσίας, με την προσθήκη της “Συριζικής Αριστεράς”, στη στρατηγική κατεύθυνση της επικυριαρχίας.

Ενώ, υπό το πρίσμα του ρήγματος και της βαθιάς τομής στον πολιτικό και τον ιστορικό χρόνο του Τόπου μας, ούτε η Μεταπολίτευση εξαγνίζεται ούτε η “διαχειριστική υποτέλεια” εξωραΐζεται. Κι αυτό όση παραπλανητική πολιτικοϊδεολογική “χρυσόσκονη” κι αν ξοδευτεί για την επικάλυψη της πραγματικότητας και της αμείλικτης αλήθειας πως η Μεταπολίτευση, χωρίς μεροληπτικές “αγιοποιήσεις”, έφερε τη χρεοκοπία και η χρεοκοπία έφερε, με τις μακροχρόνιες ρήτρες των Μνημονίων, τη νεο-αποικιακή επικυριαρχία.

Κι υπ’ αυτό, πάντοτε, το πρίσμα είναι, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον μελαγχολικό το πολιτικό παρεμπόριο με “μεταχειρισμένα ιμάτια” και “ληγμένα προϊόντα” της καθ’ όλα ένοχης για τη χρεοκοπία μας Μεταπολίτευσης, αντί της ανελέητης ρήξης με τις νοσηρότητές της. Που, μάλιστα, εμφανίζουν και μια φοβερή μεταλλακτική ανθεκτικότητα στην πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική μας ζωή, όπως και τα παντός καιρού μεταγραφόμενα στελέχη της! Με την ανελέητη, όμως, ρήξη να προϋποθέτει, αυτονοήτως, στρατηγική εθνικής ανεξαρτησίας και όχι “διαχειριστικής υποτέλειας”.