Η “Πλεύση” της “Νίκης” προς την “Ελευθερία”…

Εντυπωσιάζει και προβληματίζει η ένταση της προεκλογικής ρητορικής της ΝΔ κατά της “Νίκης” και, δευτερευόντως κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Βεβαίως, ουδόλως απασχολεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη και το επιτελείο του η ιδεολογία και οι προγραμματικές θέσεις των κομμάτων αυτών. Τόσο οι απόψεις του όσο και η διακυβέρνησή του δεν απευθύνονται σε όσους είναι διατεθειμένοι να ψηφίσουν κόμματα όπως η ΝΙΚΗ και η Πλεύση Ελευθερίας. Το λογικό θα ήταν να αγνοήσει ακόμη και την ύπαρξή τους. Άλλωστε, η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι πρόβλημα της Κεντροδεξιάς, αλλά της Αριστεράς, αν κάποιοι πρέπει να ανησυχούν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ.

Στον δεξιό χώρο, εκείνος που πρέπει να ανησυχεί από την παρουσία της ΝΙΚΗΣ είναι ο Κυριάκος Βελόπουλος, ο οποίος απευθύνεται στο ίδιο εκλογικό κοινό. Δεν είναι καθόλου απίθανο να δούμε την Ελληνική Λύση ακόμη και εκτός Βουλής δεδομένου ότι τα οργανωτικά δίκτυα της ΝΙΚΗΣ στηρίζονται σε πολύ πιο σκληρές και δοκιμασμένες δομές, όπως οι χριστιανικές αδελφότητες και τα πατριωτικά σωματεία. Αντιθέτως, η χλιαρή αντιπολίτευση του Κυριάκου Βελόπουλου -ιδίως στο ζήτημα του κορονοϊού- σε συνδυασμό με την σχεδόν ανύπαρκτη οργανωτική δομή τού εντελώς προσωποπαγούς κόμματός του, τον καθιστούν εύκολη λεία για την -ακόμη άφθαρτη- ΝΙΚΗ, η οποία διαθέτει την ορμή του νέου και δημιουργεί στο δεξιό κοινό ανάλογες προσδοκίες.

Όμως, ίσως ακριβώς αυτά είναι που έχουν προκαλέσει συναγερμό στη ΝΔ και στα συμφέροντα που στηρίζουν την διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Η ταχεία ανάδυση ενός ισχυρού δεξιού πόλου -έστω συγκοινωνούντος δοχείου με τον εκκλησιαστικό χώρο ή ακριβώς γι’ αυτό- μπορεί, αν όχι να διεμβολίσει το εκλογικό κοινό της ΝΔ, αλλά, πάντως, να της στερήσει μερικές ποσοστιαίες μονάδες και να καταστήσει την αυτοδυναμία της επισφαλή. Όπως είναι προφανές, θα πρόκειται για έναν μικρό εκλογικό σεισμό με ευρύτερες πολιτικές επιπτώσεις.

Η απειλή του Νατσιού

Αυτό που απεύχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης -και πολύ περισσότερο τα συμφέροντα που τον στηρίζουν- είναι η ανασυγκρότηση του δεξιού χώρου, έστω υπό την ηγεσία ενός κάθε άλλο παρά χαρισματικού προσώπου, όπως ο κ. Νατσιός, έστω και υπό ένα κόμμα με θέσεις κοινωνικώς οπισθοδρομικές -έως και αντισυνταγματικές- και οικονομικώς ασυνάρτητες.

Το πρόβλημα του συστήματος είναι ότι η ΝΙΚΗ θα έχει αποδείξει πως είναι δυνατή η ανασυγκρότηση του δεξιού χώρου, σε πολιτική και όχι προσωπική βάση.

• Ο εκλογικός καταποντισμός της Εθνικής Δημιουργίας κατέδειξε ότι ο αδίστακτος καιροσκοπισμός, η φοβική διαχείριση άξιων στελεχών και η προσωπικές αυλές είναι, στην πολιτική, όπως το ψέμα στη ζωή: έχουν κοντά ποδάρια!
• Η ανικανότητα των υπολοίπων δεξιών πρωτοβουλιών -καθ’ όσον δεν πρόκειται για κόμματα- να εξασφαλίσουν την συμμετοχή τους στις εκλογές ή να παρουσιάσουν πλήρη ψηφοδέλτια τα κατέστησε εντελώς αναξιόπιστα και γραφικά.
• Ο φανφαρονισμός και η μεγαλομανία ηττήθηκαν κατά κράτος. Αποδείχθηκε ότι τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την επίμονη και μακροχρόνια ιδεολογική και οργανωτική προσπάθεια.
• Τέλος, η άπελπις προσπάθεια της “εαρινής συνάξεως των κομματαρχών” υπό την αρχηγία ενός υπερήλικου, παντελώς άσχετου με την πολιτική και επικοινωνιακώς ανύπαρκτου, δεν αποτελεί σοβαρή απειλή για την περαιτέρω άνοδο της ΝΙΚΗΣ.

Επισημαίνω ότι πρόσωπα όπως ο Μπογδάνος, η Λατινοπούλου, ακόμη και ο Τζήμερος, θα μπορούσαν να έχουν σηκώσει τον πήχυ προωθώντας -εγκαίρως-υψηλής ποιότητος ριζοσπαστικές πολιτικές προτάσεις, οι οποίες θα είχαν δημιουργήσει ένα τείχος έναντι της επελάσεως του κοινωνικού σκοταδισμού -θρησκευτικού ή μη- και, το κυριότερο, θα είχαν προκαλέσει το ενδιαφέρον του κόσμου της αποχής (τουλάχιστον 25%) και, ίσως να είχαν αποσπάσει ένα μικρό, αλλά σημαντικό, μέρος των παραγωγικών τάξεων από την μέγγενη της Ν.Δ. Όμως, μια τέτοια πολιτική πρόταση απαιτεί σοβαρότητα, επίμονη οργανωτική προσπάθεια πέραν του εκλογικού ορίζοντος, μη συμβατή με καιροσκοπισμό και προσωπικές ατζέντες.

Οι εκκλησιαστικοί κύκλοι

Τέλος, υπάρχει ένας ακόμη, εντελώς αφανής, αλλά τεραστίας σημασίας, λόγος ανησυχίας του συστήματος: Η μετεωρική άνοδος της ΝΙΚΗΣ δεν κατέδειξε μόνον την φαιδρότητα των πολιτικών κινήσεων δεξιότερα της ΝΔ. Απειλεί, επίσης, να αλλάξει εντελώς τους συσχετισμούς εντός του εκκλησιαστικού χώρου. Έγκυρες πηγές επισημαίνουν ότι η ανυπαρξία (λόγω προβλημάτων υγείας, ηλικιακής αδυναμίας κλπ.) ηγεσίας της συντηρητικής πτέρυγος της Ιεραρχίας, άφησε ανεξέλεγκτο των χώρο των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων & χριστιανικών αδελφοτήτων με αποτέλεσμα αφ’ ενός την ριζοσπαστικοποίησή του και, αφ’ ετέρου, την παρείσφρηση παραγόντων που εκπροσωπούν μη εθνικά ή/και αντιδυτικά συμφέροντα μη εθνικών, κυρίως στον ευαίσθητο χώρο της Βορείου Ελλάδος.

Δεν είναι δυνατό να προβλεφθεί πόσο μόνιμο ή/και σημαντικό μπορεί να είναι το ενδοεκκλησιαστικό ρήγμα. Όμως, όπως και το πολιτικό ρήγμα, έπρεπε να είναι αναμενόμενα. Το πολιτικό σύστημα πολέμησε με λύσσα τον μακαριστό Χριστόδουλο, ο οποίος μοιάζει με πεφωτισμένο ηγέτη σε σύγκριση με όσα βλέπουμε και όσα -ή/και όσους- θα δούμε. Επίσης, με τον αντισυνταγματικό εκλογικό νόμο (bonus πρώτου κόμματος, όριο 3%) έκλεισε κάθε βαλβίδα κοινοβουλευτικής εκτονώσεως των κοινωνικών πιέσεων. Έτσι, δημιουργήθηκε ένα πολιτικοθρησκευτικό υβρίδιο, το οποίο δεν είναι ευκόλως αντιμετωπίσιμο.

Το ίδιο ακριβώς έχει συμβεί στον χώρο της Αριστεράς, όπου η παταγώδης αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και η προσωπική απαξίωση του Αλέξη Τσίπρα έδωσε χώρο στην Ζωή Κωνσταντοπούλου, η οποία, βεβαίως δεν μπορεί να δώσει θρησκευτικό περιεχόμενο στην κίνησή της, αλλά έχει ενδυθεί τον πατριωτικό μανδύα, όπως ακριβώς είχε κάνει το ΠΑΣΟΚ. της δεκαετίας του ’70! Προφανώς, με καθυστέρηση μερικών ετών κατάλαβε κάτι που ουδέποτε αντελήφθη ο πατέρας της, αλλά και σειρά ηγετών της Αριστεράς: Στην Ελλάδα ιδεολογία χωρίς πατριωτικό μανδύα μόνον για μια θέση στο περιθώριο της αντιπολιτεύσεως μπορεί να ελπίζει. Η Αριστερά έφθασε στην εξουσία (1981 & 2014), ή στα πρόθυρά της (1958), μόνον όταν προέταξε πατριωτικό λόγο, έστω και αν επρόκειτο για αδίστακτη δημαγωγία!

Τα (πολύ) δύσκολα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα αρχίζουν την επομένη των εκλογών! Ημείς πρόσχωμεν…